روضة الشهدا (تصحیح ذوالفقاری و تسنیمی): تفاوت میان نسخه‌ها

واعظ کاشفی شخصیتی علمی بود که در بیشتر علوم وقت طبع‌آزمایی کرده و آثاری از خود برجای گذاشته است. ویژگی دیگر او در امر تألیف، اصرار او بر فارسی‌نگاری است و شاید بتوان ادعا کرد تمام آثار او به زبان فارسی است. مشوق او در نوشتن کتاب‌های متعدد به زبان فارسی، امیرعلیشیر نوایی، وزیر دانشمند سلطان حسین‌میرزا بایقرا و جامی بودند و به همین دلیل بیشتر آثار وی به نام این دو نفر است. از جمله آثار کاشفی عبارتند از: آیینه اسکندری، اختیارات نجوم، اخلاق محسنی، اسرار قاسمی، ده مجلس، [[بدایع الأفکار في صنایع الأشعار|بدایع الافکار فی صنایع الاشعار]]، تحفۀ علیه، رسالۀ حاتمیه، شرح صحیفۀ سجادیه، فتوت‌نامۀ سلطانی، فیض النوال، [[لب لباب مثنوی]]، مخزن الانشا، مواهب علیه، مرآت الصفا فی صفات المصطفی، و......

رویکرد اصلی این کتاب، «ابتلا و بلا» است و بر همین مبنا کتاب از داستان خلقت بر محور بلا شروع شده تا به واقعۀ کربلا می‌رسد. چون اولین بلا متوجه انبیاست، بنابراین کتاب با بیان رنج‌ها و بلاهای انبیا آغاز می‌شود. این کتاب ده باب و یک خاتمه دارد که تنها چهار باب دربارۀ امام حسین(ع) است. باب اول به خلقت آدم، هبوط و ابتلای و انبیا می‌پردازد. روش کاشفی این است که پس از بیان بلاهای انبیا به رسم واعظان به کربلا گریزی می‌زند. باب دوم بیان آزار قریش بر پیامبر از قبیل سنگ‌زدن، شکستن دندان، فروکردن حلقه‌های زره در بدن، ریختن خاکستر بر سر، شهادت حمزه و جعفر و گریز به کربلاست. باب سوم درگذشت پیامبر و حوادث پس از آن و باب‌های چهارم تا هفتم احوال حضرت فاطمه، علی و حسن (علیهم السلام) از ولادت تا شهادت است. باب هفتم مناقب امام حسین(ع) از ولادت تا شهادت و باب هشتم در زندگی و شهادت مسلم بن عقیل است. باب نهم آمدن امام حسین(ع) به کربلا و جنگ امام و شهادت اقوام و یاران اوست. در این باب نظم تاریخی کتاب بر هم خورده است. باب دهم در دو فصل به وقایع بعد از شهادت امام و عقوبت قاتلان حضرت پرداخته است. در خاتمۀ کتاب سلسلۀ نسب امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) بیان شده است.