خزینة الجواهر في زینت المنابر: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۴۶: خط ۴۶:
    [[رده:داستان های دینی. قصه های مذهبی. مقاله ها و سخنرانی ها. مجالس و منابر. متون وعظ و خطابه]]
    [[رده:داستان های دینی. قصه های مذهبی. مقاله ها و سخنرانی ها. مجالس و منابر. متون وعظ و خطابه]]


    [[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
    [[رده:مقالات بازبینی شده2 بهمن 1401]]
    [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ دی 1401 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]]
    [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ دی 1401 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]]
    [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ دی 1401 توسط سید محمد رضا موسوی]]
    [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ دی 1401 توسط سید محمد رضا موسوی]]

    نسخهٔ ‏۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۱:۲۴

    خزینة الجواهر في زینت المنابر
    خزینة الجواهر في زینت المنابر
    پدیدآوراننهاوندی، علی‌اکبر (نويسنده)
    عنوان‌های دیگرخزینة الجواهر ** هو کتاب خزینة الجواهر في زینت المنابر
    ناشراسلامیه
    مکان نشرایران - تهران
    سال نشر1389ش
    چاپ9
    شابک978-964-481-139-5
    موضوعوعظ - مجموعه‏‌ها - اسلام - مجموعه‎ها
    زبانفارسی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    /ن9خ4 10/5 BP
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    خزینة الجواهر في زینت المنابر، نوشته علی‌اکبر نهاوندی (1369-1278ق) است. مؤلف در این اثر تجربه‌های منبری خود را که طی ده‌ها سال فراهم آورده است، دسته‌بندی کرده و در اختیار اهل منبر و مردم گذاشته است. خزینة الجواهر ضمن گستردگی مطالب، از نثر روانی برخوردار است. ‏

    این اثر مشتمل بر شرح و تفسیر ۴۰ آیه، ۷۷ روایت، ۸۰ موعظه و ۲۰۰ حکایت است. نهاوندی چهار باب را برای هر یک از مبحث‌های آیات، روایات، مواعظ و حکایات باز کرده است و موضوع‌های سه‌گانۀ اصول دین، فروع دین و اخلاق را با نام «عنوان» زیر هر باب نهاده است.[۱]‏همچنین، او از عنوان‌هایی مانند «فایده، معجزه، لطیفه و...» برای توجه خواننده به مطالب بهره گرفته است.[۲]

    در این اثر، آیه‌ها، روایت‌ها، موعظه‌ها و حکایت‌های مندرج به یکدیگر مربوط‌‌اند. نهاوندی برای نشان‌دادن این موارد مربوطه، از شیوه‌های مرسوم پاورقی‎‌‌‌نویسی بهره نگرفته است و برای این منظور، هر یک از آیه‌ها یا روایت‌ها یا موعظه‌ها و یا حکایت‌هایی را که می‌خواهد به آن‌ها ارجاع دهد، ابتدا، عنوان و بابش را ذکر کرده، سپس، شماره هر یک از این موارد چهارگانه را در پرانتز آورده است؛[۳]‏مثلاً، هنگامی که از آیه «لن تنالوا البر...» در عنوان دوم از باب دوم بحث می‌کند، می‌گوید: ما آیه مبارکه را در عنوان دوم از باب اول (3) ... نقل نموده‌ایم.[۴]‏ همچنین چنانچه در جایی، از کسی مطلبی را نقل کرده، به نام کتاب نویسنده بسنده کرده است.[۵]

    پانویس

    1. ر.ک: مقدمه، ص3
    2. ر.ک: متن کتاب، ص14-13
    3. ر.ک: مقدمه مؤلف، ص4-3
    4. ر.ک: متن کتاب، ص269
    5. ر.ک: همان، ص8و14و103

    منابع مقاله

    1. مقىمه مؤلف و متن کتاب.


    وابسته‌ها