إعلام الأريب بحدوث بدعة المحاريب: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۱۰: خط ۱۰:
    |زبان
    |زبان
    | زبان = عربی
    | زبان = عربی
    | کد کنگره =     
    | کد کنگره =BP۲۶۱/س۹الف۶      
    | موضوع =
    | موضوع =مسجدها-احادیث,محرابهای اسلامی - احادیث,معماری مساجد - احادیث,محرابهای اسلامی - معماری - احادیث
    |ناشر  
    |ناشر  
    | ناشر = حزب کمونیست ایران (مارکسیست لنینیست مائوئیست)
    | ناشر = حزب کمونیست ایران (مارکسیست لنینیست مائوئیست)
    خط ۵۰: خط ۵۰:


    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:اسلام، عرفان، غیره]]
    [[رده:آداب و رسوم]]
    [[رده: مباحث خاص آداب و رسوم]]


    [[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
    [[رده:مقالات بازبینی شده2 آبان 1402]]
    [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ مهر 1402 توسط محمد خردمند]]
    [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ مهر 1402 توسط محمد خردمند]]
    [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ مهر 1402 توسط محسن عزیزی]]
    [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ مهر 1402 توسط محسن عزیزی]]

    نسخهٔ ‏۲۸ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۲۹

    إعلام الأريب بحدوث بدعة المحاريب
    إعلام الأريب بحدوث بدعة المحاريب
    پدیدآورانسیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر (نويسنده)

    فره، عماد طه (محقق)

    ابوحذيفه ، ابراهيم بن محمد ( گردآورنده)
    عنوان‌های دیگرتحذیر الساجد من بدع بنائ المساجد
    ناشرحزب کمونیست ایران (مارکسیست لنینیست مائوئیست)
    مکان نشرمصر - طنطا
    سال نشر1411ق - 1990م
    چاپ2
    موضوعمسجدها-احادیث,محرابهای اسلامی - احادیث,معماری مساجد - احادیث,محرابهای اسلامی - معماری - احادیث
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    BP۲۶۱/س۹الف۶
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    إعلام الأريب بحدوث بدعة المحاريب، نوشته ادیب، محدّث، مورّخ، مفسّر، فقیه و نویسنده فعال شافعی قرن نهم و دهم قمری، جلال‌الدین عبدالرحمن سیوطی (849-911ق)، محراب‌سازی در مساجد را از نظر فقهی (در مکتب پیروان خُلفا) بررسی می‌کند و آن را بدعت می‌شمارد. همچنین رساله‌ای به نام «تحذير الساجد من بدع بناء المساجد» (گردآوری ابوحذیفه ابراهیم بن محمد) در همین زمینه، ضمیمه این کتاب شده است.

    هدف و روش

    • جلال‌الدین سیوطی، نوشته است: در این کتاب، به بررسی بدعت ساختن محراب در مساجد پرداختم؛ زیرا برخی غافل شده و پنداشته‌اند محراب‌سازی، مشروع است و در مسجدالنبی(ص) زمان پیامبر(ص) محراب وجود داشته است! در صورتی که هرگز محرابی در آنجا نبوده است و همچنین در زمان خلفای چهارگانه و دیگران تا پایان قرن اول هیچ محرابی نساختند و ساختن محراب در اول قرن دوم حادث شد؛ در حالتی که از پیامبر(ص) روایت نهی از بنای محراب وارد شده است و اینکه محراب، از شئون کنیسه‌ها است و از «أشراط الساعة» شمرده می‌شود[۱].

    ساختار و محتوا

    هر دو رساله و به‌ویژه رساله دوم، مختصر است و تقسیم و فصل‌بندی خاصی در میان نیست. برخی از مباحث مهمّ کتاب حاضر عبارت است از: دلالت محراب بر قبله و جواز یا حرمت محراب‌سازی.

    انتقاد

    دیدگاه سیوطی مبتنی بر دریافتی شخصی از روایات است و در بحث حاضر مورد انتقاد هم واقع شده است؛ محقق کتاب، عماد طه فره، یادآور شده است: مناوی در فيض القدير نوشته است: نظر نویسنده، بر اساس برداشتی خاصّ از الفاظ روایت (روایت ابن عمرو که در آن آمده است: «اتقوا هذه المذابح - يعني المحاريب -») است که (مراد از محراب چیزی جز محراب‌های رایج در مساجد فعلی نیست)؛ در صورتی که این سخن درست نیست و ابن اثیر تصریح کرده است که منظور از «محاریب» در این روایت، «صدور المجالس» یعنی ابتدا و اول مجلس‌ها است و روایت انس از همین باب است که: «كان يكره المحاريب» («محاریب» را دوست نمی‌داشت)؛ یعنی خوش نمی‌داشت که در اول مجلس بنشیند و بالاتر از مردم باشد[۲].

    نمونه مباحث

    • ابن ابی‌شیبه با سند از ابن مسعود نقل کرده است که او گفت: «اتقوا هذه المحاريب»؛ یعنی درباره این محراب‌ها، خودتان را از عقوبت الهی نگهدارید[۳].

    پانویس

    1. ر.ک: مقدمه مؤلف، ص14
    2. ر.ک: همان، پاورقی 1
    3. ر.ک: متن کتاب، ص18

    منابع مقاله

    مقدمه و متن کتاب.

    وابسته‌ها