دیوان ازرقی هروی: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'مقدمه نويس' به 'مقدمه‌نويس') |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
[[ازرقی، ابوبکر بن اس‍م‍ع‍ی‍ل]] (نويسنده) | [[ازرقی، ابوبکر بن اس‍م‍ع‍ی‍ل]] (نويسنده) | ||
[[نفیسی، سعید ]] (مصحح) | [[نفیسی، سعید ]] (مصحح) | ||
[[نفیسی، سعید]] ( | [[نفیسی، سعید]] ( مقدمه‌نويس) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
نسخهٔ ۲۹ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۴۸
| دیوان ازرقی هروی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ازرقی، ابوبکر بن اس‍م‍ع‍ی‍ل (نويسنده)
نفیسی، سعید (مصحح) نفیسی، سعید ( مقدمه‌نويس) |
| سال نشر | 1336ش |
| چاپ | 1 |
| موضوع | شعر فارسی - قرن 5ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | PIR۴۵۶۴/د۹ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان ازرقی هروی، مجموعه اشعار ابوبکر زین‌الدین (یا افضل‌الدین) بن اسماعیل وراق ازرقی هروی، از شعرای سده 5ق/11م، است که با تصحیح، مقابله و مقدمه سعید نفیسی، منتشر شده است.
شعر ازرقی برخودار از شاخصه‌های شایع در سبک خراسانی است، اما ازآنجاکه در عین پیروی از سبک خراسانی، ابتکاراتی نیز داشته است، او را به سبب آوردن تشبیهات فراوان خیالی و وهمی از کسانی می‌دانند که در تغییر سبک مذکور مؤثر بوده است[۱].
عمده‌ترین عناصر سبک خراسانی در شعر ازرقی، شامل آوردن جمع الجمع، اشباع حرکت، کاربرد کجا به معنی که، کاربرد «مر» قبل از مفعول و نیز استعمال باختر به‌جای خاور (در بعضی موارد) و تشدید مخفف است:
| کجا خیال و کف تو ببیند اندر خواب | شعاع دیده آن کیمیای زر گردد[۲] |
ازرقی در قصیده‌سرایی، پیرو عنصری است و شیوه کلی بیان وی در قصیده، برخوردار از لحنی حماسی و گاه تغزلی است؛ همچنان‌که در تشبیب قصاید و در قصاید کوتاه خود نیز به شیوه تغزلی فرخی توجه کرده است[۳].
یکی از تذکره‌نویسان متأخر در همین باره می‌نویسد که در مدیحه‌های او، هیبت و شجاعت ممدوح بر موضوعات دیگر مدحی غلبه دارد. دقت و باریک‌اندیشی او در مضمون، مقدمه خارج شدن شعر را از سبک خراسانی نشان می‌دهد و اگرچه ظاهر قصیده‌اش از حیث وزن و ردیف، تحولی را در اسلوب شعر فارسی نشان نمی‌دهد و حتی از معاصران خود در اینباره به شعر متقدمان نزدیک‌تر است، ولی به‌لحاظ فکر و دقت در مضمون و دورپروازی‌های تخیلی، زمینه سبک به اصطلاح عراقی در سخنش آشکار است[۴].
مهم‌ترین امتیاز سبکی ازرقی، آوردن تشبیهات تخیلی و اغراق در تشبیه است. در اینباره، گفته می‌شود که شاعران دوره سامانی و نیمه اول قرن پنجم، می‌کوشیدند تا در برابر هر پدیده حسی و طبیعی، تصویرهایی عینی و مشابه آن را بیاورند، اما او می‌کوشد تا هرچیز را از آنچه هست، حتی در تشبیه وسیع‌تر و نیرومند و پررنگ‌تر کند:
| آن می که گر ز دور بداری ز عکس آن | شنگرف سوده گردد مغز اندر استخوان[۵] |
پانویس
منابع مقاله