۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'شيخ بهايى' به 'شيخ بهايى'
جز (جایگزینی متن - 'آيتالله مرعشى نجفى' به 'آيتالله مرعشى نجفى') |
جز (جایگزینی متن - 'شيخ بهايى' به 'شيخ بهايى') |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
حسين بن عبدالصمد حارثى عاملى كه شهرتش تحتالشعاع فرزندش شيخ بهايى قرار گرفته، يكى از معدود عالمان عامل مهاجر به ايران در دوره شاه طهماسب (930 - 984ق) است. وى نقش مهمى در تاريخ علوم دينى سنت شيعى و نقش برجستهاى در رواج مطالعات فقه شيعه، حديث و نقد حديث در ايران داشته است <ref>استوارت، دون، ص 44</ref>. | حسين بن عبدالصمد حارثى عاملى كه شهرتش تحتالشعاع فرزندش [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]] قرار گرفته، يكى از معدود عالمان عامل مهاجر به ايران در دوره شاه طهماسب (930 - 984ق) است. وى نقش مهمى در تاريخ علوم دينى سنت شيعى و نقش برجستهاى در رواج مطالعات فقه شيعه، حديث و نقد حديث در ايران داشته است <ref>استوارت، دون، ص 44</ref>. | ||
حارثى اندكى پس از رسيدن به ايران، كتاب مورد بحث را در نقد حديث تكميل كرده است. در مقدمه، حارثى از فرار خود از قلمرو عثمانى و بهسلامت رسيدن خود به ايران تحت قلمرو صفويه سخن گفته است؛ همچنين تصريح كرده كه هنگام نگارش كتاب، در مشهد بوده است. تاريخهاى مختلفى براى زمان تأليف كتاب «وصول الأخيار» ذكر شده كه كهنترين آنها 960ق و آخرين آنها 969ق، است. اين حقيقت كه در مقدمه وصول الأخيار حارثى از فرارش از قلمرو عثمانى سخن مى گويد، متضمن آن است كه وى آن را پس از رسيدن به ايران نوشته باشد. همانگونهكه طباجه احتمال داده، حارثى احتمالاً كتاب را زمانى بين 961ق و آمدنش به دربار در سال 963 يا 964ق، نگاشته است. با توجه به تقديم كتاب به شاه طهماسب، كتاب حارثى در حقيقت در حكم معرفىنامهاى براى شخص تازهبهدرباررسيده بوده كه متناسب با آن، سمتى به او دادهاند <ref>استوارت، دون، ص 53</ref>. | حارثى اندكى پس از رسيدن به ايران، كتاب مورد بحث را در نقد حديث تكميل كرده است. در مقدمه، حارثى از فرار خود از قلمرو عثمانى و بهسلامت رسيدن خود به ايران تحت قلمرو صفويه سخن گفته است؛ همچنين تصريح كرده كه هنگام نگارش كتاب، در مشهد بوده است. تاريخهاى مختلفى براى زمان تأليف كتاب «وصول الأخيار» ذكر شده كه كهنترين آنها 960ق و آخرين آنها 969ق، است. اين حقيقت كه در مقدمه وصول الأخيار حارثى از فرارش از قلمرو عثمانى سخن مى گويد، متضمن آن است كه وى آن را پس از رسيدن به ايران نوشته باشد. همانگونهكه طباجه احتمال داده، حارثى احتمالاً كتاب را زمانى بين 961ق و آمدنش به دربار در سال 963 يا 964ق، نگاشته است. با توجه به تقديم كتاب به شاه طهماسب، كتاب حارثى در حقيقت در حكم معرفىنامهاى براى شخص تازهبهدرباررسيده بوده كه متناسب با آن، سمتى به او دادهاند <ref>استوارت، دون، ص 53</ref>. | ||