دروس في علم الأصول (شبیری زنجانی): تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده: فقه و اصول]] | ||
[[رده:اصول فقه (آثارکلی)]] | |||
[[رده:اصول فقه شیعه]] | |||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 خرداد 1402]] | |||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ اردیبهشت 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ اردیبهشت 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ اردیبهشت 1402 توسط فریدون سبحانی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ اردیبهشت 1402 توسط فریدون سبحانی]] |
نسخهٔ ۲۹ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۲۵
دروس في علم الأصول(شبیری زنجانی، محمد جواد) | |
---|---|
پدیدآوران | شبیری، سید محمدجواد (نويسنده) |
ناشر | مؤسسه پژوهشی رای پرداز |
مکان نشر | ایران - قم |
سال نشر | 13سده |
چاپ | 1 |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | ش2د4 159/8 BP |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دروس فی علم الاصول تقریرات درس اصول سید محمدجواد شبیری (متولد 1345ش) در موضوع اصول فقه شیعه است.
این تقریرات حاصل مجموعه مباحث اصولی نویسنده در سال 1387-1388 است. آنگونه که در مقدمه کتاب آمده «به دلیل پارهای از مشکلات» نگارش تقریر از جلسه سوم شروع و شمارهگذاری شده است؛ البته خلاصه جلسات اول و دوم در حد امکان در جلسه سوم مطرح شده است. نوشتهها بهصورت گذرا از سوی استاد بررسی شده و اصلاحاتی (بیشتر از جهت ویرایش ادبی) در آن انجام گرفته است.[۱]
این اثر مشتمل بر 96 جلسه درس اصول فقه است. اولین جلسه به بحث مفهوم غایت اختصاص دارد. در ادامه مباحثی چون تفاوت حکمت و علت، مخصصیت علت، مبحث عموم و خصوص، دوران امر بین تخصیص و تخصص، استصحاب عدم ازلی و جمل متعدده متعقب به استثنا مطرح شده است.
چند نکته
- استفاده فراوان از مباحث اصولی پدر بزرگوارشان آیتالله سید موسی شبیری زنجانی که از ایشان تعبیر به «حاج آقا» میکنند.[۲]
- نویسنده در ابتدای جلسات به مباحث گذشته اشاره کرده و با عناوینی چون «چکیده بحثهای سابق» یا «جمعبندی برخی مباحث سابق» مروری بر مباحث گذشته دارد.[۳] گاه نیز خلاصه بحث بهصورت نموداری ارائه شده است.[۴]
- از جمله نقائص تحقیقی که بر این تقریر و آثار مشابه میتوان وارد دانست، نبود هر گونه ارجاع و عدم ذکر منابع آراء برای مراجعه محققین است. در این اثر به شیوه مرسوم دروس حوزوی تنها به نام قائلین اقوال و یا حداکثر گوینده و نام اثر (مرحوم حاج شیخ در «درر») بسنده شده است.[۵]
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.