گیسودراز، محمد بن یوسف: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۷۱: | خط ۷۱: | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[ | [[مجموعه یازده رسایل]] | ||
[[مكتوبات]] | [[مكتوبات (گیسودراز چشتی)]] | ||
[[شرح زبدة الحقایق]] | [[شرح زبدة الحقایق]] | ||
[[ | [[شرح رسالۀ قشیریه گیسودراز]] | ||
[[انيس العشاق]] | |||
[[جوامع الکلم]] | [[جوامع الکلم]] | ||
نسخهٔ ۲۲ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۲۶
| گیسو دراز، محمد بن یوسف | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | سید محمد بن یوسف حسینی دهلوی |
| نام پدر | یوسف |
| ولادت | چهارم رجب سال 721ق |
| محل تولد | دهلی، هند |
| رحلت | شانزدهم ذوالقعده 825ق |
| مذهب | حنفی ماتریدی |
| پیشه | درویش صوفی اهل هند از طریقت چشتی |
| منصب | جانشین صوفی نصیرالدین چراغ دهلوی |
| اطلاعات علمی | |
| اساتید | نصیرالدین چراغ دهلوی |
| برخی آثار | شرح زبدة الحقایق |
سید محمد بن یوسف حسینی دهلوی، مشهور به «گیسودراز» یا «خواجه بنده‌نواز» (721-825ق)، عالم حنفی ماتریدی و درویش صوفی اهل هند از طریقت چشتی، شاگرد و سپس جانشین صوفی نصیرالدین چراغ دهلوی و صاحب «شرح زبدة الحقایق المعروف به شرح تمهیدات».
ولادت
وی در چهارم رجب سال 721ق، در دهلی متولد شد[۱].
تحصیلات و اساتید
سید محمد، تحصیلات آغازینش را در اوضاع آرام دولت‌آباد که با حضور جمع فراوانی از عرفا در آنجا پدید آمده بود، کسب کرد. طی این مدت به یکی از یاران شیخ برهان‌الدین غریب در امر مقابله رساله قشیری یاری می‌رساند. سید همین‌‌که به دهلی رسید طوق ارادت شیخ نصیرالدین را در گردن کرد و به آن سلسله از ریاضات معمول پرداخت که نومریدان جوان انجام می‌دادند. عشق و محبتش به نصیرالدین حد و مرزی نداشت. معروف است که «روزی او با چندی دیگر از مریدان، پالکی شیخ نصیرالدین محمود بودند؛ در وقت برداشتن، گیسوی سید به سبب درازی‌ای که داشت در پای پالکی بند شد و او به سبب رعایت ادب و استغراق عشق و محبت، به برآوردن گیسو مقید نشد؛ هم بر آن وضعی که واقع شد، مسافت بعید قطع کرد. بعد از آنکه شیخ را بر این معنی اطلاع افتاد، خوشحال شد و بر صدق عقیدت و حسن منیعت او آفرین‌ها کرد.
پس از وفات شیخ نصیرالدین، چراغ دهلی و قطب وقت سلسله چشتیه، گیسودراز را خلیفه او می‌دانستند. هرچند که گیسودراز خلافت‌نامه‌ای از پیرش نگرفته بود، اما همچنان برجسته‌ترین فرد در میان مریدان فراوان شیخ بود.
گیسودراز پس از رحلت شیخ نصیرالدین از دهلی به دکن رفت. وی نخست راهی گوالیار شد و از آنجا به گجرات رفت و چند سالی به گمنامی زیست و پس از آن عازم دکن شد. حدود سال 815ق، سلطان بهمنی تاج‌الدین فیروز (825-800ق) خبر یافت که گیسودراز نزدیک حسن‌آباد گلبرگه رسیده و به استقبال او رفت[۲].
وفات
وی در شانزدهم ذوالقعده 825ق، چهره در نقاب خاک کشید[۳].
آثار
کتاب «شرح زبدة الحقایق المعروف به شرح تمهیدات» از آثار اوست.
پانویس
منابع مقاله