الرسالة المغنية في السكوت و لزوم البيوت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
[[رده:مقالات مرداد 01 حسینی هاشمی]] | [[رده:مقالات مرداد 01 حسینی هاشمی]] | ||
[[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]] | [[رده:مقالات بارگذاری شده مردادماه 01 قربانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی شده | [[رده:مقالات بازبینی شده شهریور 01]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی نشده2]] | [[رده:مقالات بازبینی نشده2]] | ||
نسخهٔ ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۳۳
| الرسالة المغنية في السكوت و لزوم البيوت | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ابن‌بنا، حسن‌بن احمد (نویسنده) جدیع، عبدالله بن یوسف (محقق) |
| ناشر | دار العاصمة |
| مکان نشر | عربستان - رياض |
| سال نشر | 1409ق. |
| چاپ | چاپ یکم |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | |
الرسالة المغنية في السكوت و لزوم البيوت، نوشته ابن بنای بغدادی (396-471ق)، عالم علوم قرآنی، محدث، فقیه و استاد در انواع علوم است که با تحقیق عبدالله بن یوسف جدیع چاپ شده است. کتاب وی دربردارنده احادیث اخلاقی درباره سکوت و کناره‌گیری از مردم به جهت بیهوده‌گویی آنان است. محقق در آغاز، بحثی درباره اِسناد این کتاب به مؤلفش دارد و به شرح حال رجالی که آن را از پسِ یکدیگر نقل کرده‌اند پرداخته و در آخر، این نوشته را نسخه درست و نفیسی از او می‌داند[۱]. برخی مانند ابن حجر درباره محتوای کتاب گفته‌اند که ابن بنا در آن به غلّو افتاده است.[۲]. این کتاب در سه باب تنظیم شده است: الف)- بابی درباره سکوت و لزوم در خانه نشستن؛ ب)- بابی در ضرورت حفظ سلامت و لزوم توطن؛ ج)- باب مشغول شدن به آنچه آدمی را بی‌نیاز می‌کند و ترک ورود به آنچه به درد وی نمی‌خورد[۳].
نویسنده می‌گوید: این رساله را برای سالم ماندن دین و دنیای مؤمنان نوشته است. در این کتاب سلسله سندها نیز در آغاز حدیث‌ها و روایت‌ها درج شده‌اند. محقق در پاورقی‌ها به ارزیابی درستی یا ناراستی احادیث پرداخته که حجم زیادی از این کتاب کوچک را در بر گرفته است[۴] و نیز در پایان کتاب هر حدیثی را در کنار راوی اصلی‌اش نشانده و فهرستی از آن‌ها را تهیه کرده است. مصنف در کنار بهره‌گیری از سخن پیامبر(ص) از شخصیت‌های تأثیرگذار دیگر نیز بهره برده است. همچنین شواهد شعری را برای تأثیرگذاری و روانی سخنش به‌کار گرفته است.
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه محقق و متن کتاب.
- احمد بن حجر عسقلانی، «لسان المیزان»، ج۲، حیدرآباد دکن، 1329-1331ق.