عید الغدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عيد الغدير'''، اثر منظوم بولس یوسف سلامه (1979-1903م)، ادیب مشهور مسیحی لبنانی در دوره معاصر است. هرچند، رخداد غدیر بخشی از آن را پوشش داده، به‌لحاظ اهمیتش، «عيد الغدير ملحمة العربية» نامیده شده است. شعر بولس، مهم‌ترین بخش‌های تاریخ اسلام و پیش از آن، از دوره جاهلیت تا پایان واقعه کربلا را در بر دارد.

سلامه این «حماسه‌نامه» را به پیشنهاد «علامه عبدالله علایلی» و «سید عبدالحسین شرف‌الدین» در سال 1947م و پس از سه ماه تحقیق در منابع تاریخی، در سه ماه سروده است. انگیزه شاعر، زنده‌ کردن روح حماسه و مقاومت در عرب عصر حاضر با تأسی به علی بن ابی‌طالب و حسین بن علی(ع) است. هرچند این دو از پیشوایان شیعه‌اند، سلامه برای دوری جستن از یک‌جانبه‌نگری، پژوهش تاریخی‌اش را از منابع معتبر اهل سنت برگرفته است<ref>ر.ک: تصدیر، ص8-7</ref>‏.

'''سفر خير الأنام من بعد طه

ما رأی الكون مثلَهُ آدميّا'''

''' يا سماءُ اشهَدِي و يا أرضُ قَرِّي

و اخشَعِي، إنّنِي ذَكرتُ عَلِيّا'''<ref>ر.ک: متن کتاب، ص227</ref>‏.

سلامه به شیوه کلاسیک، شعر سروده است. این اثر با بیش از 3500 بیت دارای گنجینه واژگانی قوی و پربار، نثری آکنده از غموض و تعقید (به‌ویژه در جاهایی که به حماسه و قهرمانی‌ها می‌پردازد)، با واژه‌های غریب و خشن و با بهره‌گیری گسترده از تشبیه، استعاره، جناس، وصف و به‌ویژه کنایه است. شعر او زیبا، با تعبیرهای دلکش، بیانی روان و عاطفه‌ای نیرومند است. سلامه از شاعران رمزگرای عرب و یکی از نامبُرداران مکتب شعری سمبولیسم است. سبک ملحمه، ویژه دوره معاصر است و شعری قصه‌گونه با هزاران بیت و در وزنی یکسان و با قافیه‌های متنوع در وصف قهرمانی‌های تاریخی و گاهی نیز «اسطوره‌ای» سروده شده است. سلامه سیر تاریخی ملحمه‌اش را با رعایت امانت و متعهدانه روایت می‌کند. حماسه، عاطفه و انتقام، فضای حاکم بر شعر او است و رخدادهای تاریخی در هر قصیده‌ای، نمایان است<ref>ر.ک: باوران‌پوری، مسعود، ص102-101</ref>.‏

ملحمه سلامه جایگاه مناسبی در ادب عربی یافته است. برخی دیگر از ویژگی‌های شعر او عبارتند از: بسنده ‌نمودن به چند قهرمان اصلی و نامدار صدر اسلام، بی‌توجهی به جنبه‌های قدسی قهرمانان و ترسیم آنان در قالب انسان عادی که همت بلند و ایستادگی‌اش او را بر صدر نشانده است، به‌کار نگرفتن واژه‌های منقول تاریخی، ابراز احساسات باطنی به یک رخداد تاریخی و نه ثبت آن رخداد، پرداخت بی‌باکانه به آلودگی‌ها و ستم‌پیشگی‌های بنی‌اُمیه، توصیف سجایای قهرمانان با نقل زیبای نقش تاریخی آنان و پرهیز از وصف مستقیمشان<ref>ر.ک: همان، ص105</ref>‏.