المسائل العسکريات في النحو العربي: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۵۰: خط ۵۰:


    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:کتاب‌شناسی]]
    [[رده:زبان و ادبیات شرقی (مصری، قبطی، سامی، آشوری، سومری، عبری، آرامی، سریانی، عربی، حبشی)‎‏]]
    [[رده:مقالات مرداد 01 یقموری]]
    [[رده:مقالات مرداد 01 یقموری]]
    [[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]]
    [[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]]
    [[رده:مقالات بازبینی نشده1]]
    [[رده:مقالات بازبینی نشده1]]
    [[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
    [[رده:مقالات بازبینی شده2 شهریور 1401]]

    نسخهٔ ‏۶ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۱۲

    المسائل العسکريات في النحو العربي
    المسائل العسکريات في النحو العربي
    پدیدآورانفارسی، حسن بن احمد (نویسنده) منصوری، علی جابر (محقق و مصحح)
    ناشرالجمهورية العراقية. وزارة التعليم العالي و البحث العلمي. جامعة بغداد
    مکان نشرعراق - بغداد
    سال نشر1982م.
    چاپچاپ دوم
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏1982 /ن4م5 / 6151 PJ

    المسائل العسکريات في النحو العربي کتابی است 1 جلدی به زبان عربی با موضوع ادبیات عرب(نحو) از حسن بن احمد فارسی معروف به ابوعلی نحوی که به تحقیق و تصحیح علی جابر منصوری رسیده است.

    نام المسائل العسکریات از شهر عسکر مکرم گرفته شده که ابوعلی در آن زمان مدتی به آن شهر رفته و این کتاب در آنجا نوشته شده و از این رو نام آن را المسائل العسکریات نهاده.[۱]

    اگر آثار ابوعلی نحوی را به دو دسته آثار روشمند و آثار غیر روشمند تقسیم کنیم، العسکریات در میان غیرروشمند وی جای می‌گیرد که دارای روش مترابطی نیست؛ زیرا این کتاب حول وحدت موضوعی معینی شکل نگرفته و مشتمل بر مسائل مختلفی است که به ما رسیده مانند: بغدادیات و حلبیات و شیرازیات و منثورة و بصریات و عضدیات... .[۲]

    به لحاظ موضوعی نیز این کتاب در جمله آثار لغوی و صرفی و نحوی ابوعلی جای می‌گیرد.[۳] العسکریات به لحاظ حجم کم‌حجم‌ترین کتاب در میان سایر مسائل ابوعلی است. از لحاظ ساختاری نیز العسکریات از مسائلی است متشکل از ویژگیهای بسیاری از جمله طول مباحث و کش‌دار بودن مباحثات و معارضات و موازنات و استنتاجات و تعلیلات و تدلیلات و کثرت استشهادات، که این موارد را در دیگر مسائل و کتابهای او مانند المنثوره نمی‌یابیم.[۴]

    ابوعلی بیشتر مسائل این کتاب را از ابوزید و ابوعبیده و اصمعی و احول و دیگران گرفته است. او در مسائل این کتاب اولا بر قرآن، و سپس بر شعر و اقوال تکیه کرده است.[۵]

    به لحاظ روشی، مشی ابوعلی در این کتاب در اغلب اوقات بر طرح سوالات و پاسخ به آنها به طریقه خطاب و مناقشه و جدل و تأکید و استطراد و اجبار طرف مقابل بر موافقت است.[۶] ابوعلی غالبا در این کتاب موضوعات را تکرار می‌کند.[۷]

    پانویس

    1. ر.ک: مقدمه محقق بر کتاب، ص13
    2. ر.ک: همان، ص17
    3. ر.ک: همان، ص18
    4. ر.ک: همان، ص19
    5. ر.ک: همان
    6. ر.ک: همان
    7. ر.ک: همان، ص19-20

    منابع مقاله

    مقدمه محقق بر کتاب.

    وابسته‌ها