مسائل الناصريات

مسائل الناصریات

نام کتاب	مسائل الناصریات
نام های دیگر کتاب	الناصریات
پدیدآورندگان	مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی. مرکز مطالعات و تحقیقات علمی (محقق) علم‌الهدی، علی بن الحسین (نويسنده)
زبان	عربی
کد کنگره	‏BP‎‏ ‎‏181‎‏/‎‏6‎‏ ‎‏/‎‏ع‎‏8‎‏م‎‏5
موضوع	فقه جعفری - قرن 5ق.
ناشر	رابطة الثقافة و العلاقات الاسلامية، مديرية الترجمة و النشر
مکان نشر	تهران - ایران
سال نشر	1417 هـ.ق
کد اتوماسیون	AUTOMATIONCODE402AUTOMATIONCODE

نام كتاب

«الناصريات»، «مسائل الطبريات»، «مسائل الناصريات» (الذريعة /20 370 و 371).

مؤلف

سيد ابو القاسم على بن حسين موسوى بغدادى، معروف به شريف مرتضى يا علم الهدى (م 436 ق).

كتاب مسائل الناصريات همان طور كه از نام آن مشخص است شرح و تصحيح كتاب الفقه الناصريّة تأليف سيد ابو محمد حسن بن على اطروش ديلمى، ملقب به ناصر كبير (م 302 يا 304 ق)، جد مادرى سيد مرتضى «قده» است. (الذريعة /15 201، /16 299).

ارزش و اعتبار

اين كتاب از مشهورترين كتب فقهى سيد مرتضى است كه همچون كتاب «الإنتصار» و «جمل العلم و العمل» در طول قرن‌ها مورد توجه فقهاى عظام واقع شده است.

كتاب فقه ناصريه فتاواى سيد ابو محمد اطروش بوده كه در كتاب مسائل الناصريات مورد بحث و استدلال واقع شده است و بعضى از فتاواى او پذيرفته شده و بعضى نيز رد شده است.

اين كتاب به تبيين فقه مقارنه‌اى بين مذاهب اسلامى پرداخته و چون پس از ساير كتب فقهى مؤلف مثل «مسائل الخلاف»، «تنزيه الأنبياء و الأئمة عليهم السلام»، «العدد» و «مسائل أصول الفقه» نوشته شده است از اعتبار علمى خاصى برخوردار است. (مستدركات أعيان ج /5 294، /16 299).

وسعت اطلاعات و قدرت اجتهاد و استدلال وى و احاطه به نظريات شايع و نادر مذاهب اسلامى در اين كتاب بخوبى مشهود است. كتاب شامل 207 مسألۀ فقهى و عقيدتى است كه مؤلف در عين اختصار و ايجاز با استناد به آيات قرآن كريم و اجماع به بحث پرداخته است.

و همين طور از مباحث اصولى همچون اصل استصحاب، عام و خاص، مفهوم حصر، دلالت امر بر وجوب وفور، استعمال لفظ در اكثر از معنى و مشترك لفظى، اجتماع امر و نهى نيز استفاده نموده است (صفحات 139، 170، 217، 110، 306، 117، 206، 207).

زيديه بودن ناصر كبير

اگر چه مشهور است كه سيد حسن بن على ملقب به ناصر كبير (جد سيد مرتضى)، زيدى مذهب بوده است و لكن بسيارى از علماء اماميّه او را دوازده امامى دانسته‌اند. در كتب تراجم و از آن جمله أعيان الشيعة و مستدركات أعيان الشيعة نظريات علماى بزرگى در اين رابطه مطرح شده است.

صاحب أعيان الشيعة نهايتا نتيجه مى‌گيرد، و الأصح أنه إمامي اثنا عشري لقول النجاشي، و سپس عبارتى را از رياض العلماء نقل مى‌كند كه: الناصر الكبير هذا من عظماء الإماميّة. (أعيان الشيعة /5 181).

ولى صاحب مستدركات أعيان اين گونه مى‌نويسد: و الذي بدأ لي من هذه الرسالة أن الأطروش ليس إماميا اثنى عشريا و على أيّ حال فهو يخالف الإماميّة في الشطر الأكبر من فقهه. (مستدركات أعيان الشيعة /5 294).

با توجه به نظريات مختلفى كه در مورد ناصر كبير ذكر شده است نمى‌توان بطور مسلم و يقينى وى را زيدى مذهب دانست زيرا:

1 - نجاشى وى را دوازده امامى دانسته است.

2 - شيخ صدوق هر وقت از وى نقل روايت مى‌كند، عبارت قدس الله روحه را ذكر مى‌كند. (أعيان الشيعة ج /5 180).

3 - سيد مرتضى پس از نام او عبارت ترضى عنه، ترحم عليه، كرم الله وجهه را ذكر نموده است و در خطبۀ كتاب اين گونه مى‌نويسد: و أنا بتشييد علوم هذا الفاضل البارع كرم الله وجهه أحقّ و أولى لأنّه جدّي من جهة والدي. (خطبۀ كتاب، صفحۀ 62).

كه عبارت تشييد به معنى تحكيم و تقويت مى‌باشد و اگر ناصر كبير زيدى مذهب بوده است تشييد و تحكيم علوم زيديّه براى سيد مرتضى معنا نداشته است. در جاى ديگر از خطبۀ كتاب اين چنين مى‌نويسد:

و أمّا أبو محمد الناصر الكبير و هو الحسن بن علي، ففضله في علمه و زهده و فقهه أظهر من الشمس الباهرة و هو الذي نشر الإسلام في الديلم حتى اهتدوا به بعد الضلالة و عدلوا بدعائه عن الجهالة، و سيرته الجميلة أكثر من أن تحصى، و أظهر من أن تخفى، و من أرادها أخذها من مظانّها. (خطبۀ كتاب، صفحۀ 63).

اين عبارت كه در آن، انتشار اسلام در ديلم و هدايت مردم به ناصر كبير نسبت داده شده با زيدى مذهب بودن وى ناسازگار است.

4 - مطلبى كه صاحب رياض از شيخ بهايى از كتاب اثبات وجود امام زمان عجل الله تعالى فرجه نقل مى‌كند كه وى بعضى از فروعات فقهى را كه با مذاهب مختلف هماهنگ بوده ذكر نموده است تا دل‌هاى آنان به هم نزديك شده و مردم متفرق و جدا نشوند و به عنوان نمونه اين مسائل را ذكر مى‌كند جمع بين غسل و مسح پاها در وضو، جمع بين قنوت اماميّه و شافعيّه، توقف و ترديد در حليت متعه و تحريم آن.

ناصر كبير در كتابش المسترشد، اين حديث از حضرت على عليه السلام را نقل نموده كه:

لا تخلوا الأرض من قائم للّه بحجيّته، إما ظاهر مشهور، أو خائف مغمور. (أعيان الشيعة /5 182، به نقل از كتاب المسترشد).

تاريخ تأليف

بنا به آنچه در مستدركات أعيان الشيعة آمده است: و يظهر مما ورد في هذه الرسالة من أسماء مؤلفاته الأخرى أنها جاءت متاخرة عن التأليف تلك المؤلفات فمن تلك المؤلفات كتاب الخلاف، مسائل أصول الفقه، العدد، تنزيه الأنبياء. (مستدركات أعيان الشيعة /5 294).

بنابراين كتاب بايد بين سال‌هاى 420 تا 436 تأليف شده باشد.

تاريخ چاپ

چاپ سنگى اول آن در ضمن جوامع الفقهية در سال 1272 ق در ايران بوده است. سپس در سال 1410 ق، در ضمن كتاب سلسلة الينابيع در بيروت چاپ شده است. (الذريعة /5 252).

كتاب موجود در سال 1417 ق به وسيلۀ مركز البحوث و الدراسات العلميّة انتشار يافته است. نظارت بر انتشار آن را محمد واعظ زاده به عهده داشته است.

نسخه‌ها

آقا بزرگ تهرانى در الذريعة به سه نسخه اشاره نموده است كه عبارتند از:

1 - نسخۀ خطى شيخ اكبر، شيخ جعفر كاشف الغطاء در نزد نوه‌اش شيخ هادى بن شيخ عباس كه در ضمن جوامع الفقهية چاپ شده و به آن مسائل الطبريات نام نهاده‌اند همچنان كه بصروى در فهرست كتب سيد مرتضى آن را به اين نام، ناميده است.

2 - نسخۀ كتابخانۀ آستان قدس رضوى كه در سال 1093 نوشته شده است. (الذريعة /20 371).

3 - نسخه‌اى كه در ضمن جوامع الفقهية چاپ شده است. (الذريعة /5 252).

نسخه‌هاى معتبر

در چاپ كتاب موجود از 5 نسخه استفاده شده است كه عبارتند از:

1 - نسخۀ مخزن كتابخانۀ عمومى دانشگاه تهران كه نسخۀ قديمى و صحيحى است كه در سال 574 ق نوشته شده و با رمز (د) مشخص شده است.

2 - نسخۀ مخزن كتابخانۀ عمومى مدرسۀ عالى شهيد مطهرى در تهران با شمارۀ 2533 كه نسخۀ قديمى و تصحيح شده‌اى است كه در سال 1248 ق نوشته شده و با رمز (ط) مشخص شده است.

3 - نسخۀ مخزن كتابخانۀ آية الله العظمى نجفى مرعشى در قم با شمارۀ 4346 و به خط سيد تقى بن محمدرضا موسوى كه در سال 1236 ق نوشته شده و با رمز (ن) مشخص شده است.

4 - نسخۀ مخزن كتابخانۀ مجلس شوراى اسلامى كه در قرن 12 نوشته شده و با رمز (م) مشخص شده است.

5 - نسخه‌اى كه در چاپ سنگى در ضمن كتاب جوامع الفقهية چاپ شده و به خط محمدرضا بن عبد الله خوانسارى در سال 1276 ق است و با رمز (ج) مشخص شده است.

مطالب

كتاب شامل كتاب‌هاى طهارت، صلاة، زكاة، صيام، حج، طلاق، بيوع، شفعه، رهن، غصب، ديات، ايمان، فرائض، قضاء و مسائل متفرقه است.

كتاب طهارت شامل 64 مسأله است كه مباحث اقسام آبها، اجزاء وضو، انواع نجاسات، مبطلات وضو، انواع غسل و تيمم را در بر دارد.

در كتاب صلاة، مباحث مقدمات نماز، اوقات نماز، اجزاء نماز، شكيات نماز، نماز مسافر، نماز خوف، نماز عيد فطر و قربان، نماز خورشيد گرفتگى، نماز استسقاء و نماز ميت آورده شده است.

در كتاب طلاق نيز طلاق خلع و لعان بصورت بسيار مختصرى مطرح شده است.

در كتاب قضاء نيز فقط يك مسأله مطرح شده است.

در كتاب زكاة و بطور كلى در كتاب، مباحث خمس مطرح نشده است.

ويژگى‌ها

كتاب مسائل الناصريات داراى ابعاد و خصوصيات متعدد و مفيدى است كه در اين مختصر بررسى تفصيلى آن امكان ندارد با اين حال به چند مورد آن اشاره خواهد شد.

الف - يكى از مهم‌ترين ويژگى‌هاى كتاب طرح فقه مقارن بين مذاهب مختلف اسلامى است تا جايى كه مثلا 81 مورد از موارد وفاق بين زيديه و دوازده امامى نظير مسألۀ ذكر «حيّ على خير العمل» در اذان و اقامه را ذكر نموده است.

اين خصوصيت از طرفى نشانگر احاطۀ وسيع مؤلف به نظريات مذاهب اسلامى و از طرفى باعث آشنايى با نظريات آنان مى‌گردد.

ب - از ديگر ويژگى‌هاى كتاب طرح مسائل فقهى به صورت استدلالى است. اگر چه در اين كتاب نيز نظير الانتصار، اجماعات يكى از دلايل اصلى سيد مرتضى در اثبات نظريات فقهاى اماميه مى‌باشد اما بر خلاف الانتصار صرفا به استدلال‌هاى مختصر و اشاره‌گونۀ اصولى نپرداخته است بلكه بصورت مفصل از علم اصول فقه در اين كتاب استفاده شده است كه بعضى از آنان عبارتند از:

1 - استعمال لفظ در اكثر از معنى و وجود مشترك لفظى: و لفظه (إلى) قد تستعمل في الغاية و تستعمل أيضا بمعنى مع و كلا الأمرين حقيقة. (صفحۀ 117).

2 - استصحاب: و كل هذه الأخبار توجب اطّراح الشك و البناء على اليقين. (صفحۀ 139).

3 - عام و خاص: و لفظ النساء عام في الحوامل و غير الحوامل، ظاهر هذه الآية يقتضي عموم الأمر الذي هو الوجوب لكل الأحوال. (ص 170 و 217).

4 - استفاده از حقيقت لغوى و شرعى و عرفى: و قد علمنا أن الخف لا يسمى رجلا في لغة و لا شرع و لا عرف. (ص 130، 304).

5 - عدم التفصيل در مسألۀ ازالۀ نجاسات با آب مطلق: فأمر بتطهير الثوب و لم يفصل بين الماء و غيره. (ص 105).

6 - مفهوم حصر: در رابطۀ با مفهوم حصر نسبت به لفظ (إنّما) (ص 110).

7 - استناد به كلام اهل لغت: و لا خلاف بين أهل اللغة في أن اسم الإهاب يتناول الجلد في سائر حالاته. (ص 102 و 103).

8 - استناد به ظاهر آيات قرآن كريم: و ظاهر هذا الكلام يقتضي أن السفر و المرض يجب معها القضاء. (ص 256).

9 - استناد به خبر واحد در صورتى كه نص باشد: و هذا نص صريح في موضع الخلاف. (ص 165).

10 - بحث اجزاء و اجتماع امر و نهى و اين كه نهى آيا اقتضاء فساد دارد و حتى در اين مسأله مؤلف به نظر اصوليين ديگر مى‌پردازد و مى‌نويسد: و ذكر بعض محصّلي من تكلم في أصول الفقه. (ص 81، 207).

11 - دلالت امر بر وجوب و فور: و قد دللنا على هذه الجملة في مواضع من كلامنا في أصول الفقه و بيّنا أن الصحابة و التابعين، . . . يحملون أوامر الشرع في الأحكام الشرعيّة من كتاب و سنّة على الوجوب و الفور. (صفحات 306، 108).

ج - از ديگر خصوصيات كتاب، اختصار و دورى از تطويل و زياده گويى است كه در خطبۀ كتاب نيز به آن اشاره دارد:

و أوردنا في كل مسألة على اختصار و اقتصار ما يكفي في العلم بها و الاطلاع على مكنونها و التفرقة بين صحتها و باطلها لأنا لو قصدنا الشرح و البسط و الاستيفاء لخرج هذه المسائل في أضعاف كثيرة.

در جاى ديگر علت اختصار كتاب اين گونه بيان شده است: الزمان يضيق عنه، و الشغل يمنع منه، و إيثار سرعة عود جواب المسائل أوجب بلوغ الغاية في الاختصار.

د - با توجه به اين كه مسائل الناصريات شرح و تصحيح و تهذيب كتاب فقه الناصريه مى‌باشد مؤلف بالتبع آن، مسائلى را كه صرفا در مذهب اهل تسنن آمده است ذكر نموده است امّا به اين نكته تذكر داده است كه اين مسائل مربوط به فقه اماميّه نيست.

به عنوان نمونه در مسألۀ خطاى امام معصوم عليه السلام در بعضى از احكام و يا نسيان او كه موجب فساد امامت او مى‌شود اين گونه مى‌نويسد: هذه المسألة لا تتقدر على مذهبنا، لأنا نذهب إلى أن الإمام يجب أن يكون معصوما من كل زلل و خطاء كعصمة الأنبياء. (مسائل الناصريات، ص 442).

ه‍ - از ديگر خصوصيات كتاب اجماعات متفاوتى است كه در كتاب مطرح شده است، گاهى اجماع متداول با اين عناوين مطرح شده است، إجماع الفرقة المحقة، إجماع الشيعة الإماميّة. (مسائل الناصريات، صفحۀ 84 و 92).

ولى گاهى نيز اجماع خاصى مطرح مى‌گردد كه براى درك معناى آن نياز به تحقيق وسيع در كتاب‌هاى مؤلف و نظائر او هست. در مسألۀ 5 اين گونه آمده است: دليلنا على صحة مذهبنا الإجماع المقدم ذكره، بل إجماع أهل البيت عليهم السلام. (مسائل الناصريات، صفحۀ 75).

در مسألۀ عدم جواز امامت فاسق اين گونه آمده است: و عليه إجماع أهل البيت كلّهم على اختلافهم و هذه من المسائل المعدودة التي يتفق أهل البيت كلّهم على اختلافهم عليها. (مسائل الناصريات، صفحۀ 244).

از طرفى گاهى مؤلف بر خلاف روش متعارف ايشان، براى اثبات مطلبش به اجماع استناد نمى‌كند مثلا در مسائل 31، 42، 43، 97، 145 بدون استناد به اجماع نظريات فقهاى شيعه را اثبات نموده است.

گفتار بزرگان

أعيان الشيعة به نقل از علامۀ حلّى: و جلّ مؤلفاته لم يسبق إليها له في الفقه الناصريات شرح مسائل لجده الناصر. (أعيان الشيعة /1 145).

و در جاى ديگر: و هي 207 مسائل فيذكر الشريف المرتضى المسألة ثم يبين الحق و يستدل عليه استدلالا مفصّل. (أعيان الشيعة /5 180).

مستدركات أعيان الشيعة: ألف في الفقه المقارن فوازن بين مذهبه محتجا له، و بين المذاهب الأخرى محتجا عليها، و له في ذلك كتب أهمها، الإنتصار و الناصريات. (مستدركات أعيان الشيعة /5 282).

در جاى ديگر: و من خير كتب الدالة على سعة اطلاعه و اجتهاده كتاباه الناصريات و الإنتصار فقد ظهر فيهما مدى إلمامه بالمذاهب الفقهية الإسلاميّة. (مستدركات أعيان الشيعة /5 277).

رياض العلماء: و الناصر هذا هو الذي ألف السيد المسائل الناصريات و هي مائة مسألة في تصحيح الكتاب الذي ألّفه الناصر المذكور في الفقه. (رياض العلماء /4 17).

ريحانة الأدب: المسائل الناصرية يا خود الناصريات در فقه و با چندين كتاب ديگر بنام جوامع الفقه در ايران چاپ، و شرح مسائل جدش ناصر الحق آتى الترجمة است. (ريحانة الأدب /4 187)Z.

منابع

- الذريعة /5 252، /15 201، /16 299، /20 370 و 371، /22 299، /24 16

- أعيان الشيعة /1 145، /5 179 تا 182

- مستدركات أعيان الشيعة /5 277 تا 296

- رياض العلماء /4 14

- روضات الجنات /4 302

- ريحانة الأدب /4 187

- لؤلؤ البحرين 313

پیوندها

مطالعه کتاب مسائل الناصریات در پایگاه کتابخانه دیجیتال نور