دیوان ابوطالب کلیم کاشانی: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ]]' به ']]') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پدیدآورندگان | | پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[ | [[کلیم کاشانی، ابوطالب]] (نويسنده) | ||
[[ب‍ی‍ض‍ای‍ی، ح‍س‍ی‍ن]] (مصحح) | [[ب‍ی‍ض‍ای‍ی، ح‍س‍ی‍ن]] (مصحح) | ||
[[ب‍ی‍ض‍ای‍ی، ح‍س‍ی‍ن]] (مقدمه‌نويس) | [[ب‍ی‍ض‍ای‍ی، ح‍س‍ی‍ن]] (مقدمه‌نويس) | ||
نسخهٔ ۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۰۰
| دیوان قصائد - غزليات - مثنويات - مقطعات ابوطالب کلیم کاشانی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | کلیم کاشانی، ابوطالب (نويسنده)
ب‍ی‍ض‍ای‍ی، ح‍س‍ی‍ن (مصحح) ب‍ی‍ض‍ای‍ی، ح‍س‍ی‍ن (مقدمه‌نويس) |
| عنوان‌های دیگر | قصائد - غزلیات - مثنویات - مقطعات |
| سال نشر | 13سده |
| چاپ | 0 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان ابوطالب کلیم کاشانی، مجموعه اشعار ابوطالب کلیم کاشانی (متوفی 1061 یا 1062ق)، مشتمل بر قصاید، غزلیات، مثنویات و مقطعات وی می‌باشد که با تصحیح ح. پرتو ضیایی، منتشر شده است.
کلیم را هم‌طراز صائب در رأس گویندگان سبک مشهور به هندی جا داده‌اند[۱]. صافی زبان و زلالی تعبیر، در عین دوری از ابتذال و نزدیکی عبارت به محاوره طبیعی عامه با ایجاز و صراحتی در حد ضرب‌المثل و تعریف توأم با حال و هوای شاعرانه، کلام و بیان و تشبیه و استعاره‌های گیرا و زیبا، تیزبینی و ژرف‌‌اندیشی همراه با بدگمانی شدید و لحن طنز و تمسخر که گاه به تهکم و پرخاش می‌رسد، از جمله خصوصیات اشعار کلیم می‌باشد. بااین‌حال، دیوان کلیم از ضعف عبارت و مضامین بارد نیز عاری نیست و سکته مجاز که در غزل قبیح است و «ملیح» محسوب نمی‌شود، فراوان دارد[۲].
با‌آنکه کلیم ابیات عاشقانه‌ای در مایه وقوع‌گویی دارد، اما در عشق و عاشقی، یا به عبارت دقیق‌تر در مضامین مربوط به عشق و عاشقی، به افراط نمی‌رود و روی‌هم‌رفته کوتاه آمده است. چون اساسا آدمی است پخته و سنجیده و درعین‌حال بدگمان و مأیوس، اصراری ندارد؛ قانع است و واقع بین؛ خیلی به دل خود وعده نمی‌دهد و امیدوارش نمی‌کند؛ به‌ویژه در سن پیری هوس عاشقی را به ریشخند می‌گیرد و نیشخند می‌زند: باریک بینی‌ات چو ز پهلوی عینک است باید ز فکر دلبر لاغرمیان گذشت
قدت از پیری کمان شد گوشه خوش کرد ای کلیم از پی خوبان دویدن با عصا بی‌نسبت است[۳].
کلیم در اشعار خود، به عشق معنای والا نمی‌دهد و از حسن و عشق همین مفاهیم ابتدایی و بدیهی متبادر به ذهن را مراد می‌کند. در این معنا البته حسن، گیرایی دارد؛ مخصوصا وقتی بی‌پرده و طناز باشد، اما در واقع از آشنایی آن نتیجه‌ای عاید نمی‌شود: به ملک حسن که فیضی ز آشنایی نیست در آشنایی خورشید روشنایی نیست
با من آمیزش او الفت موج است و کنار دم‌به‌دم با من و پیوسته گریزان از من[۴].
پانویس
منابع مقاله
ذکاوتی قراگزلو، علی‌رضا، «ابوطالب کلیم، شاعر حکیم و طنزآور»، پایگاه مجلات تخصصی نور، کیهان فرهنگی، خرداد 1365- شماره 27، به آدرس: https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/18006