دیوان امیری هروی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۹: خط ۲۹:
}}
}}


'''دیوان امیری هروی''' تألیف جلال‌الدین یوسف امیری هروی (فعال در قرن 8-9ق)، شاعر گمنام دوره تیموری، با تحقیق و تصحیح امید سروری و عباس بگجانی؛ کتابی است که برای نخستین بار دیوان اشعار امیری هروی از سرایندگان توانای سدۀ هشتم و نهم هجری را ارائه می‌دهد. اساس این تصحیح دو نسخۀ منحصر به فردی است که در کتابخانه‌های ترکیه نگهداری می‌شوند.
'''دیوان امیری هروی''' تألیف [[امیری هروی، جلال الدین یوسف|جلال‌الدین یوسف امیری هروی]] (فعال در قرن 8-9ق)، شاعر گمنام دوره تیموری، با تحقیق و تصحیح [[امید سروری]] و [[بگجانی، عباس|عباس بگجانی]]؛ کتابی است که برای نخستین بار دیوان اشعار امیری هروی از سرایندگان توانای سدۀ هشتم و نهم هجری را ارائه می‌دهد. اساس این تصحیح دو نسخۀ منحصر به فردی است که در کتابخانه‌های ترکیه نگهداری می‌شوند.


==ساختار==
==ساختار==
خط ۳۵: خط ۳۵:


==گزارش کتاب==
==گزارش کتاب==
دیوان امیری هروی اثر جلال الدین یوسف امیری، شاعر سدۀ هشتم و نهم هجری اهل هرات است که تاکنون دیوان اشعار او به چاپ نرسیده بود. امیری از ترکان جغتایی بوده و علاوه بر شعر فارسی، دو منظومه به نام‌های «ده‌نامه» و «بنگ و چاغیر» به زبان ترکی جغتایی سروده است. تاریخ وفات وی حدود سال‌های 837 تا 865 قمری تخمین زده می‌شود.
دیوان امیری هروی اثر [[امیری هروی، جلال الدین یوسف|جلال‌الدین یوسف امیری]]، شاعر سدۀ هشتم و نهم هجری اهل هرات است که تاکنون دیوان اشعار او به چاپ نرسیده بود. امیری از ترکان جغتایی بوده و علاوه بر شعر فارسی، دو منظومه به نام‌های «ده‌نامه» و «بنگ و چاغیر» به زبان ترکی جغتایی سروده است. تاریخ وفات وی حدود سال‌های 837 تا 865 قمری تخمین زده می‌شود.


دیوان اشعار فارسی امیری که در این کتاب تصحیح شده، بالغ بر 2100 بیت را دربرمی‌گیرد و شامل 15 قصیده، 184 غزل، 24 قطعه، 2 مثنوی، 14 رباعی و 6 بیت مفرد است. شعر امیری تمایل به سادگی و روانی دارد و به جز سه قصیده که در آنها از التزام و قوافی دشوار استفاده شده، در باقی اشعار از صنایع لفظی و معنوی به گونه‌ای عاری از تکلف بهره برده است.
دیوان اشعار فارسی امیری که در این کتاب تصحیح شده، بالغ بر 2100 بیت را دربرمی‌گیرد و شامل 15 قصیده، 184 غزل، 24 قطعه، 2 مثنوی، 14 رباعی و 6 بیت مفرد است. شعر امیری تمایل به سادگی و روانی دارد و به جز سه قصیده که در آنها از التزام و قوافی دشوار استفاده شده، در باقی اشعار از صنایع لفظی و معنوی به گونه‌ای عاری از تکلف بهره برده است.