موسوی شفتی، سید اسدالله بن سید محمدباقر: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'حجت‌الاسلام (ابهام زدایی)' به 'حجت‌الاسلام (ابهام‌زدایی)') |
||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
</div> | </div> | ||
{{کاربردهای دیگر|شفتی بیدآبادی (ابهام زدایی)}} | {{کاربردهای دیگر|شفتی بیدآبادی (ابهام زدایی)}} | ||
{{کاربردهای دیگر|حجت‌الاسلام ( | {{کاربردهای دیگر|حجت‌الاسلام (ابهام‌زدایی)}} | ||
'''سید اسدالله بن سید محمدباقر موسوی شفتی''' (1227 یا 1228–1290ق)، فقیه و عالم قرن سیزدهم و از شاگردان بارز [[صاحب جواهر، محمدحسن|صاحب جواهر]]. از او به حجت‌الاسلام ثانی و از پدرش به حجت‌الاسلام یاد شده است. | '''سید اسدالله بن سید محمدباقر موسوی شفتی''' (1227 یا 1228–1290ق)، فقیه و عالم قرن سیزدهم و از شاگردان بارز [[صاحب جواهر، محمدحسن|صاحب جواهر]]. از او به حجت‌الاسلام ثانی و از پدرش به حجت‌الاسلام یاد شده است. | ||
نسخهٔ ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۳:۱۵
| نام | موسوی شفتی، سید اسدالله بن سید محمدباقر |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | سید محمدباقر شفتی |
| متولد | 1227 یا 1228ق |
| محل تولد | اصفهان |
| رحلت | 1290ق |
| اساتید | سید محمدباقر شفتی |
| برخی آثار | الإمامة
العصيرية في أحكام الخمر و سائر المسكرات و العصير العنبي و التمري و الزبيبي |
| کد مؤلف | AUTHORCODE01705AUTHORCODE |
سید اسدالله بن سید محمدباقر موسوی شفتی (1227 یا 1228–1290ق)، فقیه و عالم قرن سیزدهم و از شاگردان بارز صاحب جواهر. از او به حجت‌الاسلام ثانی و از پدرش به حجت‌الاسلام یاد شده است.
ولادت
سید اسدالله فرزند سید محمدباقر شفتی و از نوادگان حضرت امام موسی کاظم(ع) بود که در سال 1227 یا 1228ق، در اصفهان متولد شد. مادر وی نیز ظاهراً از سادات محترم طباطبایی زواره بود.
تحصیلات
سید اسدالله، در محضر پدر و دیگران تحصیل کرد و پس از اتمام تحصیلات خویش در علوم مقدماتی مانند صرف و نحو، منطق، بلاغت، بخشی از فقه و اصول، از اصفهان، برای تکمیل تحصیلات و علوم خویش، به نجف اشرف هجرت کرد و در آن دیار معنوی، خدمت جمعی از اساتید بزرگ تحصیل نمود تا به مقامات عالی در علم و اجتهاد نائل گردید.
مهاجرت به اصفهان
وی، در سال 1260ق به امر پدر به اصفهان مراجعت کرد. در سال بازگشت وی، پدر بزرگوارش وفات یافت و ایشان مرجع امور شرعی و مورد وثوق و قبول همه اهالی اصفهان، به‌ویژه علما و بزرگان واقع گردید.
او به درس و بحث و اقامه جماعت و رسیدگی به امور و حوائج مردم و نشر احکام الهی و خدمت به مسلمانان مشغول گردید. جمعی از بزرگان اصفهان در خدمتش تلمّذ کرده و از او کسب اجازه نمودند. آن عالم ربانی تا سال 1290ق، یعنی به مدت سی سال، ریاست علمی و دینی اصفهان را برعهده داشت و تا آخر عمر از رسیدگی به امور طلاب و سرپرستی فقرا و ایتام و درماندگان غفلت ننمود.
اساتید
- سید ابراهیم بن سید محمدباقر موسوی قزوینی حائری (1214-1264)؛
- مولا احمد بن علی‌اکبر تربتی اصفهانی؛
- محمدحسن نجفی اصفهانی، معروف به صاحب جواهر (1200-1266ق)؛
- شیخ مرتضی انصاری (1214-1281ق)؛
- شیخ نوح بن قاسم بن محمد بن مسعود قرشی جعفری نجفی (1213-1300ق).
شاگردان
- سید آقابزرگ حسینی قاضی عسکری؛
- میرزا محمدباقر چهارسوقی؛
- سید محمدجعفر بیدآبادی؛
- سید محمدجواد بن سید محمدصادق حسینی؛
- سید محمدتقی و سید میرزا علیرضا؛
- آقا میرزا حسن سادات؛
- میرزا حسین بن میرزا خلیل تهرانی؛
- آقا سید محمدرضا قوچانی؛
- سید محمدرضا نائینی؛
- سید محمدرضا بن سید محمدعلی حسینی کاشانی؛
- میرزا زین‌العابدین اصفهانی؛
- سید شهاب‌الدین نحوی؛
- سید عبدالحمید؛
- سید عبدالرحیم حسینی قاضی عسکری اصفهانی؛
- میرزا عبدالرزاق لنگرودی رشتی اصفهانی؛
- سید علی بن عبدالکریم طباطبایی اصفهانی؛
- ملا علی کنی؛
- میرزا فتح‌الله شریعت اصفهانی (شیخ‌الشریعه اصفهانی)؛
- سید محمد بن سید محمدحسن مجتهد موسوی؛
- شیخ محمد بن طعمه زریجاوی نجفی؛
- میرزا محمد بن عبدالوهاب بن داوود همدانی کاظمینی؛
- سید مهدی نحوی موسوی؛
- میرزا آقا نهاوندی؛
- سید حسن موسوی جرفادقانی.
از منظر بزرگان
محمدحسن خان اعتمادالسلطنة می‌نویسد: حاج سید اسدالله شفتی رشتی حجت‌الاسلام در فقاهت و اجتهاد و ورع و زهد و تقوا، مسلّم مسلمین بود. به نظم شعر نیز قدرتی شگرف داشت.
مهدی بامداد می‌نویسد: حاج سید اسدالله فرزند ارشد حاج سید محمدباقر، اتقی و اعلم و اکمل بوده و او را در بعضی جهات حتّی بر پدرش ترجیح می‌داده‌اند.
خدمات عمرانی، اجتماعی و فرهنگی
از سید اسدالله شفتی اصفهانی علاوه بر تربیت شاگردان و تألیف کتب، آثاری به‌عنوان باقیات صالحات در زمینه‌های عمرانی و اجتماعی و فرهنگی برجای مانده است:
- اجرای آب فرات در نجف اشرف که شش سال به طول انجامید؛
- بنای غسّال‌خانه در شهر نجف؛
- تعمیرات مسجد سهله؛
- تعمیرات مدرسه باقریه (از مدارس دینی اصفهان)؛
- وقف کردن مسجد سید.
وفات
وی در سال 1290ق، در مسیر سفر برای زیارت عتبات مقدسه ائمه عراق(ع)، در شب یک‌شنبه آخر جمادی‌الثانی در منزل «کرند» از توابع کردستان، وفات کرد. پیکر مطهرش از آنجا تا نجف اشرف تشییع و در حرم مطهر امام علی(ع) به خاک سپرده شد.
آثار
- إجازة الإمامة لصلاة الجمعة و الجماعة؛
- کتابی در امامت (2جلد)؛
- رساله‌ای در احکام وضعیه؛
- رساله در ارث زوجه؛
- رساله در تجوید؛
- رساله در تقدیر؛
- رساله در تقلید؛
- حاشیه بر سیوطی؛
- رساله در جلوه؛
- حواشی بر «تحفة الأبرار» سید محمدباقر شفتی؛
- حواشی بر «نخبه» (رساله عملیه محمدابراهیم کلباسی)؛
- کتابی در رجال؛
- رساله‌ای در رخصت و عزیمت؛
- رساله‌ای در سبب و مانع؛
- رساله‌ای در شبهه محصوره و غیر محصوره؛
- شرح زیارت عاشورا؛
- شرح شرائع الإسلام؛
- رساله عصیریه؛
- رساله عملیه؛
- الغيبة في حكم الاغتياب؛
- الفقه الاستدلالي؛
- مستخرجات الطرائف؛
- رسالة في معرفة التكاليف؛
- مناسک حج؛
- مناقب الأئمة(ع)؛
- منتخب رساله عملیه؛
- رساله در میراث؛
- رساله در نماز شب؛
- کتابی در ولایت[۱].
پانویس
- ↑ ر.ک: جمعی از پژوهشگران حوزه علمیه قم، ج9، ص283-298
منابع مقاله
جمعی از پژوهشگران حوزه علمیه قم، گلشن ابرار زیر نظر محمدجعفر طبسی، پژوهشکده باقرالعلوم، قم، اول، زمستان 1389.