شصت توشه عرفانی از دعای ابوحمزه ثمالی: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
     
    خط ۴۷: خط ۴۷:


    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
     
    [[رده:اسلام، عرفان، غیره]]
    [[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
    [[رده:آداب و رسوم]]
    [[رده:مباحث خاص آداب و رسوم]]
    [[رده:ادعیه، اذکار، اوراد، اعمال]]
    [[رده:ادعیه خاص (ابی حمزة، احتجاب، جوشن کبیر، جوشن صغیر، سمات)]]
    [[رده:مقالات بازبینی شده2 تیر 1404]]
    [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ تیر 1404 توسط عباس مکرمی]]
    [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ تیر 1404 توسط عباس مکرمی]]
    [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ تیر 1404 توسط محسن عزیزی]]
    [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ تیر 1404 توسط محسن عزیزی]]

    نسخهٔ کنونی تا ‏۲۳ ژوئن ۲۰۲۵، ساعت ۱۱:۲۷

    شصت توشه عرفانی از دعای ابوحمزه ثمالی
    شصت توشه عرفانی از دعای ابوحمزه ثمالی
    پدیدآورانصلواتی، محمود (نويسنده)
    ناشرکتابفروشی فروغی
    مکان نشرایران - قم
    سال نشر1397ش
    چاپ1
    شابک978-600-99808-9-5
    زبانعربی - فارسی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    1397 8ص 0422 BP268
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    شصت توشه عرفانی از دعای ابوحمزه ثمالی، اثر محمود صلواتی (متولد 1332ش)، شرحی است بر دعای ابوحمزه ثمالی و اشاره به نکات موجود در فرازهای این دعا.

    کتاب با مقدمه کوتاهی از نویسنده در تعریف دعا و اشاره به نقش و اهمیت آن آغاز شده[۱] و مطالب در شصت توشه، تنظیم شده است. هر توشه، فهم و دریافتی است از نویسنده از هریک از فرازهای دعای ابوحمزه ثمالی که در آنها، با استفاده از آیات، روایات، اشعار و سخنان بزرگان، به ذکر نکاتی مربوط به این دعای شریف، پرداخته شده است؛ به‌عنوان مثال، نخستین توشه، «گوناگونی تربیت خداوندی» است، با استفاده از فراز «إلهي لا تؤدبني بعقوبتك» (بار خدایا، با کیفرت ادبم مکن)[۲].

    در سومین توشه، با توجه به فراز «من أين لي الخير يا رب و لا يوجد إلا من عندك و من أين لي النجاة و لا تستطاع إلا بك» (از کجا برایم خیری باشد - پروردگار من - که جز از سویت یافت نمی‌شود و از کجا برایم رستگاری باشد که جز به یاری‌ات میسر نمی‌گردد)، خوبی و رستگاری، تنها از سوی خداوند دانسته شده و به این نکته اشاره گردیده است که خیر و خوبی تنها از سوی خدا و به دست خداست و رهایی و رستگاری تنها با یاری و کمک خداوند فراهم می‌گردد و این، ازآن‌روست که ذات باری تعالی خیر محض است و از نور، جز روشنی و از خیر، جز خوبی برنمی‌آید و رضا بر رضای الهی و صبر به قضای خداوندی، عالی‌ترین مراتب سیر و سلوک دوستان خداست که جز رضای دوست چیزی را خوب ندانند و جز خواسته او به دنبال چیزی نباشند و ازآنجاکه خیر و خوبی همواره دوست‌داشتنی است، هر فطرت پاک و نیالوده‌ای همواره به دنبال خیر و خوبی‌های حقیقی و واقعی است[۳].

    در پنجمین توشه، مربوط به فراز: «بك عرفتك و أنت دللتني عليك و دعوتني إليك و لولا أنت لم أدر ما أنت» (تو را به تو شناختم و تو خود بر خود راهنمایی‌ام کردی و به‌سوی خود فرایم خواندی و اگر تو نبودی نمی‌دانستم تو چیستی؟)، به چند نکته زیر، اشاره شده است:

    1. شناخت خدا به خدا؛
    2. راهنمایی خدا انسان‌ها را بر شناخت خود؛
    3. دعوت خدا از آفریدگان برای شناخت خویش؛
    4. اگر خدا نبود، گفتگویی از خدا هم نبود[۴].

    پانویس

    1. ر.ک: پیشگفتار، ص9
    2. ر.ک: متن کتاب، ص13
    3. ر.ک: همان، ص19-20
    4. ر.ک: همان، ص24

    منابع مقاله

    پیشگفتار و متن کتاب.


    وابسته‌ها