طبسی نجفی، محمدرضا: تفاوت میان نسخه‌ها
Wikinoor.ir (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '↵↵↵\{\{کاربردهای\sدیگر\|(.*)\s\(ابهام\sزدایی\)\}\}↵↵↵' به ' {{کاربردهای دیگر|$1 (ابهام زدایی)}} ') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'عليه السلام' به 'عليه‌السلام') |
||
| خط ۱۲۸: | خط ۱۲۸: | ||
[[ذخیره الصالحین فی شرح تبصره المتعلمین]] | [[ذخیره الصالحین فی شرح تبصره المتعلمین]] | ||
[[مقتل الإمام الحسين | [[مقتل الإمام الحسين عليه‌السلام]] | ||
[[ذرایع البیان في عوارض اللسان]] | [[ذرایع البیان في عوارض اللسان]] | ||
نسخهٔ ۳ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۲۹
| نام | |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | شیخ عباس |
| متولد | 18 شعبان 1322ق (یا 1324ق) |
| محل تولد | مشهد مقدس |
| رحلت | 1405ق |
| اساتید | شیخ محمدعلی شاهآبادى
آیتالله حاج شیخ عبدالکریم حائرى یزدى |
| برخی آثار | المنية في حكم الشارب و اللحية |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00259AUTHORCODE |
محمدرضا طبسى (1322-1405ق)، فرزند شیخ عباس و نوه آقا على طبسى خراسانى، از علماى بزرگ و پرکار و از شاگردان شیخ عبدالکریم حائری، میرزا محمدحسین نائینى و شیخ محمدحسین غروى اصفهانى و شیخ محمدحسین غروى اصفهانى بود.
ولادت
ایشان در 18 شعبان 1322ق (یا 1324ق)، در مشهد مقدس، دیده به جهان گشود.
تحصیلات و اساتید
مقدمات اولیه را نزد سید محمدعلى، معروف به «میرزا جعفر» آموخت. سپس در سال 1340ق، به مشهد مقدس رهسپار و ادبیات را نزد میرزا عبدالجواد ادیب نیشابورى و معالم الأصول را نزد شیخ محمدکاظم دامغانى و قوانین الأصول را نزد میرزا محمدحسین شهرستانى و شرح لمعه را نزد سید محمدباقر مدرس و نیز نزد حضرات اساتید: میرزا جعفر شهرستانى، سید مرتضى یزدى و شیخ حسن کاشى تحصیل نمود.
ایشان در حدود سال 1342ق، به قم عزیمت و سطوح را نزد سید على یثربى کاشانى و سید محمدتقی خوانسارى و قسمتى از رياض المسائل را نزد میرزا جواد ملکى تبریزى تلمذ کرد. در ضمن دروس حکمت را از محضر بزرگانى چون میرزا علی‌اکبر حکمى یزدى (تجلى)، شیخ محمدعلی شاهآبادى و سید ابوالحسن رفیعى قزوینى و دروس خارج را از آیتالله حاج شیخ عبدالکریم حائرى یزدى و شیخ محمدرضا اصفهانى (مسجدشاهى) استفاده نمود.
وى پس از چند سال اقامت در قم، در حدود سال 1350ق، به نجف اشرف مهاجرت کرد و از محضر آیات: میرزا محمدحسین نائینى، شیخ ضیاءالدین عراقى، شیخ محمدحسین غروى اصفهانى و سید ابوالحسن اصفهانى در فقه و اصول و نزد علامه شیخ محمدجواد بلاغى در کلام بهرهمند گردید و یکى از ملازمان و اصحاب جلسه استفتاى آیتالله سید ابوالحسن اصفهانى شد.
ایشان در سال 1391ق، در پى فشارهاى دولت عراق به ایران مراجعت و در قم سکونت اختیار کرد و به تألیف و تصنیف و ترویج احکام اشتغال ورزید و در پى کسالتى ممتد در منزلش بسترى شد.
وفات
سرانجام در شب پنج‌شنبه 26 ربیع‌الاول 1405ق، مطابق با 29 آذر 1363ش، در بیمارستان آیتالله گلپایگانى درگذشت و پیکرش عصر روز پنج‌شنبه از مسجد امام حسن عسکرى(ع) تشییع و پس از اداى نماز میت توسط آیتالله مرعشى نجفى، در صحن حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد.
آثار
- اثبات رجعت؛
- أحاديث المسلمين في فضائل أميرالمؤمنين(ع)؛
- إزاحة الشكوك في اللباس المشكوك؛
- الأربعون حديثا؛
- الإمام الغائب(عج)؛
- الأنوار اللامعة في تاريخ سيدة النساء فاطمة(ع)؛
- التحفة العلوية؛
- التحفة المحمدية؛
- الدر الثمين في فضل التختم باليمين؛
- السيف المشتهر؛
- الشيعة و الرجعة؛
- الصوفية المبتدعة؛
- الفوائد الرضوية في المسائل الأصولية (تقریرات عراقى)؛
- القول الفصيح في أصول الدين الصحيح؛
- المنية في تحقيق حكم الشارب و اللحية؛
- النجعة في الرجعة؛
- بارقة البصر في حوادث القرن الثالث عشر؛
- تاريخ الملل الثلاث (مناظره بین مسلم و یهودى و نصرانى)؛
- تبصرة المتعلمين في عقائد المؤمنين؛
- تذكرة الأحبة في الأدعية و الزيارات؛
- ترجمه مصباح الهدى في الرد على القاديانية (از بلاغى)؛
- تفسیر سوره عم؛
- تقریرات درس نائینى؛
- تقریرات سید ابوالحسن اصفهانى؛
- تنبيه الأمة في إثبات الرجعة؛
- حاشية على أنيس المقلدين؛
- حاشية على طريق النجاة؛
- حاشية على وسيلة النجاة؛
- خلاصة البيان في تفسير القرآن؛
- درر الأخبار في ما يتعلق بحال الاحتضار؛
- ذخيرة الصالحين في شرح تبصرة المتعلمين؛
- ذخيرة العباد في ما يتعلق بالمعاد؛
- ذرائع البيان في عوارض اللسان؛
- رسالة في التيمم؛
- رسالة في الحج؛
- رسالة في المعاطات؛
- رسالة في النفاس؛
- عقد الفرائد في مختصر العقائد (فارسى)؛
- مصباح الظلام في هداية الأنام (در اصول عقاید)؛
- مفتاح الجنة في أعمال مسجدي الكوفة و السهلة؛
- مقتل الحسين(ع)؛
- منية الراغب في إيمان أبي‌طالب رضي‌الله‌عنه؛
- نقد الفرائد[۱].
پانویس
- ↑ ر.ک: جواهرالکلام، عبدالحسین، ج3، ص1631-1634
منابع مقاله
جواهرالکلام، عبدالحسین، «تربت پاکان قم»، انصاریان، قم، اول، 1424ق.