کلیات قاسم انوار: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'مقدمه نويس' به 'مقدمهنويس') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '( ' به '(') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۷: | خط ۷: | ||
[[قاسم انوار، علی بن نصیر]] (نويسنده) | [[قاسم انوار، علی بن نصیر]] (نويسنده) | ||
[[نفیسی، سعید ]] (مصحح) | [[نفیسی، سعید ]] (مصحح) | ||
[[نفیسی، سعید]] ( مقدمهنويس) | [[نفیسی، سعید]] (مقدمهنويس) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی |
نسخهٔ ۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۵۵
کلیات قاسم انوار | |
---|---|
پدیدآوران | قاسم انوار، علی بن نصیر (نويسنده)
نفیسی، سعید (مصحح) نفیسی، سعید (مقدمهنويس) |
ناشر | کتابخانه سنايی |
مکان نشر | ایران - تهران |
سال نشر | 1337ش |
چاپ | 1 |
موضوع | شعر فارسی - قرن 9ق. - شعر عرفانی - قرن 9ق. |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 1 |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
کلیات قاسم انوار، مجموعه آثار منظوم و منثور علی بن نصیر بن هارون بن ابوالقاسم حسینی تبریزی، ملقب به قاسم انوار و متخلص به قاسمی (757- 837ق) است که با تصحیح و مقدمه سعید نفیسی منتشر شده است.
نفیسی معتقد است که قاسم انوار را نمیتوان جز سرایندگان پایه اول و دوم زبان فارسی قرار داد و در میان سخنسرایان تصوف نیز پایه نخستین را ندارد. در سخن او، آن لطف کلام و زیبایی الفاظ و خوش آهنگی که شعر فارسی را در سراسر جهان معروف کرده، نیست؛ اما جای شک نیست که وی مانند مولانا جلالالدین، در بند لفظ نبوده و در پی معنی گشته است و مقصود وی از شاعری، بیان کردن افکار بلند حکیمانه و عارفانهای است که داشته است و به همین جهت است که سخن وی در میان سرایندگان فارسیزبان، به غزلهای جلالالدین بیش از دیگران ماننده است[۱].
غزل و مثنوی او، تقریبا در عرض یکدیگر است و گاهی مثنویات او را میتوان بر غزلیاتش، ترجیح داد. اما اینکه دولتشاه در «تذکرة الشعراء» سخن وی را به شعر حافظ تشبیه کرده است، بههیچوجه درست نیست و هیچ یک از خصایص شعر حافظ را نمیتوان در سخنان او یافت. تنها گاهی به وزن و قافیه و ردیف غزلیات حافظ، غزل سروده است[۲].
خاصیت عمده شعر او مانند مولانا جلالالدین، این است که مشحون و مملو از آیات قرآن و بیشتر از سخنان و تعبیرات بزرگان تصوف است و از بسیاری از ایشان، در شعر خود، یاد کرده است. پیداست که وی مردی حکیم و آشنا به معارف اسلامی بوده است و در ادب و حکمت و فقه نیز دست داشته و از دانایان روزگار خود بهشمار میرفته است[۳].
در متن این نسخه از کتاب آنچه به نظم و نثر فارسی از وی مانده، چاپ شده است. این مجلد، شامل دیوان غزلیات و ترجیعبند و مراثی و مقطعات و ملمعات به زبان گیلک و زبان ترکی آذربایجان و رباعیات است. پس از آن، مثنویات کوتاه وی به اوزان مختلف و سه مثنوی مستقل: بیان واقعه دیدن امیر تیمور، صد مقام در اصطلاح صوفیه یا رساله عدد مقامات و انیس العارفین و سپس دو رساله نثر آمده است[۴].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.