نصیحت‌نامه شاهی: ينبوع الأسرار في نصايح الأبرار: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نصيحت نامه شاهى''' تألیف حسین بن حسن خوارزمی؛ تصحیح اکرم اقاجانلو. این کتاب در ادامه سنت نصيحت‌نامه‌ها و نصيحة‌الملوك‌هاي تاريخ ادبيات فارسي است که با هدف همبستگي جامعه و خير و صلاح همگاني نگاشته شده و از نظر نثر فارسي و محتوای اخلاقی-عرفانی ارزشمند است.   

نصيحت‌نامۀ شاهي اثر تاج‌الدین حسین خوارزمی از عرفای سده هشتم و نهم هجری است که به درخواست امیر شاه ملک و برای ارشاد امیرزاده ابراهیم نوشته شده است. کتاب با دیباچه‌ای در حمد خدا و ستایش پیامبر(ص) آغاز می‌شود و سپس به بیان جایگاه انسان در نظام آفرینش می‌پردازد. مقاله اول به فضایل اخلاقی مانند معرفت خدا، علم، مصاحبت ابرار، عدالت، تقوا، محاسبه نفس، تواضع، حلم، علو همت، ترجیح دین بر دنیا و بیداری اختصاص دارد. برای مثال در باب اول فضایل معرفت الهی و راه‌های کسب آن بررسی شده و معرفت را نقد گنجینه پادشاهی می‌داند(ص 45). باب پنجم به تقوا به عنوان توشه آخرت پرداخته و دیدگاه‌های مختلف عرفا را نقل می‌کند.   

مقاله دوم آیین خدمت به حکمرانان و آداب جهان‌بانی را در بر می‌گیرد و موضوعاتی مانند وفاداری، اطاعت از شاه، شکر نعمت، رضای والدین، شناخت مردم، رضای به قضا، ارشاد مرشد و توکل را بررسی می‌کند. در باب هشتم توکل را به سه درجه تقسیم و بالاترین درجه آن را ترک کامل اختیار به خدا می‌داند(ص 320). مؤلف از منابعی مانند مرصادالعباد، کیمیای سعادت، مثنوی معنوی و آثار عطار استفاده کرده و هر باب را با آیات و احادیث آغاز نموده است. این اثر ترکیبی از نثر مسجع ادبی و مضامین عرفانی است که با رویکردی اخلاقی-تربیتی نگاشته شده است.<ref>[https://literaturelib.com/books/2774 ر.ک.پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>