دیوان شاپور تهرانی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR28366J1.jpg | عنوان =دیوان شاپور تهرانی | عنوان‌های دی...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پس از = | | پس از = | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان شاپور تهرانی،''' مجموعه اشعار خواجه شرف‌الدین شاپور (ارجاسب) تهرانی رازی، متخلص به فریبی یا شاپور (درگذشته 925ق) است. این کتاب با تصحیح و تحقیق یحیی کاردگر منتشر شده است. | |||
تخلص شاعر در اوایل جوانی فریبی بوده است. به نظر می‌رسد که شاعر پس از اختیار تخلص «شاپور» اشعاری را که با تخلص «فریبی» سروده، تغییر داده است. در دیوان حاضر تمامی اشعار دارای تخلص شاپور است و تنها سه غزل تخلص فریبی دارد. در یک غزل نیز بنا به ضرورت وزن، تخلص شاهپور آمده است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ص24 - 23</ref>. | |||
اشعار شاپور در دیوان حاضر عبارتند از: غزلیات (484 غزل)، قصاید (17 قصیده)، مثنوی خسرو و شیرین (235 بیت)، ترجیع‌بند (208 بیت)، رباعیات (109رباعی) و در مجموع 4309 بیت<ref>ر.ک: همان، ص38-37</ref>. | |||
تجلیل از قناعت و ستایش مناعت طبع و استغنا از مضامین رایج شعر اوست و همین مضامین است که به شعر او رنگ عرفانی می‌دهد. در دنیای اخلاقی شاعر، پایبندی به عهد و وفا، راستی و صفا، یکدلی و پرهیز از ریا جایگاه ویژه‌ای دارد. او معتقد است که تواضع و فروتنی، نردبان ترقی انسان است: | |||
'''خاک ره باش که سردفتر خاصان گردی''' | |||
'''خاک ره باش که سردفتر خاصان گردی | |||
'''خضر شد هرکه چو پل برگذر عام افتاد'''<ref>ر.ک: همان، ص33-32</ref>. پایبندی به موازین اخلاقی در تمام اشعار شاپور به چشم می‌خورد و تنها در قصیده «سه» و برخی از رباعیات از اصول اخلاقی عدول می‌کند و این چند شعر که یقیناً مربوط به ایام جوانی شاعر است، در مقابل کل دیوان او ناچیز است<ref>ر.ک: همان، ص34</ref>. | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references/> | <references /> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
مقدمه مصحح و متن کتاب | مقدمه مصحح و متن کتاب | ||
نسخهٔ ۵ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۵۳
| دیوان شاپور تهرانی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | [[]] (نویسنده)
[[]] (محقق) [[]] (مترجم) |
| کد کنگره | |
دیوان شاپور تهرانی، مجموعه اشعار خواجه شرف‌الدین شاپور (ارجاسب) تهرانی رازی، متخلص به فریبی یا شاپور (درگذشته 925ق) است. این کتاب با تصحیح و تحقیق یحیی کاردگر منتشر شده است.
تخلص شاعر در اوایل جوانی فریبی بوده است. به نظر می‌رسد که شاعر پس از اختیار تخلص «شاپور» اشعاری را که با تخلص «فریبی» سروده، تغییر داده است. در دیوان حاضر تمامی اشعار دارای تخلص شاپور است و تنها سه غزل تخلص فریبی دارد. در یک غزل نیز بنا به ضرورت وزن، تخلص شاهپور آمده است[۱].
اشعار شاپور در دیوان حاضر عبارتند از: غزلیات (484 غزل)، قصاید (17 قصیده)، مثنوی خسرو و شیرین (235 بیت)، ترجیع‌بند (208 بیت)، رباعیات (109رباعی) و در مجموع 4309 بیت[۲].
تجلیل از قناعت و ستایش مناعت طبع و استغنا از مضامین رایج شعر اوست و همین مضامین است که به شعر او رنگ عرفانی می‌دهد. در دنیای اخلاقی شاعر، پایبندی به عهد و وفا، راستی و صفا، یکدلی و پرهیز از ریا جایگاه ویژه‌ای دارد. او معتقد است که تواضع و فروتنی، نردبان ترقی انسان است:
خاک ره باش که سردفتر خاصان گردی
خضر شد هرکه چو پل برگذر عام افتاد[۳]. پایبندی به موازین اخلاقی در تمام اشعار شاپور به چشم می‌خورد و تنها در قصیده «سه» و برخی از رباعیات از اصول اخلاقی عدول می‌کند و این چند شعر که یقیناً مربوط به ایام جوانی شاعر است، در مقابل کل دیوان او ناچیز است[۴].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه مصحح و متن کتاب