ابن قاضی شهبه، محمد بن ابوبکر: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (Hbaghizadeh صفحهٔ ابن قاضی شهبه، ابوالفضل محمد بن ابوبکر بن احمد بن محمد را بدون برجایگذاشتن تغییرمسیر به ابن قاضی شهبه، محمد بن ابوبکر منتقل کرد) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۱۵ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۳:۴۹
ابوالفضل محمد بن ابوبکر بن احمد بن محمد، ملقب به بدرالدین (2 صفر 798-12 رمضان 874ق/16 نوامبر 1395- 15 مارس 1470م)، مورخ و فقیه.
تحصیلات
او نخست نزد پدر خود مقدمات علوم و فقه را فرا گرفت و سپس از عایشه دختر ابن عبدالهادی و شهابالدین ابن حجى و ابن شرائحى و دیگران استماع حدیث کرد و در 836ق در دمشق از ابن حجر عسقلانى، الاربعین المتباینات او را فراگرفت و بعد از مرگ پدر به قاهره رفت و در حلقه درس ابن حجر شرکت کرد و در فقه ممتاز شد
تدریس، شاگردان
وی در مدارس مختلف شام چون اقبالیه، عصرونیه، امجدیه، تقویه و مدارس دیگر به تدریس پرداخت.
سخاوی نیز به صراحت نوشته است که از ابن قاضى شهبه استفاده کرده است.
مناصب
وی متولى فتوا در دارالعدل گردید و از 839ق نیابت قضا را تا هنگام مرگ به عهده داشت.
وفات
او در دمشق درگذشت و در مقبره خانوادگى (بابالصغیر) به خاک سپرده شد.
آثار
چندین اثر به بدرالدین نسبت دادهاند که از آن میان:
1- الکواکب الدرّیه فى السیره النوریه،
چاپ شده است. این کتاب با نام الدر الثمین فى سیره نورالدین الشهید نیز مشهور بوده و مؤلف در آن از کتابهایى چون مرآة الزمان، الروضتین فى اخبار الدولتین، البدایه و النهایه، التاریخ الباهر، الکامل ابن اثیر و النوادر السلطانیه ابن شداد بهره برده است.
این کتاب زندگىنامه نورالدین محمد بن زنگى بن آق سنقر است و به 7 باب تقسیم شده است. این کتاب به کوشش محمود زاید در بیروت (1971م) چاپ شده است.
آثار دیگر وی عبارتند از:
2- ارشاد المحتاج الى توجیه المنهاج،
در فقه شافعى که نسخههایى از آن در جستربیتى، ریاض، دارالکتب و در چند جای دیگر موجود است.
3- المواهب السنیه فى شرح الاشنهیه،
که شرحى است بر کتاب الکفایه فى الفرائض عبدالعزیز اشنهى و نسخههایى از آن در کتابخانه شماره 2 شورا، مکتبه الاوقاف موصل، ریاض، جامعه ملک سعود نگهداری مىشود.
آثار دیگری هم به وی منسوب است.[۱].
پانویس
- ↑ رفیعی، علی، ج4، ص444-443
منابع مقاله
رفیعی، علی، دائرهالمعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرهالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377.