دیوان شاه فاتح گیلانی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''دیوان شاه فاتح گیلانی''' تألیف سید محمدرضی رشتی معروف به شاه فاتح گیلانی(متوفای 1145ق)،این کتاب تصحیح دیوان اشعار شاه فاتح گیلانی از شاعران عهد صفوی است که از جمله سفرکردگان آن عهد به هند بود و پس از سال‌ها همان‌جا درگذشت.این کتاب با تصحیح و تحقیق دکتر هومن یوسفدهی به چاپ رسیده است.

این کتاب تصحیح دیوان اشعار شاه فاتح گیلانی از شاعران عهد صفوی است که از جمله سفرکردگان آن عهد به هند بود و پس از سال‌ها همان‌جا درگذشت. نسخ اشعار این درویش شیعۀ غالی با وجود اهمیتی که دارد، کمیاب و نام و یاد او همانند اشعارش در معرض فراموشی بود. اهمیت تصحیح و انتشار دیوان او را می‌توان در این موارد خلاصه کرد: به‌دست‌دادن تصویری از مؤلفه‌های فرهنگی و اعتقادی رایج در جامعۀ شیعی عصر صفوی، ارائۀ نمونه‌ای از عقاید غلات شیعه با گرایش عرفانی و نیز کمک به مطالعات علمی در زمینۀ تطور لغات و اصطلاحات و مضامین ادب فارسی. همچنین از دیگر وجوه اهمیت این دیوان آن است که نمونه‌ای از سطح زبان و شعر فارسی در گیلان آن دوران به دست می‌دهد که اهالی آن غالباً به گویش‌های محلی سخن می‌گفتند و از شاعران پارسی‌سرای این ایالت که نام و ابیات آنان در تذکره‌ها آمده، به‌ندرت دیوانی باقی مانده است.

نویسندگان شاعر این مجموعه را سیدرضی و سیدمحمدرضی و نسبتش را گیلانی و شهرتش را میررضی فاتح و شاه فاتح و تخلصش را بدون اختلاف فاتح نوشته‌اند. از خانوادۀ او اطلاعی در دست دیست و با توجه به سبک زندگی خانه‌به‌دوشانۀ او و فقدان قراین و اشارات در دیوان وی و تذکره‌ها، می‌توان گفت مجرد زیسته و زن و فرزندی نداشته است. با این وجود مشخص است که او در رشت متولد شده است و از سادات گیلان بود؛ ولی از تاریخ تولد او اطلاعی در دست نیست. او در عهد شاه سلیمان صفوی در زادگاهش نشو و نما یافت و در همان‌جا تحصیل کرد و به نظر می‌رسد اعتقادات مذهبی او نیز در همان‌جا شکل گرفته است. او از غلات شیعۀ اثنی‌عشری است و این مسئله از ابیاتی که در مدح ائمۀ شیعه سروده است، آشکار می‌شود.

سیدرضی در جوانی از گیلان به اصفهان رفت و در آنجا به عبادت و ریاضت و احتمالاً تحصیل مشغول شد و در لباس فقر به عزلت و قناعت می‌زیست و به شاه فاتح اشتهار یافت. در عهد شاه سلطان حسین صفوی و قطعاً پیش از سال 1120 قمری ایران را به قصد هند ترک کرد. ورود او به هند مقارن با اوایل سلطنت شاه عالم بهادر تیموری بود و تمام دوران سلطنت او را درک کرد. او با اینکه بیش از 25 سال در هند به سر برد، ظاهراً چندان از اقامت در آن سرزمین راضی نبود و در فقر و تنگدستی روزگار را می‌گذراند و بارها از اقامت در هند نالیده است. او بعد از بیش از ربع قرن زندگی در هند، حدود سال 1145 قمری به عزم زیارت کعبه و سپس بازگشت به ایران پا به راه گذاشت، ولی بین راه توسط راهزنان کشته شد.