ابن ظهیره، ابوبکر بن علی: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '| کد مؤلف = AUTHORCODE' به '| کد مؤلف =AUTHORCODE') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ابن ظهیره (ابهام زدایی)' به 'ابن ظهیره (ابهامزدایی)') |
||
خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
| کد مؤلف =AUTHORCODE63249AUTHORCODE | | کد مؤلف =AUTHORCODE63249AUTHORCODE | ||
}} | }} | ||
{{کاربردهای دیگر|ابن ظهیره ( | {{کاربردهای دیگر|ابن ظهیره (ابهامزدایی)}} | ||
'''ابوبکر بن على بن ابى البرکات محمد بن محمد بن حسین بن على بن احمد بن عطیة بن ظهیرة مکى''' (838 -889ق/ 1435-1484م)، ملقب به فخرالدین، فقیه شافعى. | '''ابوبکر بن على بن ابى البرکات محمد بن محمد بن حسین بن على بن احمد بن عطیة بن ظهیرة مکى''' (838 -889ق/ 1435-1484م)، ملقب به فخرالدین، فقیه شافعى. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۱۴
ابوبکر بن على بن ابى البرکات محمد بن محمد بن حسین بن على بن احمد بن عطیة بن ظهیرة مکى (838 -889ق/ 1435-1484م)، ملقب به فخرالدین، فقیه شافعى.
خاندان
ابن ظَهیره، عنوان افراد خاندانى از بنى مخزوم که در سدههای 9 و 10ق/15 و 16م به شهرت رسیدند و در مکه عهدهدار افتاء، قضا و تدریس بودند. زبیدی به کتابى با عنوان البُدور المُنیرة فى السادة بنى ظهیرة در شرح حال این خاندان اشاره کرده است.
تحصیلات و دانش
او در مکه زاده شد و در آنجا رشد کرد و به حفظ قرآن و فراگیری علوم وقت پرداخت و از عمویش ابوالسعادات و ابوالفتح مراغى و شوائطى و تقىالدین ابن فهد حدیث شنید و شیوخى چون زینالدین زرکشى، ابن فرات، ابن حجر، مقریزی و عینى به وی اجازه نقل حدیث دادند.
فخرالدین همچنین در علوم مختلف چون فقه، ادب عرب، معانى و بیان و جز آن از برادرش عمر بهره جست و در 858ق/1454م در مکه به درس ابن همام نیز حاضر شد.
او در 862ق به قاهره مسافرت کرد و در آنجا از علمالدین بلقینى، ابن دیری و عزالدین حنبلى حدیث شنید و اصول فقه را نزد محلّى و محمد بن محمد بن مرزوق و دیگران فراگرفت.
سخاوی که به تفصیل نام استادان و مشایخ وی در علوم مختلف را بیان کرده است، مىگوید که جمعى از آنان به وی اجازه افتاء و مخصوصاً تدریس دادند.
همو ابن ظهیره را در 871ق دیده و فضل و دانش و نیز مداومت او را در مطالعه و مباحثه با دانشمندان ستوده است.
مشاغل
او بارها به قاهره مسافرت کرد و در حجاز به مشاغلى چون ایراد خطابه در مسجد الحرام و مسئولیتهایى چون نظارت بر برخى موقوفات و قضا و در جده (بعد از وفات برادرش کمالالدین ابوالبرکات) گماشته شد.
وفات
او در مکه درگذشت و همچون دیگر اعضای این خاندان در آرامگاه اختصاصى آن خاندان در معلاة به خاکش سپردند.
آثار
از او تنها 2 اثر برجای مانده است:
- غنیة الفقیر فى حکم حجالاجیر، که نسخهای از آن در کتابخانه پاریس موجود است؛
- کفایة المحتاج الى الدماء الواجبة على المعتمر و الحاج، که نسخههایى از آن در دارالکتب مصر و برلین موجود است؛
کتابى با عنوان: بلوغ السول فى احکام بسط روضة الرسول، نیز به وی نسبت داده شده است. از وصف حاجى خلیفه در مورد این کتاب چنین برمىآید که او اصل نسخه را دیده است[۱].
پانویس
- ↑ ضیائی، علی اکبر، ج4، ص167
منابع مقاله
ضیائی، علی اکبر، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377.