الصفوة: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''الصفوة'''، اثر زید بن علی بن الحسین(ع) (ح 75-122ق)، کتابی است در باب مسئله امامت و خلافت ائمه(ع) که با تحقیق حسن | '''الصفوة'''، اثر [[زید بن علی بن الحسین(ع)]] (ح 75-122ق)، کتابی است در باب مسئله امامت و خلافت ائمه(ع) که با تحقیق [[حسن، ناجی|ناجی حسن]]، منتشر شده است. | ||
نویسنده در این کتاب، با الهام و استمداد از قرآن و استدلال به بیش از 150 آیه، مسئله امامت را بررسی کرده و در آن، به دفاع از مقام خاندان وحی، پرداخته است. | نویسنده در این کتاب، با الهام و استمداد از قرآن و استدلال به بیش از 150 آیه، مسئله امامت را بررسی کرده و در آن، به دفاع از مقام خاندان وحی، پرداخته است. |
نسخهٔ ۱۱ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۲۳
الصفوة | |
---|---|
پدیدآوران | زید بن علی بن الحسین(ع) (نويسنده) حسن، ناجی (محقق) |
ناشر | مطبعة الآداب |
مکان نشر | عراق - نجف اشرف |
سال نشر | 13سده |
چاپ | 1 |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | /ز9ص7 223 BP |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
الصفوة، اثر زید بن علی بن الحسین(ع) (ح 75-122ق)، کتابی است در باب مسئله امامت و خلافت ائمه(ع) که با تحقیق ناجی حسن، منتشر شده است.
نویسنده در این کتاب، با الهام و استمداد از قرآن و استدلال به بیش از 150 آیه، مسئله امامت را بررسی کرده و در آن، به دفاع از مقام خاندان وحی، پرداخته است.
در حدود ده رساله در موضوعات مختلف، از جمله کلام، تفسیر، فقه و روایات، به زید بن علی، منسوب گردیده است و کتاب حاضر، تنها کتابی است که اطلاعات جامعی از دیدگاه زید در مورد مهمترین مسئله جهان اسلام که موضوع امامت میباشد را به خود، اختصاص داده است[۱].
دلیل اهمیت کتاب، این است که در مراحل اولیه، از یکسو، تصویری از نزاع و اختلاف میان مسلمانان بر سر موضوع خلافت را ارائه میدهد و از سوی دیگر، رواج علم کلام و مکاتب آن را در آن دوره پیشرفته که بعید نیست زید بن علی از پیشگامان بزرگ و رهبران مجالس آن بوده باشد، به تصویر کشیده است. هچنین، دلیل دیگر اهمیت این کتاب، آن است که متکلمان زیدیه، بیشتر معلومات و مطالب مربوط به فرقه خویش را از نویسنده آن گرفته و در منابع به این موضوع اشاره شده است که او، همواره موضعی معتدل اتخاذ نموده و به اتحاد و از بین بردن اختلافات تمایل داشته و حتی تفرقه و نزاع در میان مسلمانان را محکوم کرده و چنین گفته است که: «برادران دینی کسانی نیستند که همدیگر را انکار نموده و با یکدیگر به پیکار برخاسته باشند»[۲].
وی معتقد است که تمام اختلافات و مشکلات امت اسلامی، ناشی از عدم واگذاری رهبری امت به اهلبیت(ع) بوده و از اینجاست که هر فردی حق دارد صلاحیت خود را در این زمینه، مطالبه کند که همین موضوع، موجب فساد امور شده است. زید پس از این موضوع، به اثبات حق وراثت اهلبیت(ع) پرداخته و با توجه به اینکه آنان برگزیدگانی هستند که به دلیل نزدیکی به پیامبر(ص) باید از دیگران متمایز شوند، حق رهبری جامعه را برای آنان اثبات نموده و از کسانی که این حق و فضایل آنان را انکار میکنند، انتقاد نموده است[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.