صوفی‌نامه؛ التصفیه فی احوال المتصوفه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
}} | }} | ||
'''صوفی‌نامه؛ | '''صوفی‌نامه؛ التصفية في أحوال المتصوفة،''' اثر [[عبادی، مظفر بن اردشیر|قطب‌الدین ابوالمظفر منصور بن اردشیر عبادی]]، کتابی است به فارسی که در آن به‌تفصیل، در باب اهل تصوف و رفتار و کردار و اصطلاحات آنان، بحث شده است. | ||
این اثر در حقیقت نظر یکی از علمای معروف عامه را که خود به اهل طریقت اعتقاد دارد، نسبت به تصوف در قرن ششم آشکار می‌کند. | |||
مؤلف، خواسته است این کتاب را به زبانی ساده بنویسد که همگان از آن بهره ببرند و در حقیقت نیز چنین است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، صفحه بیست‌وهفت</ref>. | |||
فصول مختلف کتاب، حاوی تمثیلاتی است که مؤلف مانند دیگر نویسندگان صوفی‌مشرب و هم به شیوه واعظان برای تفهیم معنی به‌کار برده است<ref>ر.ک: همان</ref>. | |||
نثر کتاب، مانند دیگر آثاری که در تصوف نوشته‌اند، ساده و روشن است و فقط در مواردی نادر و معدود، اندکی موزون و مسجع شده است که شاید متأثر از شیوه بیان نویسنده در وعظ و تذکیر باشد<ref>همان</ref>. | نثر کتاب، مانند دیگر آثاری که در تصوف نوشته‌اند، ساده و روشن است و فقط در مواردی نادر و معدود، اندکی موزون و مسجع شده است که شاید متأثر از شیوه بیان نویسنده در وعظ و تذکیر باشد<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
مقدمه | مقدمه مصحح. | ||
نسخهٔ ۱۳ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۲۱
| صوفی‌نامه؛ التصفیه فی احوال المتصوفه | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | عبادی، مظفر بن اردشیر (نویسنده) یوسفی، غلامحسین (مصحح) |
| ناشر | سخن |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1368ش. |
| چاپ | چاپ یکم |
| موضوع | آداب طریقت - متون قدیمی تا قرن 14
تصوف - متون قدیمی تا قرن 14 نثر فارسی - قرن 6ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ع2ت6 / 289/2 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
صوفی‌نامه؛ التصفية في أحوال المتصوفة، اثر قطب‌الدین ابوالمظفر منصور بن اردشیر عبادی، کتابی است به فارسی که در آن به‌تفصیل، در باب اهل تصوف و رفتار و کردار و اصطلاحات آنان، بحث شده است.
این اثر در حقیقت نظر یکی از علمای معروف عامه را که خود به اهل طریقت اعتقاد دارد، نسبت به تصوف در قرن ششم آشکار می‌کند.
مؤلف، خواسته است این کتاب را به زبانی ساده بنویسد که همگان از آن بهره ببرند و در حقیقت نیز چنین است[۱].
فصول مختلف کتاب، حاوی تمثیلاتی است که مؤلف مانند دیگر نویسندگان صوفی‌مشرب و هم به شیوه واعظان برای تفهیم معنی به‌کار برده است[۲].
نثر کتاب، مانند دیگر آثاری که در تصوف نوشته‌اند، ساده و روشن است و فقط در مواردی نادر و معدود، اندکی موزون و مسجع شده است که شاید متأثر از شیوه بیان نویسنده در وعظ و تذکیر باشد[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه مصحح.