|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{جعبه اطلاعات کتاب | | {{جعبه اطلاعات کتاب |
| | تصویر =NUR112413J1.jpg
| |
| | عنوان = دیوان سیدای نسفی
| |
| | عنوان‌های دیگر =
| |
| | پدیدآورندگان
| |
| | پدیدآوران =
| |
| [[سیدای نسفی، میرعابد]] (نويسنده)
| |
| [[رهبری، حسن]] (مصحح)
| |
| |زبان
| |
| | زبان = فارسی
| |
| | کد کنگره =
| |
| | موضوع =شعر فارسی - قرن 11ق.
| |
| |ناشر
| |
| | ناشر =
| |
| | مکان نشر =
| |
| | سال نشر = 1382ش
| |
| | کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE112413AUTOMATIONCODE
| |
| | چاپ = 1
| |
| | شابک =
| |
| | تعداد جلد = 1
| |
| | کتابخانۀ دیجیتال نور = 112413
| |
| | کتابخوان همراه نور = 112413
| |
| | کد پدیدآور = 88872
| |
| | پس از =
| |
| | پیش از =
| |
| }}
| |
| '''دیوان سیدای نسفی'''، مجموعه اشعار میرعباد سیدای نسفی (احتمالا متولد بین 1046-1047ق/ 1637-1638م - زنده در 1091ق/ 1713م) است که با تصحیح و تعلیق حسن رهبری، منتشر شده است.
| |
|
| |
| این دیوان، 8422 بیت دارد که شامل قصاید، مثنویات، رباعیات، مخمسات، مسدسات، غزلیات، بهارات و شهرآشوب است. وجه غالب اشعار سیدا را، به‌خصوص در غزلیات، سبک هندی تشکیل می‌دهد. همان گونه که از خصوصیات بارز سبک هندی، لطافت موضوع، باریک‌نگری، نکته‌سنجی، دقت خیال، مضمون‌یابی‌های خاص، آرایش‌های لفظی و معنوی و مردم‌گرایی است، در جای‌جای اشعار سیدا، این ویژگی‌ها، خودنمایی می‌کند<ref>ر.ک: پیشگفتار، ص20</ref>.
| |
|
| |
| بیشتر تلمیحات، استعارات و تشبیهات مورد استفاده در اشعار سیدا، از اطلاعات عمیق وی درباره مفاهیم قرآنی، تاریخ، عرفان اسلامی، فلسفه، منطق و تاریخ و ادب ایران‌زمین، حکایت می‌کند. دوری وی از ایران، به‌عنوان مهد فرهنگ و ادبیات فارسی، هیچ‌وقت کلام او را از سبک نوشتاری شعرای پارسی‌گوی ایرانی، بیگانه نساخته است. او به زبانی در بخارا شعر سروده است که صائب و حافظ، سعدی و... در اصفهان، شیراز و...<ref>ر.ک: همان</ref>.
| |
|
| |
| او در شعر، زبان گفتاری شعرای ایران‌زمین را بر زبان فارسی تاجیکی ترجیح داده و بدان‌گونه شعر سروده و بدین‌وسیله، به قافله پارسی‌گویان، پیوسته است<ref>ر.ک: همان</ref>.
| |
|
| |
| سیدا در خلق آثار خود، به صائب، پدر سبک هندی، توجه خاصی دارد:
| |
| '''سیدا خامه من گرچه سخنور شده است
| |
| می‌کند پیروی خاطر استاد هنوز'''<ref>ر.ک: همان، ص21</ref>.
| |
|
| |
| او اکثر اشعار صائب را به بهترین وجه، استقبال کرده و بیشتر قالب‌های شعری خود را به پیروی از وزن، قافیه و ردیف اشعار او، برگزیده است:
| |
| صائب:
| |
| '''تا به کی بند گران‌جانی به پا باشد مرا
| |
| این زره تا چند در زیر قبا باشد مرا'''
| |
| سیدا:
| |
| '''خانه بر دوشم دو زانو متکا باشد مرا
| |
| بستر و بالین ز نقش بوریا باشد مرا'''
| |
| صائب:
| |
| '''نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا
| |
| باغ‌های دلگشا در زیر پا باشد مرا'''
| |
| سیدا:
| |
| '''غنچه دارد در بغل گر مشت زر باشد مرا
| |
| همچو گل در انجمن‌ها جا به سر باشد مرا'''<ref>ر.ک: همان</ref>.
| |
|
| |
| سیدا علاوه بر صائب، از مضامین شعری و قوافی دیگر شعرا نیز اقتباس و استقبال کرده است، مانند:
| |
| سعدی:
| |
| '''بی‌رنج، گنج مسیر نمی‌شود
| |
| مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد'''
| |
| سیدا:
| |
| '''سیدا بی‌دردسر نشاط میسر نمی‌شود
| |
| در ساغر زمانه می خوش‌گوار کو'''<ref>ر.ک: همان، ص23</ref>.
| |
|
| |
| ==پانویس ==
| |
| <references />
| |
|
| |
| ==منابع مقاله==
| |
| پیشگفتار.
| |
|
| |
|
| |
| ==وابسته‌ها==
| |
| {{وابسته‌ها}}
| |
|
| |
| [[رده:کتاب‌شناسی]]
| |
|
| |
| [[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
| |
| [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ دی 1402 توسط عباس مکرمی]]
| |
| [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ دی 1402 توسط محسن عزیزی]]{{جعبه اطلاعات کتاب
| |
| | تصویر =NUR112413J1.jpg | | | تصویر =NUR112413J1.jpg |
| | عنوان = دیوان سیدای نسفی | | | عنوان = دیوان سیدای نسفی |
دیوان سیدای نسفی، مجموعه اشعار میرعباد سیدای نسفی (احتمالا متولد بین 1046-1047ق/ 1637-1638م - زنده در 1091ق/ 1713م) است که با تصحیح و تعلیق حسن رهبری، منتشر شده است.
این دیوان، 8422 بیت دارد که شامل قصاید، مثنویات، رباعیات، مخمسات، مسدسات، غزلیات، بهارات و شهرآشوب است. وجه غالب اشعار سیدا را، به‌خصوص در غزلیات، سبک هندی تشکیل می‌دهد. همان گونه که از خصوصیات بارز سبک هندی، لطافت موضوع، باریک‌نگری، نکته‌سنجی، دقت خیال، مضمون‌یابی‌های خاص، آرایش‌های لفظی و معنوی و مردم‌گرایی است، در جای‌جای اشعار سیدا، این ویژگی‌ها، خودنمایی می‌کند[۱].
بیشتر تلمیحات، استعارات و تشبیهات مورد استفاده در اشعار سیدا، از اطلاعات عمیق وی درباره مفاهیم قرآنی، تاریخ، عرفان اسلامی، فلسفه، منطق و تاریخ و ادب ایران‌زمین، حکایت می‌کند. دوری وی از ایران، به‌عنوان مهد فرهنگ و ادبیات فارسی، هیچ‌وقت کلام او را از سبک نوشتاری شعرای پارسی‌گوی ایرانی، بیگانه نساخته است. او به زبانی در بخارا شعر سروده است که صائب و حافظ، سعدی و... در اصفهان، شیراز و...[۲].
او در شعر، زبان گفتاری شعرای ایران‌زمین را بر زبان فارسی تاجیکی ترجیح داده و بدان‌گونه شعر سروده و بدین‌وسیله، به قافله پارسی‌گویان، پیوسته است[۳].
سیدا در خلق آثار خود، به صائب، پدر سبک هندی، توجه خاصی دارد:
سیدا خامه من گرچه سخنور شده است
می‌کند پیروی خاطر استاد هنوز[۴].
او اکثر اشعار صائب را به بهترین وجه، استقبال کرده و بیشتر قالب‌های شعری خود را به پیروی از وزن، قافیه و ردیف اشعار او، برگزیده است:
صائب:
تا به کی بند گران‌جانی به پا باشد مرا
این زره تا چند در زیر قبا باشد مرا
سیدا:
خانه بر دوشم دو زانو متکا باشد مرا
بستر و بالین ز نقش بوریا باشد مرا
صائب:
نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا
باغ‌های دلگشا در زیر پا باشد مرا
سیدا:
غنچه دارد در بغل گر مشت زر باشد مرا
همچو گل در انجمن‌ها جا به سر باشد مرا[۵].
سیدا علاوه بر صائب، از مضامین شعری و قوافی دیگر شعرا نیز اقتباس و استقبال کرده است، مانند:
سعدی:
بی‌رنج، گنج مسیر نمی‌شود
مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد
سیدا:
سیدا بی‌دردسر نشاط میسر نمی‌شود
در ساغر زمانه می خوش‌گوار کو[۶].
پانویس
- ↑ ر.ک: پیشگفتار، ص20
- ↑ ر.ک: همان
- ↑ ر.ک: همان
- ↑ ر.ک: همان، ص21
- ↑ ر.ک: همان
- ↑ ر.ک: همان، ص23
منابع مقاله
پیشگفتار.
وابسته‌ها
