واج‌شناسی شاهنامه: پژوهشی در خوانش واژگان شاهنامه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''واج شناسی شاهنامه: پژوهشی در خوانش واژگان شاهنامه''' تألیف جلال خالقی مطلق؛ یکی از بایسته ترین خویشکاری های پژوهش متن شاهنامه، تعیین خوانش واژه‌های آن است، بدان گونه که خود سراینده می خواند. در این کتاب کوشیده شده با بهره گیری از همه ی منابع موجود، از متون کهن گرفته تا بررسی های کنونی، خوانش احتمالی فردوسی تعیین شود.

یکی از بایسته ترین خویشکاری های پژوهش متن شاهنامه، تعیین خوانش واژه‌های آن است، بدان گونه که خود سراینده می خواند. رسیدن بدین هدف، به علت نداشتن متون مشکول از زمان و زیستگاه سراینده، دقیقا انجام پذیر نیست، ولی باید کوشید تا با بهره گیری از همه ی منابع موجود، خوانش احتمالی سراینده را که در مواردی خوانش حتمی او و در مواردی خوانش نزدیگ به زمان او خواهد بود، تعیین نمود. منابع موجود را می توان به دو بخش تقسیم کرد: 1- متون کهن؛ 2- بررسی های کنونی. از متون کهن نخست باید از متون پارسی میانه و پهلوی اشکانی و پارتی مانوی نام برد. دیگر از چند متن فارسی از سده ی پنجم هجری که در آن ها برخی واژه ها حرکت گذاری شده‌اند.  آنچه از این متون تاکنون به دست آمده که کتابت آن ها از سده ی پنجم هجری است، پنج اثر زیر است:

1- کتاب الأبنیة عن الحقایق الأدویة؛ در این دستنویس حروف در بسیاری از جاها حرکت گذاری شده اند، حرف های پ، ژ، ف (فاء اعجمی) بیشتر با سه نقطه، چ با یک نقطه، گ با سه یا یک نقطه در زیر ک نمایانده شده اند و قاعده ی ذ معجم نیز رعایت شده است. درباره ی نشانه گذاری واو و یای روشن و تاریک (معروف و مجهول ) نیز توضیحاتی آمده است.

2- بخشی از شرح التعرف لمذهب التصوف؛حرف های چ، ژ را گاه با سه نقطه، ولی پ را با یک نقطه و گ را گاه با یک نقطه در زیر ک نویسانده و قاعده ی ذ معجم را گاه نگه داشته است.

3- کتاب هدایة المتعلمین فی الطب؛ در این دستنویس حرکت گذاری حروف کمابیش انجام گرفته است. حرف های پ، چ، ژ، ف، گ را گاهی با سه نقطه نمایانده و قاده ی ذ را نگه داشته است.

گذشته از پنج کتاب نامبرده، در این پژوهش از برخی متون دیگر نظم و نثر سده‌های چهارم و پنجم هجری بهره برده شده است، ولی چون تاریخ کتابت آن ها متأخرتر و یا نامعلوم است، در درجه ی دوم اهمیت اند. در کنار آثار نامبرده، برخی از فرهنگ های کهن فارسی نیز که گاه حرکت حروف و ماهیت دو حرف واو و یا را تعیین کرده اند، همچون لغت فرس از اسدی طوسی یا فرهنگ هایی چون فرهنگ جهانگیری و برهان قاطع راهکشا هستند.

از میان بررسی های زمان های پسین تر و امروزین باید نخست از کتاب براهین المعجم نام برد که درباره ی قافیه و عیوب آن و بویژه تغیین واو و یای روشن و تاریخ تألیف کرده و در آن بیت هایی از آثار سرایندگان کهن، از جمله از شاهنامه گواه آورده است. دیگری فرهنگ شاهنامه انتشار برلین، که همه ی واژه‌های شاهنامه را که در چاپ های مکن، مول و فولرس آمده، به خط فارسی و آوانوشت آن ها به خط لاتین و برگردان آن ها به زبان آلمانی در بر دارد و واژه‌های شاهنامه در لغت فرس و لغت شهنامه از عبدالقادر بغدادی و فرهنگ فولرس را نیز بر آن افزوده است. با آنکه خوانش واژه ها در این فرهنگ از برخی نادرستی ها و نارسایی ها و کمبود ها برکنار نیست، با این حال این فرهنگ مهم ترین مأخذ در پژوهش خوانش واژگان شاهنامه است. دیگر، فرهنگ کوچک پهلوی است که مؤلف آن در جلوی واژگان پارسی میانه، خوانش آن ها را در فارسی نیز به خط لاتین ذکر کرده است. در سال های اخیر چند تن از پژوهندگان نیز در این زمینه ی خوانش برخی از واژگان شاهنامه پژوهش هایی کرده اند که بیشتر بررسی هایی کوتاه و تک نگاری (منوگرافی) اند. آنچه نگارنده می شناسد، در پایان در بخش آبشخور (کتابنامه) یاد شده است. این کتاب کوشیده تا با بهره گیری از همه ی منابع موجود، از متون کهن گرفته تا بررسی های کنونی، خوانش احتمالی فردوسی را تعیین کند. برای تعیین خوانش واژه‌های شاهنامه، نخست وضعیت هر واژه در دو دوره که با فاصله ی زمانی نسبتا کوتاهی پیش و پس از شاهنامه قرار گرفته اند، بررسی شده است: دوره نخست، زبان پارسی میانه است که گهگاه گونه ی پارتی و مانوی آن هم افزوده شده است و در مورد نام کسان گه ریخت اوستایی و اینجا و آنجا ریخت پارسی باستان نیز آورده شده است. البته مواردی هم هست که گونه ی پارسی میانه و پارتی یک واژه در دست نیست. دوره ی دوم، متن پنج دستنوشته از سده ی پنجم هجری است که قبلا معرفی شدند. در اینجا نیز مواردی هست که واژه ی این کتاب در هیچ یک از این پنج اثر نیامده است. خوانش واژگان در این دو دوره، در کنار توانش قافیه در خود شاهنامه، مهم ترین ملاک دستمایه ی نویسنده در تعیین خوانش احتمالی یا حتمی واژگاه شاهنامه است.<ref> [https://historylib.com/books/2643 ر.ک: کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران] </ref>