عمدة الطالب الصغری فی نسب آل أبی‌طالب‌: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    جز (جایگزینی متن - 'ه اش ' به 'ه‌اش ')
    برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
    جز (جایگزینی متن - 'ه ای ' به 'ه‌ای ')
    خط ۲۵: خط ۲۵:
    '''عمدة الطالب الصغری في نسب آل أبي‌طالب'''، اثر [[ابن عنبه، احمد بن علی|جمال‌الدین احمد بن علی حسنی داوودی]] مشهور به [[ابن عنبة، احمد بن علی|ابن عنبه]] (828-748ق)، به زبان عربی است که در آن، نسب‌های خاندان ابوطالب(ع) را به صورت گزیده بیان کرده است.
    '''عمدة الطالب الصغری في نسب آل أبي‌طالب'''، اثر [[ابن عنبه، احمد بن علی|جمال‌الدین احمد بن علی حسنی داوودی]] مشهور به [[ابن عنبة، احمد بن علی|ابن عنبه]] (828-748ق)، به زبان عربی است که در آن، نسب‌های خاندان ابوطالب(ع) را به صورت گزیده بیان کرده است.


    این اثر را «[[رجایی، سید مهدی|سید مهدی رجائی]]»، تصحیح کرده و تعلیقاتی بر آن افزوده است. این کتاب خلاصه ای ارزنده از دو کتاب دیگر نویسنده همراه با اضافاتی بر آن است.
    این اثر را «[[رجایی، سید مهدی|سید مهدی رجائی]]»، تصحیح کرده و تعلیقاتی بر آن افزوده است. این کتاب خلاصه‌ای ارزنده از دو کتاب دیگر نویسنده همراه با اضافاتی بر آن است.


    == ساختار ==
    == ساختار ==

    نسخهٔ ‏۱۲ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۱۵

    عمدة الطالب الصغری في نسب آل أبي‌طالب
    عمدة الطالب الصغری فی نسب آل أبی‌طالب‌
    پدیدآورانابن عنبه، (نویسنده) رجایی، سید مهدی (محقق)
    عنوان‌های دیگرعمده الطالب الجلاليه الصغری
    ناشرکتابخانه عمومی حضرت آیت‌الله العظمي مرعشي نجفي(ره)
    مکان نشرايران - قم
    سال نشر1387ش
    چاپ1
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏BP‎‏ ‎‏53‎‏/‎‏7‎‏ ‎‏/‎‏الف‎‏2‎‏ع‎‏8‎‏ ‎‏1387
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    عمدة الطالب الصغری في نسب آل أبي‌طالب، اثر جمال‌الدین احمد بن علی حسنی داوودی مشهور به ابن عنبه (828-748ق)، به زبان عربی است که در آن، نسب‌های خاندان ابوطالب(ع) را به صورت گزیده بیان کرده است.

    این اثر را «سید مهدی رجائی»، تصحیح کرده و تعلیقاتی بر آن افزوده است. این کتاب خلاصه‌ای ارزنده از دو کتاب دیگر نویسنده همراه با اضافاتی بر آن است.

    ساختار

    این کتاب از مقدمه مصحح و مقدمه نویسنده و متن اصلی (شامل سه مقصد) تشکیل شده است. مصحح در مقدمه‌اش که آن را در قم ذوالحجه سال 1429ق، نوشته تأکید کرده است: «... این اثر، خلاصه دو کتاب دیگر از نویسنده به نام «العمدة الکبری» و «العمدة الوسطی» است و افزوده‌هایی در آن هست که در آن دو نیست و این کتاب با اختصار و جامعیتی که نسبت به انساب خاندان ابوطالب(ع) دارد از بهترین کتاب‌هایی است که در زمینه انساب نوشته شده است...»[۱]

    گزارش محتوا

    برای آشنایی با روش و محتوای این اثر، توجه به چند مطلب مفید و جالب ذیل کافی است:

    1. نویسنده در مقدمه‌اش چنین نوشته است:‌هاشم، جدّ پیامبر مصطفی(ع) اسمش عمرو بود که او را به خاطر جلالت قدرش عمرو عالی می‌گفتند. کنیه‌اش ابونضله بود و‌هاشم به این خاطر به این نام نامیده شد که برای مهمانانش نان را ترید و آماده می‌کرد؛ یعنی بخشنده و مهمان نواز بود. او همان است که سنت دو کوچ را بنا نهاد؛ کوچ تابستانه به شام و کوچ زمستانه به یمن. او نزد قیصر در شام رفت و از او عهد و امانی گرفت تا داخل کشورش شود و در آنجا تجارت کند. برادرش «مطلب» نیز در یمن چنین پیمانی گرفت و..[۲]
    2. آقا و سرور ما حضرت محمد رسول‌اللّه(ص) فرزند جناب عبداللّه است. وی فرزند دیگری نداشت. خدای کریم به حضرت پیامبر(ص) هشت اولاد عطا کرد: قاسم، طیب، طاهر (عبداللّه)، ابراهیم، زینب، رقیه، ام کلثوم و فاطمه(س). همه آنان از خدیجه بنت خویلد هستند جز ابراهیم که از ماریه قبطیه بود و همگی پسران در کودکی، از دنیا رفتند. زینب که بزرگ‌ترین فرزند پیامبر(ص) بود، با ابوالعاص بن الربیع بن عبدالعزّی بن عبدشمس بن عبدمناف ازدواج کرد و برای او علی و امامه را زایید و..[۳]
    3. یادکرد اعقاب و اولاد جعفر بن ابیطالب(ره): کنیه وی ابوعبداللّه و ابوالمساکین است. او همان جعفر طیار است که در بهشت دو بال دارد. وی در معرکه موته بعد از آنکه دو دستش قطع گردید به شهادت رسید، پس خدا برایش دو بال رویاند که با آن دو به همراه ملائکه پرواز می‌کند. فضائل وی فراوان و مناقبش پرشمار است. هشت پسر تولید کرد که مادرشان اسماء بنت عمیس خثعمیه بود. از آنان است: محمّد اکبر که با عمویش امیرالمؤمنین(ع) در صفین همراه بود و به شهادت رسید و محمّد اصغر و عون که همراه با پسرعمویشان امام حسین(ع) در روز عاشورا به شهادت رسیدند و از آنان است: ابوجعفر عبداللّه جواد، یکی از بخشندگان چهارگانه بنی ‌هاشم که در حبشه زاده شد و کسی جز او و حسن(ع) و حسین(ع) و عبداللّه بن عبّاس، در حال کودکی با پیامبر(ص) بیعت نکرد. او نود سال زیست و جز این هم گفته شده است و برای جعفر طیار جز از راه او اعقابینیست و..[۴]
    4. اعقاب امام موسی کاظم(ع): لقب آن حضرت ابوالحسن و ابوابراهیم است و مادرش ام ولد بود. او فضلی بزرگ و قدری جلیل داشت و خلیفه ‌هادی عباسی او را محبوس ساخت و سپس او را به خاطر خوابیکه دیده بود آزاد ساخت. سپس خلیفه عباسی رشید او را زندانی کرد و در همان زندان شهید شد و گویند که مسموم شد و... پس اعقاب او از راه سیزده نفر از پسرانش ادامه یافت که چهارتا از آنان اولاد فراوانی آوردند و آنها عبارتند از: علی الرضا(ع)، ابراهیم مرتضی، محمّد عابد و جعفر و چهارتا از آنان به طور متوسط فرزند آوردند و آنها عبارتند از: زید النار، عبداللّه، عبیداللّه و حمزه و پنج تا از آنان کم فرزند آوردند و آنها عبارتند از: عبّاس،‌هارون، اسحاق، اسماعیل و حسن... پس علی الرضا(ع) نسل او را ادامه داد و کنیه‌اش ابوالحسن است و در بین طالبیان در عصر او کسی مانند او نبود و مأمون برای ولایت عهدی او بیعت گرفت و نامش را بر روی درهم و دینار ضرب کرد و به نام او بر روی منابر خطبه خواند. سپس در طوس وفات کرد و در همان جا دفن شد. فرزندش ابوجعفر محمّد جواد(ع) نهمین امام است که مادرش امّ ولد بود و خودش جلیل القدر و عظیم المنزله و..[۵]
    5. یادکرد عبّاس بن علی بن ابی‌طالب(ع): کنیه وی ابوالفضل و لقبش «سقّاء» است؛ چون او در روز عاشورا برای برادرش حسین(ع) در طلب آب رفت و کشته شد، بدون آنکه به آن برسد و عقبش کم است. نسل او از راه پسرش عبیداللّه ادامه یافت و عقبش منتهی به پسرش حسن می‌شود. نسل حسن بن عبیداللّه از راه پنج تن از فرزندان ذکورش ادامه یافت که عبارتند از: عبیداللّه قاضی الحرمین که امیر مکه و مدینه و قاضی بر آن دو بود و عباس خطیب فصیح و حمزه اکبر و ابراهیم جردقه و فضل.
      امّا فضل بن الحسن، بسیار شیواسخن و متدین بود و شجاعتی فراوان داشت و نسلش از سه طریق ادامه یافت: جعفر، عبّاس اکبر و محمّد. پس از فرزندان محمّد بن الفضل بن الحسن، ابوالعبّاس فضل بن محمّد خطیب شاعر است که او را فرزندانی بود؛ از جمله آنان یحیی بن عبداللّه بن فضل است که ذکر شد..[۶]

    وضعیت کتاب

    برای اثر حاضر، در پایان کتاب، فقط فهرست تفصیلی مطالب[۷]فراهم شده و متأسفانه فهارس فنی (آیات و روایات و...) و حتی فهرست منابع آماده نشده؛ ولی مصحح برای تصحیح و تحقیق اثر حاضر از تعداد قابل توجهی از منابع مهمّ به زبان عربی بهره برده است. مصحح، تصاویری از صفحات آغاز و انجام چند نسخه از نسخ خطی اثر حاضر را نیز آورده است[۸]

    پانویس

    منابع مقاله

    مقدمه و متن کتاب.


    وابسته‌ها