مراقي المجد لآيات السعد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مراقی المجد لآیات السعد''' اثر ابوالعباس احمد بن علی منجور (متوفی 995ق) کتابی است در اشاره به وجوه بلاغی قرآن کریم که با تحقیق مبارک بن شتیوی حبیشی منتشر شده است.

علاوه بر شرافت موضوع، آنچه باعث اهمیت کتاب شده، ارتباط آن با بلاغت در قرآن کریم، چیدمان خوب مطالب، منحصر به فرد بودن مباحث و مطابقت آن با میراث بلاغی آن می‌باشد. این کتاب هم در مطالعات قرآنی و هم در علم بلاغت، دارای اهمیت بوده و مؤلف به خوبی توانسته است موضوع بلاغت در قرآن کریم را بررسی نماید. وی در این زمینه، نظر دو تن از علمای معروف علم بلاغت که عبارتند خطیب قزوینی (متوفی 739ق) و علامه سعدالدین تفتازانی (متوفی 792ق) و برخی دیگر از علما و دانشمندانی که کتاب‌هایشان در کتابخانه‌ها محبوس مانده و غبار زمان بر آنها نشسته است را مورد بحث و بررسی قرار داده است<ref>مقدمه محقق، ص9</ref>.

از جمله ویژگی‌های کتاب، منابع و مصادر مهمی است که نویسنده در نگارش اثر خویش، از آنها بهره برده است که از جمله آنها می‌توان از «الکشاف» زمخشری (متوفی 538ق)، «نهایة الایجاز فی درایة الإعجاز» فخرالدین رازی (متوفی 606ق)، «المصباح» بدرالدیین بن مالک (متوفی 686ق) و «حاشیة بن البناء عهلی الکشاف» ابن عباس بن بناء (متوفی 721ق) نام برد<ref>متن کتاب، ص79</ref>.