رسائل حضرت مولانا یعقوب چرخی رحمة‌اللّٰه‌علیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''رسائل حضرت مولانا یعقوب چرخی''' اثر [[چرخی، یعقوب بن عثمان|یعقوب بن عثمان بن محمود چرخی غزنوی نقشبدی]](متوفای 851 ق) صوفى، نويسنده، شاعر از پيشوايان پرآوازه سلسله نقشبنديه و از اصحاب خواجه بهاءالدین و خواجه علاءالدین عطار و مرشد عارف نامى، خواجه [[عبیدالله احرار]] و صاحب [[تفسیر یعقوب چرخی فارسی|تفسیر یعقوب چرخی]] است. <ref > حرف آغاز، ص 9؛ انوشه، حسن، ج‏1، ص  981- 982؛ نصیری، محمدرضا، ‏ج‏6، ص 161؛ برقعی، علی‌اکبر، ج‏1، ص 175 </ref> در تصوف و عرفان است که توسط [[رانجها، محمدنذیر|محمد نذیر رانجها]] ترجمه و تصحیح  شده است.

نخستین رساله، «شرح اسماءالحسنی» است که به توضیح و شرح نود و نه  اسم از اسمای خداوند تعالی به‌صورت مختصر پرداخته است. نویسنده این رساله را باتکیه‌بر آثار تفصیلی عربی و فارسی مشایخ تصوف در شرح اسماء، تدوین کرده است. <ref > متن ص 159 </ref>

دومین رساله «حورائیه» نام دارد. نویسنده این رساله را به درخواست یکی از دوستان خود مبنی بر توضیح و بیان معنای رباعی منسوب به ابوسعید ابوالخیر، به‌صورت مختصر تدوین کرده است. <ref >رک: همان، ص 181  </ref> این رباعی به سبب وجود كلمه «حورا» در آن به نام «حورائيه‏» آوازه يافته است. حورائيه‏ را از اواخر سده هشتم تا سده دهم هجرى بارها شرح كرده‌‏اند. <ref > انوشه، حسن، ج‏1، ص 41 </ref>

سومین رساله «طریقه ختم احزاب» است که به نقل روایتی از پیامبر(ص) درباره کیفیت ختم قرآن پرداخته است. این رساله بسیار کوتاه به‌صورت منظوم تدوین شده است. <ref > متن ص 185 </ref>

«ابدالیه» چهارمین رساله است  که در مناقب، مراتب و درجات اولیاءالله است. مؤلف اين رساله را در چهار فصل نوشته است و در آن به ‏ويژه از [[هجویری، علی بن عثمان|ابوالحسن على بن عثمان هجويرى]]، [[بهاءالدین نقشبند، محمد بن محمد|خواجه بهاءالدین نقشبند]]، خواجه حمیدالدین چاچى و خواجه [[عطاء‌الدين عطار]] ياد كرده است. <ref >انوشه، حسن، ج1، ص 22 </ref>

پنجمین رساله «انسیه»  است. این رساله در قواعد و رسوم سلوك صوفيان طريقه نقشبنديه است.  رساله یاد شده سخنان و مناقب [[بهاءالدین نقشبند، محمد بن محمد|خواجه بهاءالدین نقشبند]] (717-791ق)، فضايل سلسله نقشبندیه و يادكرد برخى از صوفيان مشهور ديگر را دربرگرفته است. رساله انسيه در چهار بخش تدوين شده و شامل فضيلت دوام وضو، فضيلت ذكر خفى، نمازهاى نافله و (فوائد وقوف قلبی) است و در خاتمه آن به ذکر بعضى از فوايد كه از خواجه نقشبند و از خليفه ايشان خواجه [[علاءالدین عطار]](متوفای 802ق) به نویسنده رسیده پرداخته شده است. مؤلف هدف خود را از نگارش این رساله انس یافتن اصحاب دانسته است. <ref > متن، ص 209؛ انوشه، حسن، ج‏1، ص: 141- 142؛ منزوی، احمد، ج‏7، ص: 114 </ref>