آشتیانی، احمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '↵↵↵' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - '↵↵' به ' ') |
||
| خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
|اساتید | |اساتید | ||
| data-type="authorTeachers" |[[نایینی، محمدحسین|میرزاى نائينى]] | | data-type="authorTeachers" |[[نایینی، محمدحسین|میرزاى نائينى]] | ||
آقا[[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، | آقا[[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
| data-type="authorWritings" |[[بیست رساله]] | | data-type="authorWritings" |[[بیست رساله]] | ||
[[لوامع الحقائق في أصول العقائد]] | [[لوامع الحقائق في أصول العقائد]] | ||
|- class="articleCode" | |- class="articleCode" | ||
| خط ۳۷: | خط ۳۵: | ||
{{کاربردهای دیگر|آشتیانی (ابهام زدایی)}} | {{کاربردهای دیگر|آشتیانی (ابهام زدایی)}} | ||
'''میرزا احمد آشتيانى''' (۱۲۶۱ - ۱۳۵3 ش)، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، از مشاهیر علمای تهران | '''میرزا احمد آشتيانى''' (۱۲۶۱ - ۱۳۵3 ش)، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، از مشاهیر علمای تهران | ||
== ولادت == | == ولادت == | ||
او چهارمین و كوچك‌ترين فرزند میرزا حسن مجتهد آشتيانى، فقيه سرشناس روزگار ناصرالدين شاه و مظفرالدين شاه قاجار، در حدود سال 1261-1300ش در تهران به دنيا آمد. | او چهارمین و كوچك‌ترين فرزند میرزا حسن مجتهد آشتيانى، فقيه سرشناس روزگار ناصرالدين شاه و مظفرالدين شاه قاجار، در حدود سال 1261-1300ش در تهران به دنيا آمد. | ||
==تحصیلات== | ==تحصیلات== | ||
وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيد محمد يزدى، میرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، میرزا شهاب‌الدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيد عبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون [[نایینی، محمدحسین|میرزاى نائينى]] و آقا[[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت. | وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيد محمد يزدى، میرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، میرزا شهاب‌الدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيد عبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون [[نایینی، محمدحسین|میرزاى نائينى]] و آقا[[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت. | ||
ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ایران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانش‌هاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نیکویى مى‌نوشت و با تخلص «واله» شعر مى‌سرود. وى عارفى خوش‌خلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. میرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى میرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقا[[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، [[اصفهانی، سید ابوالحسن|سيد ابوالحسن اصفهانى]] و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت. | ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ایران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانش‌هاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نیکویى مى‌نوشت و با تخلص «واله» شعر مى‌سرود. وى عارفى خوش‌خلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. میرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى میرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقا[[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، [[اصفهانی، سید ابوالحسن|سيد ابوالحسن اصفهانى]] و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت. | ||
==شاگردان== | ==شاگردان== | ||
از شاگردان ايشان مى‌توان به: [[آشتیانی، جلالالدین|سيد جلال‌الدين آشتيانى]]، میرزا محمدباقر آشتيانى، حسن [[حسن‌زاده آملی، حسن|حسن‌زاده آملى]] و سيد عباس طباطبايى اشاره نمود. | از شاگردان ايشان مى‌توان به: [[آشتیانی، جلالالدین|سيد جلال‌الدين آشتيانى]]، میرزا محمدباقر آشتيانى، حسن [[حسن‌زاده آملی، حسن|حسن‌زاده آملى]] و سيد عباس طباطبايى اشاره نمود. | ||
==وفات== | ==وفات== | ||
وى در سوم تيرماه 1354 برابر با 14 جمادى‌الثانى 1395 در نودوپنج سالگى در تهران درگذشت و در صحن حرم عبدالعظيم حسنى در رى به خاک سپرده شد. | وى در سوم تيرماه 1354 برابر با 14 جمادى‌الثانى 1395 در نودوپنج سالگى در تهران درگذشت و در صحن حرم عبدالعظيم حسنى در رى به خاک سپرده شد. | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
از میرزا احمد آشتيانى جمعاً 62 کتاب و رساله و حاشيه باقى‌مانده كه بيش از 27 کتاب و رساله آن به چاپ نرسيده است. از تأليفات چاپ نشده وى 32 حاشيه است كه میرزا احمد آنها را بر کتاب‌هاى معتبر فقه، اصول، حكمت، معانى و بيان، عرفان، صرف و نحو عربى، هيئت و منطق نوشته است. | از میرزا احمد آشتيانى جمعاً 62 کتاب و رساله و حاشيه باقى‌مانده كه بيش از 27 کتاب و رساله آن به چاپ نرسيده است. از تأليفات چاپ نشده وى 32 حاشيه است كه میرزا احمد آنها را بر کتاب‌هاى معتبر فقه، اصول، حكمت، معانى و بيان، عرفان، صرف و نحو عربى، هيئت و منطق نوشته است. | ||
از جمله آثار اوست: | از جمله آثار اوست: | ||
# رساله قول ثابت (فارسی)؛ | # رساله قول ثابت (فارسی)؛ | ||
# نامه رهبران (فارسی)؛ | # نامه رهبران (فارسی)؛ | ||
| خط ۶۸: | خط ۵۵: | ||
# صدوبيست حديث و چهار رساله عرفانى و فلسفى (عربى)؛ | # صدوبيست حديث و چهار رساله عرفانى و فلسفى (عربى)؛ | ||
# رساله سرمايه سعادت (فارسی). | # رساله سرمايه سعادت (فارسی). | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
آشتيانى، احمد، چهارده رساله فارسی، به كوشش [[استادی، رضا|رضا استادى]]، ص18-24، چهل‌ستون، تهران، 1403ق. | آشتيانى، احمد، چهارده رساله فارسی، به كوشش [[استادی، رضا|رضا استادى]]، ص18-24، چهل‌ستون، تهران، 1403ق. | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[سر سلوک ترجمه و شرح رسالة الولاية]] | [[سر سلوک ترجمه و شرح رسالة الولاية]] | ||
[[بیست رساله]] | [[بیست رساله]] | ||
[[لوامع الحقائق في أصول العقائد]] | [[لوامع الحقائق في أصول العقائد]] | ||
[[طرایف الحکم یا اندرزهای ممتاز]] | [[طرایف الحکم یا اندرزهای ممتاز]] | ||
[[مقالات احمديه]] | [[مقالات احمديه]] | ||
[[رساله قول ثابت]] | [[رساله قول ثابت]] | ||
[[سرمايه سعادت]] | [[سرمايه سعادت]] | ||
[[نامه ي رهبران]] | [[نامه ي رهبران]] | ||
[[طرائف الحکم يا اندرزهای ممتاز (3 جلدي)]] | [[طرائف الحکم يا اندرزهای ممتاز (3 جلدي)]] | ||
[[117حديث از مکارم الاخلاق]] | [[117حديث از مکارم الاخلاق]] | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
نسخهٔ ۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۲۷
| نام | آشتیانی، احمد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | آشتیانی، میرزا احمد
Mirza Ahmad Ashtiani |
| نام پدر | میرزا حسن مجتهد آشتيانى |
| متولد | 1261 ش |
| محل تولد | تهران |
| رحلت | 1353ش یا 1395ق |
| اساتید | میرزاى نائينى
آقاضياءالدين عراقى، |
| برخی آثار | بیست رساله |
| کد مؤلف | AUTHORCODE10459AUTHORCODE |
میرزا احمد آشتيانى (۱۲۶۱ - ۱۳۵3 ش)، فقيه و فيلسوف شيعى امامى، از مشاهیر علمای تهران
ولادت
او چهارمین و كوچك‌ترين فرزند میرزا حسن مجتهد آشتيانى، فقيه سرشناس روزگار ناصرالدين شاه و مظفرالدين شاه قاجار، در حدود سال 1261-1300ش در تهران به دنيا آمد.
تحصیلات
وى پس از تحصيل علوم مقدماتى، چندى در درس فقه و اصول پدرش حاضر گرديد. پس از رحلت او، تحصيلاتش را نزد علماى ديگرى مانند سيد محمد يزدى، میرزا هاشم رشتى، حكيم کرمانشاهى و حكيم اشكورى، شيخ مسيح طالقانى، میرزا شهاب‌الدين نيريزى شيرازى و آخوند ملا محمد هديجى زنجانى و سيد عبدالكريم لاهيجى دنبال كرد و آنگاه در مدرسه سپهسالار به تدريس معقول و منقول مشغول شد. پس از مدتى حكمت مشاء، حكمت متعاليه، عرفان نظرى، طب و رياضيات و نجوم را آموخت و به مقاطع بالاى علمى رسيد. در سال 1340ش و در چهل سالگى رهسپار نجف شد و افزون بر كسب فيض از محضر استادانى چون میرزاى نائينى و آقاضياءالدين عراقى، خود نيز مجلس درس فلسفه داير ساخت. ايشان در سال 1350ش پس از اقامت ده ساله در نجف، به ایران بازگشت و بقيه عمر را در تهران به تدريس فقه و اصول و علوم عقلى، تألیف کتاب و ارشاد مردم گذراند. وى علاوه بر احاطه بر علوم عقلى و نقلى، در پزشکى قديم و دانش‌هاى رياضى نيز دستى داشت و خط را به نیکویى مى‌نوشت و با تخلص «واله» شعر مى‌سرود. وى عارفى خوش‌خلق، متواضع، سليم النَّفس، متعبّد و پارسا بود. میرزا احمد از پنج تن از مراجع زمان يعنى میرزاحسين نائينى، حايرى يزدى، آقاضياءالدين عراقى، سيد ابوالحسن اصفهانى و حاج آقا حسن بروجردى گواهى اجتهاد داشت.
شاگردان
از شاگردان ايشان مى‌توان به: سيد جلال‌الدين آشتيانى، میرزا محمدباقر آشتيانى، حسن حسن‌زاده آملى و سيد عباس طباطبايى اشاره نمود.
وفات
وى در سوم تيرماه 1354 برابر با 14 جمادى‌الثانى 1395 در نودوپنج سالگى در تهران درگذشت و در صحن حرم عبدالعظيم حسنى در رى به خاک سپرده شد.
آثار
از میرزا احمد آشتيانى جمعاً 62 کتاب و رساله و حاشيه باقى‌مانده كه بيش از 27 کتاب و رساله آن به چاپ نرسيده است. از تأليفات چاپ نشده وى 32 حاشيه است كه میرزا احمد آنها را بر کتاب‌هاى معتبر فقه، اصول، حكمت، معانى و بيان، عرفان، صرف و نحو عربى، هيئت و منطق نوشته است. از جمله آثار اوست:
- رساله قول ثابت (فارسی)؛
- نامه رهبران (فارسی)؛
- مقالات احمديه (فارسی)؛
- طرائف الحكم (عربى)؛
- لوامع الحقايق في اصول العقايد (عربى)؛
- چهارده رساله (فارسی)؛
- صدوبيست حديث و چهار رساله عرفانى و فلسفى (عربى)؛
- رساله سرمايه سعادت (فارسی).
منابع مقاله
آشتيانى، احمد، چهارده رساله فارسی، به كوشش رضا استادى، ص18-24، چهل‌ستون، تهران، 1403ق.