تعليقة وجيزة في مباحث الألفاظ علی الكفاية: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۲۶: خط ۲۶:
    }}
    }}


    '''‏تعليقة وجيزة في مباحث الألفاظ علی الكفاية'''، تعلیقه و شرح سید حسن اشگذری یزدی بر مباحث الفاظ «كفاية الأصول» آخوند خراسانی است.  
    '''‏تعليقة وجيزة في مباحث الألفاظ علی الكفاية'''، تعلیقه و شرح [[یزدی، حسن|سید حسن اشگذری یزدی]] بر مباحث الفاظ «[[كفاية الأصول]]» [[آخوند خراسانی، محمدکاظم بن حسین|آخوند خراسانی]] است.  


    شیوه تعلیقه بدین ‌ترتیب است که با ذکر «قوله» بخشی از عبارت کفایه ذکر و به‌اختصار مورد شرح و تعلیقه قرار گرفته است. قطع، علم اجمالی، حجیت ظواهر، حجیت خبر واحد، تنبیهات اصل برائت، استصحاب و تنبیهات استصحاب از جمله عناوین مباحث رساله است.  
    شیوه تعلیقه بدین ‌ترتیب است که با ذکر «قوله» بخشی از عبارت کفایه ذکر و به‌اختصار مورد شرح و تعلیقه قرار گرفته است. قطع، علم اجمالی، حجیت ظواهر، حجیت خبر واحد، تنبیهات اصل برائت، استصحاب و تنبیهات استصحاب از جمله عناوین مباحث رساله است.  
    خط ۳۸: خط ۳۸:


    ==پانویس==
    ==پانویس==
    <references/>
    <references />
    ==منابع مقاله==
    ==منابع مقاله==

    نسخهٔ ‏۲ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۵۴

    ‏تعليقة وجيزة في مباحث الألفاظ علی الكفاية
    تعليقة وجيزة في مباحث الألفاظ علی الكفاية
    پدیدآورانآخوند خراسانی، محمدکاظم بن حسین (نویسنده) یزدی، حسن (نویسنده)
    ناشرمطبعة المرتضوية
    مکان نشرعراق - نجف اشرف
    سال نشر1345ق.
    چاپچاپ اول
    زبانعربي
    تعداد جلد1
    کد کنگره

    ‏تعليقة وجيزة في مباحث الألفاظ علی الكفاية، تعلیقه و شرح سید حسن اشگذری یزدی بر مباحث الفاظ «كفاية الأصول» آخوند خراسانی است.

    شیوه تعلیقه بدین ‌ترتیب است که با ذکر «قوله» بخشی از عبارت کفایه ذکر و به‌اختصار مورد شرح و تعلیقه قرار گرفته است. قطع، علم اجمالی، حجیت ظواهر، حجیت خبر واحد، تنبیهات اصل برائت، استصحاب و تنبیهات استصحاب از جمله عناوین مباحث رساله است.

    از صفحه 23 رساله بحث اجتهاد و تقلید مطرح شده است. در این بخش مباحثی چون تقلید از مجتهد مطلق و متجزی و ولایت مجتهد متجزی تبیین شده است. نویسنده در انتهای بحث ولایت متجزی به عموماتی که دلالت بر ولایت فقیه می‌کند، مانند: «العلما ورثة الأنبياء» و روایاتی استناد کرده که مطابق آنها مجاری امور به دست علمای الهی و امنای بر حلال و حرام اوست. همچنین به مرسله‌ای که در فقه رضوی ذکر شده «منزلة الفقيه في هذا الوقت كمنزلة الأنبياء في بني‌إسرائيل» و یا حدیث نبوی «اللهم ارحم خلفائي! قيل له ومن خلفاؤك يا رسول‌الله؟ قال: الذين يأتون بعدي ويروون حديثي وسنتي» استناد کرده است[۱]‏.

    در آخرین صفحه رساله نیز قاعده ملازمه بین عقل و شرع طرح شده است. نویسنده در این رابطه به نزاع بین اشاعره و معتزله و امامیه در حسن و قبح عقلی اشاره کرده است. اشاعره معتقد به عدم حسن و قبح عقلی‌اند و معتقدند که آنچه را شارع حسن بداند حسن و آنچه را که شارع قبیح بداند قبیح است؛ بدین معنا که حسن و قبح به امر و نهی شارع ایجاد می‌شود[۲]‏.

    این نسخه از کتاب در سال 1345ق، به چاپ سنگی منتشر شده است.

    پانویس

    1. ر.ک: متن کتاب، ص28
    2. ر.ک: همان، ص30

    منابع مقاله

    متن کتاب.

    وابسته‌ها