نظریه ناسازهها در ساختار زبان عرفان: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان =فارسی | | زبان =فارسی | ||
| کد کنگره =BP | | کد کنگره =BP ۲۸۵/۶/ز۸،ن۶ | ||
| موضوع =شطحیات||زبان و عرفان||عرفان||نقد ساختاری و پساساختاری | | موضوع =شطحیات||زبان و عرفان||عرفان||نقد ساختاری و پساساختاری | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]] | |||
[[رده: تصوف و عرفان]] | |||
[[رده:آثار کلی تصوف و عرفان]] | |||
[[رده:مقالات(تیر 1404) باقی زاده]] | [[رده:مقالات(تیر 1404) باقی زاده]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 مرداد 1404]] | ||
[[رده:فاقد اتوماسیون]] | [[رده:فاقد اتوماسیون]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۱:۱۶
| نظریه ناسازهها در ساختار زبان عرفان: نقد ساختاری و پساساختاری شطحهای عارفان | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | زمردی، حمیرا (نویسنده) |
| ناشر | زوار |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1395ش |
| چاپ | اول |
| شابک | 978-964-401-530-4 |
| موضوع | شطحیات |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP ۲۸۵/۶/ز۸،ن۶ |
نظریه ناسازهها در ساختار زبان عرفان: نقد ساختاری و پساساختاری شطحهای عارفان تألیف حمیرا زمردی (متولد 1337ش) پژوهشگر حوزه عرفان و ادبیات؛ این کتاب به بررسی ساختارهای زبانی و ناسازههای موجود در شطحیات عرفانی با رویکردی ساختارگرایانه و پساساختارگرایانه میپردازد.
ساختار
این کتاب از یک پیشگفتار و سه فصل اصلی تشکیل شده است.
گزارش کتاب
کتاب «نظریه ناسازهها در ساختار زبان عرفان» نوشته حمیرا زمردی، پژوهشی نوین در تحلیل زبان شطحیات عرفانی با رویکردهای ساختاری و پساساختاری است. نویسنده در فصل اول به بررسی «فرازبان عارفان» میپردازد و مباحثی چون ویژگیهای زبان عرفان، معرفی شطحگویان مشهور و پیشینهی مطالعات ساختاری شطح را مطرح میکند.
فصل دوم کتاب به تحلیل «سازههای شطحی» اختصاص دارد که در آن مؤلف به بررسی عناصر تشکیلدهندهی گفتمان شطحی میپردازد.
در فصل سوم که بخش اصلی پژوهش را تشکیل میدهد، «ناسازههای شطحی» در ساحت زبان عرفانی با رویکردی میانرشتهای تحلیل شدهاند. زمردی در این فصل به بررسی ساختارهای ناساز شطح، آشناییزدایی، جنبههای توتمی، فراواقعگرایی، طنز و عناصر پسامدرنی در شطحیات پرداخته است.
نویسنده با تحلیل نمونههایی از شطحیات عارفانی چون حلاج، بایزید بسطامی و ابوالحسن خرقانی، نشان میدهد که چگونه این گفتارهای به ظاهر متناقض، با مکانیسمهای خاص زبانی به تخریب گفتمان مسلط عرفانی میپردازند و حقیقتی نو را جایگزین میسازند. کتاب با حفظ رویکردی بومی و با استناد به نمونههای متعدد از متون عرفانی، الگویی نظری برای تحلیل شطحیات ارائه میدهد که میتواند در مطالعات بینارشتهای زبان و عرفان مفید باشد.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات