اصفهانی، معمر بن احمد: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - ' ' به ''
جز (جایگزینی متن - ' ' به '')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
 
خط ۳۰: خط ۳۰:
| مشایخ =‌‌ ابو اسحاق ابراهیم بن محمد بن حمزه، ابوالقاسم سلیمان بن احمد طبرانی، شیخ مشور حنبلی عبدالله بن محمد بنِ جعفر بن حیان معروف به ابوالشیخ، ابن مقری، ابوالحسن ابن مثنی، علی بن عمر بن عبدالعزیز، ابوعبدالله محمد ابن منده، ابوعبدالله محمد بن یوسف بنا، ابوالحسن علی بن سهل، احمد بن جعفر بن هانی، كوفانی، خواجه عبدالله انصاری؛
| مشایخ =‌‌ ابو اسحاق ابراهیم بن محمد بن حمزه، ابوالقاسم سلیمان بن احمد طبرانی، شیخ مشور حنبلی عبدالله بن محمد بنِ جعفر بن حیان معروف به ابوالشیخ، ابن مقری، ابوالحسن ابن مثنی، علی بن عمر بن عبدالعزیز، ابوعبدالله محمد ابن منده، ابوعبدالله محمد بن یوسف بنا، ابوالحسن علی بن سهل، احمد بن جعفر بن هانی، كوفانی، خواجه عبدالله انصاری؛
‌| معاصرین = ابو نعیم اصفهانی؛
‌| معاصرین = ابو نعیم اصفهانی؛
  ‌ | شاگردان =  
  ‌| شاگردان =  
| اجازه اجتهاد از =  
| اجازه اجتهاد از =  
| درجه علمی = صوفی، محدث؛
| درجه علمی = صوفی، محدث؛
خط ۱۹۴: خط ۱۹۴:
==محبت==
==محبت==


در بینش صوفیانه ابومنصور، «محبت» یكی از اركان تصوف به شمار می‌آید، اما او هرگز محبت را-چه در میان خالق و خلق باشد و چه در میان خواص خلق كه صوفیه‌اند-با  «عشق»تعبیر و تفسیر نمی‌كند. او محبت را صفت قدیم حق و اساس آفرینش او می‌داند، حب الهی از عهدالست در قلوب خاصان حق تعالی مركوز شده و اخوت صوفیه مربوط به «تعارف» ارواح آنان در همان عالم است و این عنایتی است از جانب حق تعالی كه آنان را چنان جمع كرده است كه اگر یكی در مغرب باشد و دیگری در مشرق، به احوال همدیگر آنگونه وقوف دارند كه گویی دارای روحی واحدند.
در بینش صوفیانه ابومنصور، «محبت» یكی از اركان تصوف به شمار می‌آید، اما او هرگز محبت را-چه در میان خالق و خلق باشد و چه در میان خواص خلق كه صوفیه‌اند-با«عشق»تعبیر و تفسیر نمی‌كند. او محبت را صفت قدیم حق و اساس آفرینش او می‌داند، حب الهی از عهدالست در قلوب خاصان حق تعالی مركوز شده و اخوت صوفیه مربوط به «تعارف» ارواح آنان در همان عالم است و این عنایتی است از جانب حق تعالی كه آنان را چنان جمع كرده است كه اگر یكی در مغرب باشد و دیگری در مشرق، به احوال همدیگر آنگونه وقوف دارند كه گویی دارای روحی واحدند.




خط ۲۱۴: خط ۲۱۴:
یكی آثاری كه مؤلف در آن‌ها صرفاً به مباحث عرفانی و آداب خانقاهی پرداخته است، مانند ادب‌الملوك و نهج الخاص، دیگر نگارش‌هایی كه در آن‌ها صبغه كلام حنبلی نمایان‌تر و مشهودتر است و آراء مذهب حنبلی به عنوان ظاهر تصوف مورد نظر قرار گرفته است، مانند المناهج و المنهاج.
یكی آثاری كه مؤلف در آن‌ها صرفاً به مباحث عرفانی و آداب خانقاهی پرداخته است، مانند ادب‌الملوك و نهج الخاص، دیگر نگارش‌هایی كه در آن‌ها صبغه كلام حنبلی نمایان‌تر و مشهودتر است و آراء مذهب حنبلی به عنوان ظاهر تصوف مورد نظر قرار گرفته است، مانند المناهج و المنهاج.


نسخه‌های آثار موجود او نیز دو گونه است: یكی آثاری كه دارای ترتیب و ابواب منظم است و مؤلف مباحث كلامی و عرفانی را با نظمی علمی و مدرسی فراهم ساخته و در ارائه تعریفات مفاهیم و بیان آداب خانقاهی به صورتی روشن و محققانه عمل كرده است، مانند ادب‌الملوك،  شرح الاذكار و نهج الخاص.
نسخه‌های آثار موجود او نیز دو گونه است: یكی آثاری كه دارای ترتیب و ابواب منظم است و مؤلف مباحث كلامی و عرفانی را با نظمی علمی و مدرسی فراهم ساخته و در ارائه تعریفات مفاهیم و بیان آداب خانقاهی به صورتی روشن و محققانه عمل كرده است، مانند ادب‌الملوك،شرح الاذكار و نهج الخاص.
گونه دیگر رساله‌هایی است كه از تدوین و تبویبی منظم و مدرسی برخوردار نیست و به وصایا و خطابه‌ها و امالی و یادداشت‌گونه‌ها مانندگی دارد، مانند المسائل المحدثه الواقعه فی عصرنا و شرح ابیات.
گونه دیگر رساله‌هایی است كه از تدوین و تبویبی منظم و مدرسی برخوردار نیست و به وصایا و خطابه‌ها و امالی و یادداشت‌گونه‌ها مانندگی دارد، مانند المسائل المحدثه الواقعه فی عصرنا و شرح ابیات.
نسخه‌های آثار او نیز بسیار نادر و كمیاب است و از برخی تألیفات وی تاكنون نسخه‌ای شناسایی نشده است، از این جمله است كتاب السماع كه خود در باب سماع كتاب «ادب‌الملوك» به آن ارجاع داده است، یا كتاب غربت او كه خواجه عبدالله انصاری از آن یاد كرده، یا قصیده و كتاب او در باب «مرقعه» كه ذهبی و هجویری به آن‌ها اشاره كرده‌اند. به هر حال بیشتر آثار وی در یك مجموعه خطی-كه به خط نسخ كهن در سده‌های 7و8ق كتابت شده و به شماره 78 در كتابخانه خانقاه احمدی شیراز محفوظ است-شناخته شده است.  
نسخه‌های آثار او نیز بسیار نادر و كمیاب است و از برخی تألیفات وی تاكنون نسخه‌ای شناسایی نشده است، از این جمله است كتاب السماع كه خود در باب سماع كتاب «ادب‌الملوك» به آن ارجاع داده است، یا كتاب غربت او كه خواجه عبدالله انصاری از آن یاد كرده، یا قصیده و كتاب او در باب «مرقعه» كه ذهبی و هجویری به آن‌ها اشاره كرده‌اند. به هر حال بیشتر آثار وی در یك مجموعه خطی-كه به خط نسخ كهن در سده‌های 7و8ق كتابت شده و به شماره 78 در كتابخانه خانقاه احمدی شیراز محفوظ است-شناخته شده است.