دیوان غبار همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
}} | }} | ||
'''دیوان غبار همدانی''' مجموعه اشعار حسین رضوی همدانی (1265- 1322ق)، متخلص به «غبار» است که به کوشش احمد کرمی، در قالب غزل‌ها، مقطعات، دوبیتی‌ها و تک‌بیتی‌ها، گردآوری شده است. | '''دیوان غبار همدانی''' مجموعه اشعار حسین رضوی همدانی (1265- 1322ق)، متخلص به «غبار» است که به کوشش احمد کرمی، در قالب غزل‌ها، مقطعات، دوبیتی‌ها و تک‌بیتی‌ها، گردآوری شده است. | ||
| خط ۳۵: | خط ۳۴: | ||
به منظور آشنایی بیشتر با این کتاب، به غزلی از غزل‌های آن اشاره می‌شود: | به منظور آشنایی بیشتر با این کتاب، به غزلی از غزل‌های آن اشاره می‌شود: | ||
تا کی رودم خون دل از هر مژه چون جوی | |||
تا بو که تو چون سرو خرامان ببرایی | تا بو که تو چون سرو خرامان ببرایی | ||
بیمار غمت جن به لب و دل نگران است | بیمار غمت جن به لب و دل نگران است | ||
شاید که به آیین طببیان ببرآیی | شاید که به آیین طببیان ببرآیی | ||
من شمع صفت گریان کنان جان دهم از شوق | من شمع صفت گریان کنان جان دهم از شوق | ||
چون صبح تو گر با لب خندان ببرآیی | چون صبح تو گر با لب خندان ببرآیی | ||
شک نیست که جمعیت خاطر دهدم دست | شک نیست که جمعیت خاطر دهدم دست | ||
آن شب که تو با زلف پریشان برآیی | آن شب که تو با زلف پریشان برآیی | ||
پروانه صفت جامع جان پیش تو سوزم | پروانه صفت جامع جان پیش تو سوزم | ||
چون شمع اگر ای کوکب رخشان ببرآیی | چون شمع اگر ای کوکب رخشان ببرآیی | ||
مشکل بتوان زیست به هجران تو هرچند | مشکل بتوان زیست به هجران تو هرچند | ||
باور نتوان کرد که آسان ببرآیی | |||
باور نتوان کرد که آسان ببرآیی<ref>متن کتاب، ص199- 200</ref>. | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
نسخهٔ ۱۹ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۱
| دیوان غبار همدانی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | غبار همدانی، حسین بن رضا (نویسنده) کرمی، احمد (مصحح) |
| ناشر | نشر ما |
| مکان نشر | ايران - تهران |
| سال نشر | 1362ش. |
| چاپ | اول |
| موضوع | شعر فارسي - قرن 14 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | یک |
| کد کنگره | /د9 / 7784 PIR |
دیوان غبار همدانی مجموعه اشعار حسین رضوی همدانی (1265- 1322ق)، متخلص به «غبار» است که به کوشش احمد کرمی، در قالب غزل‌ها، مقطعات، دوبیتی‌ها و تک‌بیتی‌ها، گردآوری شده است.
آنچه باعث اهمیت این دیوان شعر شده، این است که شاعر آن، در زمان خود، در شهر همدان، یکی از اساتید سخن و ارکان شعر به شمار می‌رفته و در سخن‌سنجی و نکته‌پردازی، کم نظیر بوده است. وی از شعرای مقل و مجید است؛ یعنی شعر کم گفته ولی آنچه از او باقی مانده از اشعار برگزیده و منتخب اوست که از هشتصد بیست تجاوز نمی‌کند[۱].
آنچه از شعر غبار به جای مانده، اندکی بیش نیست ولی همین مایه، بر بلندای طبع و لطافت اندیشه و ذوق سیراب از سرچشمه عشق و عرفان وی گواه است. شعر غبار مثل نسیم صبحگاهی لطیف و مانند ناله جانسوز نی، غم‌انگیز است. خواننده صاحبدل و صاحب ذوق با مطالعه اشعار غبار، بهتر درمی‌یابد که در قلب پرتپش این شاعر شوریده همدانی، چه می‌گذشته است[۲].
به منظور آشنایی بیشتر با این کتاب، به غزلی از غزل‌های آن اشاره می‌شود:
تا کی رودم خون دل از هر مژه چون جوی
تا بو که تو چون سرو خرامان ببرایی
بیمار غمت جن به لب و دل نگران است
شاید که به آیین طببیان ببرآیی
من شمع صفت گریان کنان جان دهم از شوق
چون صبح تو گر با لب خندان ببرآیی
شک نیست که جمعیت خاطر دهدم دست
آن شب که تو با زلف پریشان برآیی
پروانه صفت جامع جان پیش تو سوزم
چون شمع اگر ای کوکب رخشان ببرآیی
مشکل بتوان زیست به هجران تو هرچند
باور نتوان کرد که آسان ببرآیی[۳].
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه و متن کتاب.
- بی‌نام، «غبار همدانی»، پایگاه مجلات تخصصی نور، ارمغان، مرداد و شهریور 1308، دوره دهم، شماره 5 و 6، به آدرس اینترنتی:
https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/456642
پانویس