دیوان حکیم کسایی مروزی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

==ساختار==

در فرهنگ ایرانی و ادب پارسی روزگاری دراز، حکیم کسی بود که دانای به فلسفه باشد؛ فلسفه هم شامل کلیۀ علوم نظری و عملی، تجربی و انسانی، ظاهره و خفیه می‌گردید. لذا کسی حکیم بود که به تمام علوم و فضائل آشنا باشد. لیکن با گسترش دامنۀ علوم و درآمدن هر چیزی در دایرۀ آن، دیگر نمی‌شد به کسی، بدان معنا حکیم گفت. حکیم ابوالحسن علی بن محمد کسایی مروزی شاعری بزرگ و از پیش‌آهنگان شعر شیعی و متعهدانۀ ادب پارسی است که پس از سال‌‌ها سکوت در دورۀ معاصر نام و مقام و منزلت او شناخته شده است. شعر کسایی شعری است گونه‌گونه و سرشار از ویژگی‌های ادبی و دینی و اخلاقی، به همین روی تنها در عصر حاضر است که بزرگی او دریافته و شناخته شده است؛ چه در طول و درازای تاریخ پرده و غباری بر سهم و شأن او کشیده شده بود.

زادگاه و زیستگاه کسایی «مرو» است. «مرو» یا «مروشاهجان» شهری کهن و تاریخی است که در سی فرسنگی شمال شرقی سرخس و شصت فرسنگی طوس خراسان قرار گرفته و به سال 1277 هجری در پی بی‌کفایتی و بی‌لیاقتی زمام‌داران وقت از ایران جدا شده است.

صور خیال؛ 2. صنایع لفظی و معنوی؛ 3. واژه‌ها و ترکیب‌ها؛ 4. حضور سروده‌های انتقادی از خلفای بنی‌امیه و عباسی، غزنوی و .....؛ 5. حضور سروده‌هایی در مدح و رثای اهل بیت حضرت رسول (ص)؛ 6. حضور رنج‌نامه‌های شاعر و حکمت و تمثیل و پند و ارشاد؛ 7. گزینش اوزان و بحور شعری و ارزیابی عروضی و قافیه‌ای شعر کسایی در تطور و تحول ادواری خود.

شمار ابیات این متن 357 بیت است که از همۀ دیوان‌هایی که تاکنون دربارۀ اشعار این شاعر جمع‌آوری شده، بیشتر است.<ref>[https://literaturelib.com/books/2946 ر.ک.پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref>