الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده اول: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۱: خط ۱:
    [[پرونده:NUR08319.jpg|بی‌قاب|چپ|امام حسین علیه‌السلام|175px]]
    [[پرونده:NUR36235J1.jpg|بی‌قاب|چپ|شهادت‌نامه امام حسین علیه‌السلام بر پایه منابع معتبر|175px]]


    '''امام حسین علیه‌السلام'''(۴-۶۱ق)، امام، امام سوم از امامان دوازده گانه شیعه امامیه و یکی از چهارده معصوم که در واقعه کربلا به شهادت رسید.
    '''شهادت‌نامه امام حسین(ع) بر پایه منابع معتبر'''، اثر [[محمدی ری‌شهری، محمد|محمد محمدی ری‌شهری]] با همکاری [[سید محمود طباطبایی‌نژاد]] و [[سید طبایی، روح الله|سید روح الله سیدطبایی]] و ترجمه [[مسعودی، عبدالهادی|عبدالهادی مسعودی]]، [[مهریزی، مهدی|مهدی مهریزی]] و [[محمد مرادی]]، درباره حماسه کربلاست.
    به اتفاق همه منابع، نام و نسب او حسین بن علی بن ابی طالب بن عبدالمطلب بن هاشم است.
     
    این کتاب، گزیده‏اى حدوداً هزارو نهصد صفحه‌‏اى، از مباحثی است که در دانش‏نامه امام حسین(ع) آمده است و متن کامل بخش‏‌هاى ششم تا یازدهم دانش‏نامه را با گزیده‌ای از درآمد و بخش یکم به‌همراه دو قطعه کوچک از بخش‏ه‌اى نهم و سیزدهم را در بر دارد.
    در اینکه زادگاه امام حسین(ع) مدینه است، اختلافی نیست. سال تولد او را نیز سال سوم، چهارم، پنجم و ششم هجری ذکر کرده‌اند.  روز ولادت وی، بنابر قول مشهور، سوم شعبان بوده است، اما برخی، زادروز امام را آخر ربیع الاول، پنجم ماه شعبان یا یکی از نخستین شبهای ماه شعبان نوشته‌اند. بنابه روایتی، امام در غروب پنج شنبه متولد شد.  فاصله تولد امام حسین(ع) و امام حسن(ع) را شش ماه و ده روز، ده ماه و بیست و دو روز و یک سال و ده ماه  گزارش کرده‌اند. پس از تولد، پیامبر همان آدابی را برای او به جا آورد که درباره حسن بن علی(ع) انجام داده بود، مانند گفتن اذان و اقامه در گوش نوزاد و عقیقه کردن.  به نوشته ابن سعد، امّفضل (همسر عباس بن عبدالمطلب)، به امر پیامبر، دایگی امام را برعهده گرفت و بدین ترتیب امام برادر رضاعی قُثم بن عباس، که او نیز شیرخواره بود، گردید. اما [[کلینی، محمد بن یعقوب|کلینی]] روایاتی نقل کرده است که بنابر آنها امام حسین(ع) از هیچ زنی، حتی مادرش فاطمه زهرا(س)، شیر نخورد. امام حسین(ع) در دهم محرّمِ (روز عاشورا) سال ۶۱ هجری در سرزمین نینوا (کربلا) در عراق به شهادت رسید. روز شهادت امام را جمعه، شنبه، یکشنبه و دوشنبه گزارش کرده و در این میان روز جمعه را قول صحیح و مشهور شمرده‌اند.  [[ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین|ابوالفرج اصفهانی]]  قول شهادت امام در روز دوشنبه را قولی شایع میان مردم دانسته و آن را از نظر محاسبات تقویمی مردود شمرده است. سن امام را به هنگام شهادت ۵۶ سال و پنج ماه، ۵۷ سال و پنج ماه و ۵۸ سال  ذکر کرده‌اند.<span id="mp-more">[[امام حسین علیه‌السلام|'''ادامه ...''']]</span>
     
    کتاب در هشت بخش صورت‌بندی شده است که مهم‌ترین مباحث آن این‌گونه ارائه گردیده است: پیشگویى درباره شهادت [[امام حسین(ع)]]، خروج ایشان از مدینه تا ورود به کربلا، شهادت‌ حضرت و رخدادهای پس از آن، بازتاب شهادت امام و یارانش و فرجام کسانى که در این کار نقش داشتند، عزادارى و گریه براى [[امام حسین(علیه‌السلام)|سیدالشهدا(ع)]] و در آخر، دو زیارتِ منسوب به ناحیه مقدّسه که مشتمل بر گزارش‌هاى تاریخى‌اند.
     
    ویژگی‌های کتاب این است که: همه فصل‏‌ها و قریب به اتفاق تحلیل‏‌هاى مندرج در بخش‌‏هاى شش‌گانه‌ای که در اصل دانشنامه آمده است، در اینجا گردآوری شده‌اند؛ شمارى از عنوان‏‌هاى فرعى، همچنین عبارت‌هایی که براى توضیح بیشتر در تحلیل‏‌ها آمده بودند، در اینجا گزینش و خلاصه‌نویسی شده‌اند. در این کتاب، جامع‌ترین و گویاترین متن‌ها از منابع معتبرتر گزینش شده و زیر هر عنوان آمده‌اند و برای آگاهی بیشتر خواننده، متن عربى حدیث‌ها و گزارش‌هاى تاریخى در پاورقى آورده شده است. درباره ارجاع به منابع نیز بیش از دو منبعی که اعتبار بیشتری دارند، درج نشده است. همچنین، پنج نقشه تخصصى جغرافیاى طبیعى و تاریخى در صفحه‌های پایانى شهادت‌نامه چاپ شده است.
     
    واژۀ معتبر در عنوان این کتاب بر این پایه است که تکیه‏‌گاه اصلى تدوین کتاب در درجه نخست، منابعى هستند که تا قرن پنجم هجرى نگارش یافته‌‏اند، و در مراتب بعد، منابع تألیف شده تا قرن هفتم هجرى و پس از آن، آثارِ تألیف‌شده تا قرن نهم است. ازاین‌رو، در کتاب حاضر، به مقتل‏‌نگارى‏‌هاى قرن دهم هجرى به بعد استناد نشده است، مگر اینکه به نقد و معتبر نبودن‌شان اشاره شده باشد. بنابراین، از راه تأیید مضمون گزارش‏‌ها که با قرائن عقلى و نقلى انجام شده است، براى خواننده، نوعى اطمینان به گزارش، حاصل می‌شود. در این کتاب، حدیث‌های مُنکر نیامده است مگر اینکه نقد شده باشند.<span id="mp-more">[[شهادت‌نامه امام حسین علیه‌السلام بر پایه منابع معتبر|'''ادامه ...''']]</span>

    نسخهٔ ‏۱۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۵۸

    شهادت‌نامه امام حسین علیه‌السلام بر پایه منابع معتبر

    شهادت‌نامه امام حسین(ع) بر پایه منابع معتبر، اثر محمد محمدی ری‌شهری با همکاری سید محمود طباطبایی‌نژاد و سید روح الله سیدطبایی و ترجمه عبدالهادی مسعودی، مهدی مهریزی و محمد مرادی، درباره حماسه کربلاست.

    این کتاب، گزیده‏اى حدوداً هزارو نهصد صفحه‌‏اى، از مباحثی است که در دانش‏نامه امام حسین(ع) آمده است و متن کامل بخش‏‌هاى ششم تا یازدهم دانش‏نامه را با گزیده‌ای از درآمد و بخش یکم به‌همراه دو قطعه کوچک از بخش‏ه‌اى نهم و سیزدهم را در بر دارد.

    کتاب در هشت بخش صورت‌بندی شده است که مهم‌ترین مباحث آن این‌گونه ارائه گردیده است: پیشگویى درباره شهادت امام حسین(ع)، خروج ایشان از مدینه تا ورود به کربلا، شهادت‌ حضرت و رخدادهای پس از آن، بازتاب شهادت امام و یارانش و فرجام کسانى که در این کار نقش داشتند، عزادارى و گریه براى سیدالشهدا(ع) و در آخر، دو زیارتِ منسوب به ناحیه مقدّسه که مشتمل بر گزارش‌هاى تاریخى‌اند.

    ویژگی‌های کتاب این است که: همه فصل‏‌ها و قریب به اتفاق تحلیل‏‌هاى مندرج در بخش‌‏هاى شش‌گانه‌ای که در اصل دانشنامه آمده است، در اینجا گردآوری شده‌اند؛ شمارى از عنوان‏‌هاى فرعى، همچنین عبارت‌هایی که براى توضیح بیشتر در تحلیل‏‌ها آمده بودند، در اینجا گزینش و خلاصه‌نویسی شده‌اند. در این کتاب، جامع‌ترین و گویاترین متن‌ها از منابع معتبرتر گزینش شده و زیر هر عنوان آمده‌اند و برای آگاهی بیشتر خواننده، متن عربى حدیث‌ها و گزارش‌هاى تاریخى در پاورقى آورده شده است. درباره ارجاع به منابع نیز بیش از دو منبعی که اعتبار بیشتری دارند، درج نشده است. همچنین، پنج نقشه تخصصى جغرافیاى طبیعى و تاریخى در صفحه‌های پایانى شهادت‌نامه چاپ شده است.

    واژۀ معتبر در عنوان این کتاب بر این پایه است که تکیه‏‌گاه اصلى تدوین کتاب در درجه نخست، منابعى هستند که تا قرن پنجم هجرى نگارش یافته‌‏اند، و در مراتب بعد، منابع تألیف شده تا قرن هفتم هجرى و پس از آن، آثارِ تألیف‌شده تا قرن نهم است. ازاین‌رو، در کتاب حاضر، به مقتل‏‌نگارى‏‌هاى قرن دهم هجرى به بعد استناد نشده است، مگر اینکه به نقد و معتبر نبودن‌شان اشاره شده باشد. بنابراین، از راه تأیید مضمون گزارش‏‌ها که با قرائن عقلى و نقلى انجام شده است، براى خواننده، نوعى اطمینان به گزارش، حاصل می‌شود. در این کتاب، حدیث‌های مُنکر نیامده است مگر اینکه نقد شده باشند.ادامه ...