۱۴۶٬۵۳۱
ویرایش
زیباشناسی هگل: هنر، اسطوره و جامعه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
}} | }} | ||
'''زیباشناسی هگل: هنر، اسطوره و جامعه''' تألیف دیوید | '''زیباشناسی هگل: هنر، اسطوره و جامعه''' تألیف [[جیمز، دیوید|دیوید جیمز]]، ترجمه [[سالاروند، عبدالله|عبدالله سالاروند]]؛ [[جیمز، دیوید|دیوید جیمز]] (متولد ۱۹۴۶م) فیلسوف و پژوهشگر بریتانیایی است که آثار متعددی در حوزه فلسفه قارهای و زیباییشناسی دارد. [[سالاروند، عبدالله|عبدالله سالاروند]] (متولد ۱۳۶۰ش) مترجم آثار فلسفی و عضو هیأت علمی دانشگاه است. این کتاب به بررسی نظاممند زیباشناسی هگل با تمرکز بر سه محور هنر، اسطوره و جامعه میپردازد. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
کتاب | این کتاب اثر [[جیمز، دیوید|دیوید جیمز]]، به بررسی نظاممند اندیشههای هگل در حوزه زیباشناسی میپردازد. نویسنده در این اثر، با استناد به درسگفتارهای هگل، به تحلیل مفاهیم محوری مانند برتری زیبایی هنری بر زیبایی طبیعی، نقش هنر در بازنمایی روح، و رابطه هنر با دین و اسطوره میپردازد. | ||
هگل در درسگفتارهای خود، زیبایی هنری را به دلیل خصلت روحانی و انسانی آن برتر از زیبایی طبیعی میداند. جیمز با بررسی این دیدگاه، نشان میدهد که از نظر هگل، هنر نه تنها باید از تقلید صرف طبیعت پرهیز کند، بلکه باید محتوایی معنوی و روحانی را بیان نماید. این محتوا، بهعنوان جوهره هنر، در اشکال مختلف هنری از جمله هنر نمادین، کلاسیک و رمانتیک تجلی مییابد. | هگل در درسگفتارهای خود، زیبایی هنری را به دلیل خصلت روحانی و انسانی آن برتر از زیبایی طبیعی میداند. [[جیمز، دیوید|جیمز]] با بررسی این دیدگاه، نشان میدهد که از نظر هگل، هنر نه تنها باید از تقلید صرف طبیعت پرهیز کند، بلکه باید محتوایی معنوی و روحانی را بیان نماید. این محتوا، بهعنوان جوهره هنر، در اشکال مختلف هنری از جمله هنر نمادین، کلاسیک و رمانتیک تجلی مییابد. | ||
یکی از مباحث مهم کتاب، بررسی نظریه «پایان هنر» هگل است. جیمز با تحلیل این نظریه، نشان میدهد که هگل هنر رمانتیک را نقطه عطفی در تاریخ هنر میداند که در آن، هنر از بازنمایی صرف محتوای دینی و اسطورهای فراتر رفته و به بیان آزادانه روح انسانی میپردازد. نویسنده همچنین به مقایسه این دیدگاه با آرای کییرکگور و لوکاچ میپردازد و نشان میدهد که چگونه این متفکران، نظریه هگل را بسط داده یا نقد کردهاند. | یکی از مباحث مهم کتاب، بررسی نظریه «پایان هنر» هگل است. [[جیمز، دیوید|جیمز]] با تحلیل این نظریه، نشان میدهد که هگل هنر رمانتیک را نقطه عطفی در تاریخ هنر میداند که در آن، هنر از بازنمایی صرف محتوای دینی و اسطورهای فراتر رفته و به بیان آزادانه روح انسانی میپردازد. نویسنده همچنین به مقایسه این دیدگاه با آرای کییرکگور و لوکاچ میپردازد و نشان میدهد که چگونه این متفکران، نظریه هگل را بسط داده یا نقد کردهاند. | ||
در فصل پایانی کتاب، جیمز به بررسی نظریه «پایان اسطورهشناسی» هگل میپردازد و آن را با دیدگاههای ژرژ سورل درباره نقش اسطوره در جامعه مدرن مقایسه میکند. این مقایسه، نشاندهنده تأثیرپذیری سورل از هگل و همچنین تفاوتهای بنیادین بین این دو اندیشمند است. | در فصل پایانی کتاب، [[جیمز، دیوید|جیمز]] به بررسی نظریه «پایان اسطورهشناسی» هگل میپردازد و آن را با دیدگاههای ژرژ سورل درباره نقش اسطوره در جامعه مدرن مقایسه میکند. این مقایسه، نشاندهنده تأثیرپذیری سورل از هگل و همچنین تفاوتهای بنیادین بین این دو اندیشمند است. | ||
کتاب «زیباشناسی هگل: هنر، اسطوره و جامعه» با ارائه تحلیلی دقیق و نظاممند از اندیشههای هگل، منبعی ارزشمند برای علاقهمندان به فلسفه هنر و زیباشناسی محسوب میشود.<ref>[https://literaturelib.com/books/2459 ر.ک.پایگاه کتابخانه تخصصی فلسفه]</ref> | کتاب «زیباشناسی هگل: هنر، اسطوره و جامعه» با ارائه تحلیلی دقیق و نظاممند از اندیشههای هگل، منبعی ارزشمند برای علاقهمندان به فلسفه هنر و زیباشناسی محسوب میشود.<ref>[https://literaturelib.com/books/2459 ر.ک.پایگاه کتابخانه تخصصی فلسفه]</ref> | ||