کفا‌یة النبيه شرح التنبيه في فقه الإمام الشافعي: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '( ' به '(') |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
[[ابن رفعه، احمد بن محمد]] (نويسنده) | [[ابن رفعه، احمد بن محمد]] (نويسنده) | ||
[[اسنوی، عبدالرحیم بن حسن ]] (نويسنده) | [[اسنوی، عبدالرحیم بن حسن ]] (نويسنده) | ||
[[مکی، مجدی محمد سرور باسلوم]] ( محقق) | [[مکی، مجدی محمد سرور باسلوم]] (محقق) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = عربی | | زبان = عربی | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۱۰
| کفا‌یة النبیه شرح التنبیه فی فقه الإمام الشافعي | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ابن رفعه، احمد بن محمد (نويسنده)
اسنوی، عبدالرحیم بن حسن (نويسنده) مکی، مجدی محمد سرور باسلوم (محقق) |
| عنوان‌های دیگر | الهدایة إلی أوهام الکفایة |
| ناشر | دار الکتب العلمية |
| مکان نشر | لبنان - بیروت |
| سال نشر | 2009م |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 21 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
كفاية النبيه شرح التنبيه في فقه الإمام الشافعي، اثر ابوالعباس نجم‌الدین احمد بن محمد بن رفعه (متوفی 710)، شرحی است بر کتاب «التنبيه في فقه الإمام الشافعي»، نوشته ابواسحاق ابراهیم بن على بن یوسف بن عبدالله فیروزآبادى شیرازى (393-476ق) که همراه با کتاب «الهداية إلی أوهام الكفاية» اثر جمال‌الدین عبدالرحیم بن حسن اسنوی (متوفی 772ق)، با تحقیق و تعلیقات مجدی محمد سرور باسلوم، منتشر شده است.
«التنبيه في فقه الإمام الشافعي»، از مهم‌ترین متون فقهی شافعیان و کتابی است مختصر که جایگاه علمی مؤلف و ویژگی‌هایی مانند نثر روان و ساده، به‌کار بردن تعبیرات روشن و پرهیز کردن از جدل و مناقشه در میان آرا، آن را در زمره مهم‌ترین متون فقه شافعی قرار داده است؛ به‌طوری‌که در بین پنج کتاب فقهی مشهور شافعیان (التنبيه، المختصر، المهذَب، الوسيط و الوجيز) مقبول‌ترین متن فقهی بشمار می‌رود. در منابع فقهی شافعی به التنبيه و شرح‌های آن بسیار استناد شده و فقهای شافعی آن را کتابی جامع و کامل می‌‌دانستند. بر التنبيه شروح متعددی نوشته شده است که اثر حاضر، از مهم‌ترین آنها می‌باشد[۱].
از مقدمه‌ای که ابن رفعه، شرح «التنبيه» را با آن آغاز نموده، معلوم می‌شود وی برای این شرح، دو نام را انتخاب کرده است؛ زیرا ابتدا گفته است: «سميت المخطوط بكفاية النبيه» و سپس، بعد از آن، گفته است: «ولكن الكتاب في الحقيقة يسمی ببداية الفقيه» و سپس بر صحت نام اخیر، چنین دلیل آورده است: «کسی که این گفته را باور یا انکار می‌کند، سزاوار است عجله نکند و با دقت و تأنی آن را مطالعه کند که گمان من آن است که بیشتر روایات و فواید مأثور موجود در کتاب‌ها، در آن جمع‌آوری شده است». در واقع از این امر می‌توان چنین برداشت نمود که وی با هر دو اسم، موافق بوده و هر دو را دو روی یک سکه می‌داند[۲].
ویژگی سبک شارح در اثر حاضر، پرهیز وی از خلاصه‌گویی مخل به معنا و زیاده‌گویی کسالت‌آور است. علاوه بر این، وضوح عبارات و عدم استفاده از الفاظ پیچیده و دشوار، حتی هنگام ذکر اصطلاحات فقهی، شرح حاضر را اثری ممتاز ساخته است[۳].
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه کتاب.
- سعیدی، فریده، «دانشنامه جهان اسلام»، زیر نظر غلامعلی حداد عادل، تهران، بنیاد دائرةالمعارف اسلامی، چاپ اول، 1383.