۱۴۴٬۹۵۹
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURهنر و سبکهای عربیJ1.jpg | عنوان =هنر و سبکهای عربی | عنوانهای دیگر =الفن و مذاهبه في النثر العربی |پدیدآورندگان | پدیدآوران = ضیف، شوقی (نویسنده) آباد، مرضیه (مترجم) مهدیان طرقبه، روحالله (مترجم) نوروزی، عل...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
}} | }} | ||
'''هنر و سبکهای عربی''' تألیف شوقی | '''هنر و سبکهای عربی''' تألیف [[ضیف، شوقی|شوقی ضیف]]؛ ترجمه [[آباد، مرضیه|مرضیه آباد]] و [[مهدیان طرقبه، روحالله|روحالله مهدیان طرقبه]]؛ ویراستار علمی [[نوروزی، علی|علی نوروزی]]؛ این کتاب ترجمه اثر «[[الفن و مذاهبه في النثر العربی]]» است که به بررسی سیر تحول سبکهای نثر عربی از دوره جاهلی تا عصر جدید میپردازد و سه سبک اصلی صنعت، تصنیع و تصنع را در نثر عربی تحلیل میکند. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
کتاب «هنر و سبکهای عربی» ترجمه اثر ارزشمند شوقی | کتاب «هنر و سبکهای عربی» ترجمه اثر ارزشمند [[ضیف، شوقی|شوقی ضیف]]، پژوهشگر برجسته مصری، توسط [[آباد، مرضیه|مرضیه آباد]] و [[مهدیان طرقبه، روحالله|روحالله مهدیان طرقبه]] انجام شده و با ویراستاری علمی [[نوروزی، علی|علی نوروزی]] توسط دانشگاه فردوسی مشهد منتشر شده است. این اثر تحلیلی عمیق از سیر تحول نثر عربی از دوران جاهلیت تا عصر جدید ارائه میدهد. | ||
نویسنده در این کتاب سه سبک اصلی در نثر عربی را شناسایی و بررسی کرده است: | نویسنده در این کتاب سه سبک اصلی در نثر عربی را شناسایی و بررسی کرده است: | ||
1. سبک صنعت: که از دوره جاهلی آغاز شده و در عصر اسلامی و عباسی ادامه یافت | 1. سبک صنعت: که از دوره جاهلی آغاز شده و در عصر اسلامی و عباسی ادامه یافت | ||
2. سبک تصنیع: که در دوره عباسی و با تأکید بر سجع و آرایههای بدیعی ظهور کرد | 2. سبک تصنیع: که در دوره عباسی و با تأکید بر سجع و آرایههای بدیعی ظهور کرد | ||
3. سبک تصنع: که به پیچیدگی و دشوارسازی بیان گرایش داشت | 3. سبک تصنع: که به پیچیدگی و دشوارسازی بیان گرایش داشت | ||
کتاب با بررسی نثر جاهلی آغاز میشود و نشان میدهد که چگونه اسلام تحولی در محتوای نثر ایجاد کرد، هرچند ساختار آن تغییر چندانی نکرد. سپس به تحلیل آثار نویسندگان بزرگی مانند عبدالحمید کاتب، ابن مقفع و جاحظ میپردازد و تأثیر فرهنگهای ایرانی و یونانی را بر نثر عربی بررسی میکند. | کتاب با بررسی نثر جاهلی آغاز میشود و نشان میدهد که چگونه اسلام تحولی در محتوای نثر ایجاد کرد، هرچند ساختار آن تغییر چندانی نکرد. سپس به تحلیل آثار نویسندگان بزرگی مانند عبدالحمید کاتب، ابن مقفع و جاحظ میپردازد و تأثیر فرهنگهای ایرانی و یونانی را بر نثر عربی بررسی میکند. | ||
در بخشهای بعدی، کتاب به تحلیل سبکهای دیوانی دوره عباسی، به ویژه آثار ابن عمید و صاحب بن عباد میپردازد و نشان میدهد چگونه سجع و آرایههای بدیعی به اوج خود رسید. همچنین سبک پیچیده ابوالعلاء معری و حریری را مورد بررسی قرار میدهد. | در بخشهای بعدی، کتاب به تحلیل سبکهای دیوانی دوره عباسی، به ویژه آثار ابن عمید و صاحب بن عباد میپردازد و نشان میدهد چگونه سجع و آرایههای بدیعی به اوج خود رسید. همچنین سبک پیچیده [[ابوالعلاء معری، احمد بن عبدالله|ابوالعلاء معری]] و حریری را مورد بررسی قرار میدهد. | ||
بخش پایانی کتاب به بررسی نثر عربی در اندلس و مصر اختصاص دارد و نشان میدهد که چگونه این مناطق اگرچه نتوانستند سبکهای جدیدی ایجاد کنند، اما ویژگیهای خاص خود را در چارچوب سبکهای مشرقی توسعه دادند. | بخش پایانی کتاب به بررسی نثر عربی در اندلس و مصر اختصاص دارد و نشان میدهد که چگونه این مناطق اگرچه نتوانستند سبکهای جدیدی ایجاد کنند، اما ویژگیهای خاص خود را در چارچوب سبکهای مشرقی توسعه دادند. | ||