ابن عريف، ابوالقاسم حسین بن ولید بن نصر: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات زندگی‌نامه | عنوان = ابن عريف، ابوالقاسم حسین بن ولید بن نصر | تصویر = NUR00000.jpg | اندازه تصویر = | توضیح تصویر = | نام کامل = حسین بن ولید بن نصر؛ | نام‌های دیگر = ابن عريف، ابوالقاسم حسین بن ولید بن نصر؛ | لقب = | ت...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
}} | }} | ||
''' | ''' اِبْن‌ِ عَریف، ابوالقاسم حسین بن ولید بن نصر''' (د رجب 390/ ژوئن 1000)، ادیب، نحوی و شاعر اواخر عصر امویان در اندلس. | ||
از جزئیات زندگى وی چندان اطلاعى در دست نیست. | از جزئیات زندگى وی چندان اطلاعى در دست نیست. | ||
== تحصیلات == | |||
تحصیلات== | |||
تنها مى‌دانیم که در قرطبه نزد ابن قُوطیه و دیگران دانش آموخت، سپس به شرق سفر کرد و چند سال در مصر اقامت گزید و از محضر استادانى چون ابوطاهر دُهلى و ابن رشیق بهره برد. | تنها مى‌دانیم که در قرطبه نزد ابن قُوطیه و دیگران دانش آموخت، سپس به شرق سفر کرد و چند سال در مصر اقامت گزید و از محضر استادانى چون ابوطاهر دُهلى و ابن رشیق بهره برد. | ||
| خط ۶۳: | خط ۵۵: | ||
منابع به برخى از مجالس منصور که ابن عریف در آن شرکت داشته و به خصوص به مناظره‌ها و رقابت‌های ناموفق او با صاعد بغدادی در حضور منصور اشاره کرده‌اند. | منابع به برخى از مجالس منصور که ابن عریف در آن شرکت داشته و به خصوص به مناظره‌ها و رقابت‌های ناموفق او با صاعد بغدادی در حضور منصور اشاره کرده‌اند. | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
| خط ۷۱: | خط ۶۲: | ||
تنها کتابى که از او برجای مانده: | تنها کتابى که از او برجای مانده: | ||
1- شرحى است بر الجمل نوشته زَجّاجى که نسخه‌هایى از آن در دارالکتب موجود است. | 1-شرحى است بر الجمل نوشته زَجّاجى که نسخه‌هایى از آن در دارالکتب موجود است. | ||
کتاب دیگر او: | کتاب دیگر او: | ||
| خط ۸۱: | خط ۷۲: | ||
سه اثر دیگر نیز به وی منسوب است: | سه اثر دیگر نیز به وی منسوب است: | ||
3- یکى در نحو که وی در آن به نقد آراء ابن نحاس در الکافى پرداخته است، 4- دیگری در معانى حروف و اقسام آن و 3- سومى در اِعراب. | 3-یکى در نحو که وی در آن به نقد آراء ابن نحاس در الکافى پرداخته است، 4- دیگری در معانى حروف و اقسام آن و 3- سومى در اِعراب. | ||
ابیات پراکنده‌ای نیز از وی در دست است. | ابیات پراکنده‌ای نیز از وی در دست است. | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
نسخهٔ ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۱:۰۹
| ابن عريف، ابوالقاسم حسین بن ولید بن نصر | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | حسین بن ولید بن نصر؛ |
| نام‌های دیگر | ابن عريف، ابوالقاسم حسین بن ولید بن نصر؛ |
| تخلص | ابن عر يف؛ |
| نام پدر | ولید بن نصر؛ |
| محل تولد | اندلس؛ |
| محل زندگی | قرطبه، مصر؛ |
| رحلت | د رجب 390؛ |
| مدفن | طلیطله؛ |
| خویشاوندان | |
| دین | اسلام؛ |
| مذهب | اهل‌سنت؛ |
| پیشه | ادیب، نحوی، شاعر؛ |
| اطلاعات علمی | |
| درجه علمی | ادیب، نحوی، شاعر؛ |
| اساتید | ابن قُوطیه، ابوطاهر دُهلى، ابن رشیق؛ |
| معاصرین | منصور بن ابى عامر، صاعد بغدادی؛ |
| برخی آثار | 1. شرحى است بر الجمل، 2. مطالع الانوار و منابع الاسرار؛ |
اِبْن‌ِ عَریف، ابوالقاسم حسین بن ولید بن نصر (د رجب 390/ ژوئن 1000)، ادیب، نحوی و شاعر اواخر عصر امویان در اندلس.
از جزئیات زندگى وی چندان اطلاعى در دست نیست.
تحصیلات
تنها مى‌دانیم که در قرطبه نزد ابن قُوطیه و دیگران دانش آموخت، سپس به شرق سفر کرد و چند سال در مصر اقامت گزید و از محضر استادانى چون ابوطاهر دُهلى و ابن رشیق بهره برد.
آنگاه به اندلس بازگشت و منصور بن ابى عامر او را در زمره نزدیکان خود درآورد و به آموزگاری فرزندانش گماشت.
منابع به برخى از مجالس منصور که ابن عریف در آن شرکت داشته و به خصوص به مناظره‌ها و رقابت‌های ناموفق او با صاعد بغدادی در حضور منصور اشاره کرده‌اند.
آثار
ابن عریف را ادیبى بزرگ و شاعری «کثیر المدیح» خوانده‌اند.
تنها کتابى که از او برجای مانده:
1-شرحى است بر الجمل نوشته زَجّاجى که نسخه‌هایى از آن در دارالکتب موجود است.
کتاب دیگر او:
2- مطالع الانوار و منابع الاسرار، اکنون در دست نیست،
اما مقری پاره‌هایى از قصاید او را که در مدح رسول اکرم (ص) سروده، از آن نقل کرده است.
سه اثر دیگر نیز به وی منسوب است:
3-یکى در نحو که وی در آن به نقد آراء ابن نحاس در الکافى پرداخته است، 4- دیگری در معانى حروف و اقسام آن و 3- سومى در اِعراب.
ابیات پراکنده‌ای نیز از وی در دست است.
وفات
ابن عریف در هنگامه نبرد جربیره در طلیطله درگذشت و در همان شهر به خاک سپرده شد. [۱].
پانویس
- ↑ سپهری، کبری، ج4، ص287
منابع مقاله
سپهری، کبری، دائر‌ه‌المعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائر‌ه‌المعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377.