امامی هروی، عبدالله بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
'''عبدالله بن محمد امامی هروی''' (متوفی 686ق)، از شاعران سرشناس قرن هفتم هجری و از ملازمان [[شمس‌الدین محمد تازیگوی]]. | '''عبدالله بن محمد امامی هروی''' (متوفی 686ق)، از شاعران سرشناس قرن هفتم هجری و از ملازمان [[شمس‌الدین محمد تازیگوی]]. | ||
=ولادت= | |||
وی در هرات متولد شد و در آنجا نشو و نما یافت و احتمالا مدت کوتاهی نیز به مدح آل کرت (643-791ق) پرداخت، اما بیشتر مدت عمر را در کرمان و یزد گذراند<ref>ر.ک: خوئینی، عصمت، صفحه دوازده</ref>. | وی در هرات متولد شد و در آنجا نشو و نما یافت و احتمالا مدت کوتاهی نیز به مدح آل کرت (643-791ق) پرداخت، اما بیشتر مدت عمر را در کرمان و یزد گذراند<ref>ر.ک: خوئینی، عصمت، صفحه دوازده</ref>. | ||
=معاصران= | |||
امامی به سال 658ق در یزد، ملازم [[شمس‌الدین محمد تازیگوی]]، از کارگزاران دستگاه شمس‌الدین محمد صاحب‌دیوان بود و در وصف دارالشفای ساخت او، قصیده‌ای سرود که بر کتیبه بنا نقش کردند. در کرمان نیز ملازم و مداح دربار ملوک و رجال قراختایی بود و می‌دانیم که در سال 663ق در این شهر بوده است؛ زیرا در قصیده‌ای از مسجد جامع کرمان سخن گفته است که ترکان‌خاتون در این سال بنا کرده بود<ref>ر.ک: همان، صفحه سیزده</ref>. | امامی به سال 658ق در یزد، ملازم [[شمس‌الدین محمد تازیگوی]]، از کارگزاران دستگاه شمس‌الدین محمد صاحب‌دیوان بود و در وصف دارالشفای ساخت او، قصیده‌ای سرود که بر کتیبه بنا نقش کردند. در کرمان نیز ملازم و مداح دربار ملوک و رجال قراختایی بود و می‌دانیم که در سال 663ق در این شهر بوده است؛ زیرا در قصیده‌ای از مسجد جامع کرمان سخن گفته است که ترکان‌خاتون در این سال بنا کرده بود<ref>ر.ک: همان، صفحه سیزده</ref>. | ||
=جایگاه علمی= | |||
امامی از علمای عصر خود محسوب می‌شد و به سبب فضایل و کمالات علمی و ادبی، مورد ستایش و احترام وزرا و گویندگان روزگار بود. [[جاجرمی، محمد بن بدر|محمد بن بدر جاجرمی]]، او را «ملك الحكماء و الشعراء» و «ملك الفضلاء و المحققين» خوانده است<ref>ر.ک: همان، صفحه چهارده</ref>. | امامی از علمای عصر خود محسوب می‌شد و به سبب فضایل و کمالات علمی و ادبی، مورد ستایش و احترام وزرا و گویندگان روزگار بود. [[جاجرمی، محمد بن بدر|محمد بن بدر جاجرمی]]، او را «ملك الحكماء و الشعراء» و «ملك الفضلاء و المحققين» خوانده است<ref>ر.ک: همان، صفحه چهارده</ref>. | ||
=وفات= | |||
درگذشت او به سال 686ق، در شهر لنجان اصفهان روی داد<ref>ر.ک: همان، صفحه سیزده - چهارده</ref>. | درگذشت او به سال 686ق، در شهر لنجان اصفهان روی داد<ref>ر.ک: همان، صفحه سیزده - چهارده</ref>. | ||
=آثار= | |||
[[هدایت، رضاقلی|هدایت]] در «[[مجمع الفصحاء]]» اشعار امامی را متجاوز از دو هزار بیت دانسته است، اما تقی‌الدین کاشی، این رقم را «قریب به چهار هزار بیت» نوشته است. علاوه بر «دیوان»، رساله‌ای نیز از امامی در دست است که در آن، لطایف و نکات ادبی، مسائل نحوی و دقایق لغوی «قصیده بائیه ذوالرمه» را شرح داده و ظاهرا به غیاث‌الدین خوارزمشاه (متوفی 627ق)، اهدا کرده است<ref>ر.ک: همان، صفحه هجده</ref>. | [[هدایت، رضاقلی|هدایت]] در «[[مجمع الفصحاء]]» اشعار امامی را متجاوز از دو هزار بیت دانسته است، اما تقی‌الدین کاشی، این رقم را «قریب به چهار هزار بیت» نوشته است. علاوه بر «دیوان»، رساله‌ای نیز از امامی در دست است که در آن، لطایف و نکات ادبی، مسائل نحوی و دقایق لغوی «قصیده بائیه ذوالرمه» را شرح داده و ظاهرا به غیاث‌الدین خوارزمشاه (متوفی 627ق)، اهدا کرده است<ref>ر.ک: همان، صفحه هجده</ref>. | ||
=ممدوحان= | |||
اغلب ممدوحان امامی، از میان ملوک و رجال قراختاییان کرمانند. از مشهورترین آنها، می‌توان به این نام‌ها اشاره کرد: رضی‌الملک تاج‌الدین عثمان، وزیر رکن‌الدین ابوالمظفر قتلغ‌سلطان (633-650ق)؛ فخرالملک شمس‌الدین محمدشاه بن امیرحاجی زوزنی و مجدالملک تاج‌الدین ابوبکرشاه کرمانی، وزیران قطب‌الدین محمد (650-655ق) و حجاج سلطان (655- 681ق)؛ فخرالملک نظام‌الدین محمود بن شمس‌الدین محمدشاه، وزیر سلطان جلال‌الدین سیورغتمش (681-693ق)؛ عصمةالدین قتلغ ترکان‌خاتون (متوفی 681ق)، کنیز غیاث‌الدین خوارزمشاه و بعدها همسر براق حاجب<ref>ر.ک: همان</ref>. | اغلب ممدوحان امامی، از میان ملوک و رجال قراختاییان کرمانند. از مشهورترین آنها، می‌توان به این نام‌ها اشاره کرد: رضی‌الملک تاج‌الدین عثمان، وزیر رکن‌الدین ابوالمظفر قتلغ‌سلطان (633-650ق)؛ فخرالملک شمس‌الدین محمدشاه بن امیرحاجی زوزنی و مجدالملک تاج‌الدین ابوبکرشاه کرمانی، وزیران قطب‌الدین محمد (650-655ق) و حجاج سلطان (655- 681ق)؛ فخرالملک نظام‌الدین محمود بن شمس‌الدین محمدشاه، وزیر سلطان جلال‌الدین سیورغتمش (681-693ق)؛ عصمةالدین قتلغ ترکان‌خاتون (متوفی 681ق)، کنیز غیاث‌الدین خوارزمشاه و بعدها همسر براق حاجب<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
=پانویس = | |||
<references /> | <references /> | ||
=منابع مقاله= | |||
خوئینی، عصمت، مقدمه «دیوان امامی هروی»، اثر طبع عبدالله بن محمد امامی هروی، به کوشش عصمت خوئینی، تهران، میراث مکتوب، چاپ اول، 1394. | خوئینی، عصمت، مقدمه «دیوان امامی هروی»، اثر طبع عبدالله بن محمد امامی هروی، به کوشش عصمت خوئینی، تهران، میراث مکتوب، چاپ اول، 1394. | ||
=وابسته‌ها= | |||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[دیوان امامی هروی]] | [[دیوان امامی هروی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۱۹
| امامی هروی، عبدالله بن محمد | |
|---|---|
 | |
| ولادت | قرن هفتم هجری |
| محل تولد | هرات |
| محل زندگی | کرمان و یزد |
| رحلت | 686ق |
| مدفن | لنجان اصفهان |
| اطلاعات علمی | |
| برخی آثار | دیوان امامی هروی |
عبدالله بن محمد امامی هروی (متوفی 686ق)، از شاعران سرشناس قرن هفتم هجری و از ملازمان شمس‌الدین محمد تازیگوی.
ولادت
وی در هرات متولد شد و در آنجا نشو و نما یافت و احتمالا مدت کوتاهی نیز به مدح آل کرت (643-791ق) پرداخت، اما بیشتر مدت عمر را در کرمان و یزد گذراند[۱].
معاصران
امامی به سال 658ق در یزد، ملازم شمس‌الدین محمد تازیگوی، از کارگزاران دستگاه شمس‌الدین محمد صاحب‌دیوان بود و در وصف دارالشفای ساخت او، قصیده‌ای سرود که بر کتیبه بنا نقش کردند. در کرمان نیز ملازم و مداح دربار ملوک و رجال قراختایی بود و می‌دانیم که در سال 663ق در این شهر بوده است؛ زیرا در قصیده‌ای از مسجد جامع کرمان سخن گفته است که ترکان‌خاتون در این سال بنا کرده بود[۲].
جایگاه علمی
امامی از علمای عصر خود محسوب می‌شد و به سبب فضایل و کمالات علمی و ادبی، مورد ستایش و احترام وزرا و گویندگان روزگار بود. محمد بن بدر جاجرمی، او را «ملك الحكماء و الشعراء» و «ملك الفضلاء و المحققين» خوانده است[۳].
وفات
درگذشت او به سال 686ق، در شهر لنجان اصفهان روی داد[۴].
آثار
هدایت در «مجمع الفصحاء» اشعار امامی را متجاوز از دو هزار بیت دانسته است، اما تقی‌الدین کاشی، این رقم را «قریب به چهار هزار بیت» نوشته است. علاوه بر «دیوان»، رساله‌ای نیز از امامی در دست است که در آن، لطایف و نکات ادبی، مسائل نحوی و دقایق لغوی «قصیده بائیه ذوالرمه» را شرح داده و ظاهرا به غیاث‌الدین خوارزمشاه (متوفی 627ق)، اهدا کرده است[۵].
ممدوحان
اغلب ممدوحان امامی، از میان ملوک و رجال قراختاییان کرمانند. از مشهورترین آنها، می‌توان به این نام‌ها اشاره کرد: رضی‌الملک تاج‌الدین عثمان، وزیر رکن‌الدین ابوالمظفر قتلغ‌سلطان (633-650ق)؛ فخرالملک شمس‌الدین محمدشاه بن امیرحاجی زوزنی و مجدالملک تاج‌الدین ابوبکرشاه کرمانی، وزیران قطب‌الدین محمد (650-655ق) و حجاج سلطان (655- 681ق)؛ فخرالملک نظام‌الدین محمود بن شمس‌الدین محمدشاه، وزیر سلطان جلال‌الدین سیورغتمش (681-693ق)؛ عصمةالدین قتلغ ترکان‌خاتون (متوفی 681ق)، کنیز غیاث‌الدین خوارزمشاه و بعدها همسر براق حاجب[۶].
پانویس
منابع مقاله
خوئینی، عصمت، مقدمه «دیوان امامی هروی»، اثر طبع عبدالله بن محمد امامی هروی، به کوشش عصمت خوئینی، تهران، میراث مکتوب، چاپ اول، 1394.