عامری، محمد بن یوسف: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «<div class="wikiInfo"> بندانگشتی| {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
| data-type="authorWritings" |[[رسائل ابو الحسن | | data-type="authorWritings" |[[رسائل ابو الحسن عامری]] | ||
|- class="articleCode" | |- class="articleCode" | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
| خط ۸۸: | خط ۸۸: | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[رسائل ابو الحسن | [[رسائل ابو الحسن عامری]] | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:مقالات جدید]] | [[رده:مقالات جدید]] | ||
نسخهٔ ۵ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۲۰
| نام | عامری، محمد بن یوسف |
|---|---|
| نامهای دیگر | ابو الحسن محمد بن ابي ذر يوسف عامري نيشابوري
عامري نيشابوري، ابو الحسن محمد بن يوسف |
| نام پدر | |
| متولد | 300ق |
| محل تولد | |
| رحلت | 381ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | رسائل ابو الحسن عامری |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00732AUTHORCODE |
ابوالحسن محمد بن یوسف عامری نیشابوری (متوفی ۳۸۱ق) و یا طبق مبنای اشتهاریافته از مرحوم مجتبی مینوی، «ابوالحسن محمد بن ابی‌ذر یوسف عامری نیشابوری»، فیلسوف سترگ سده چهارم هجری، به‌رغم عظمت و آثار ارزشمند فلسفی و اسلامی خود چندان شناخته و پرآوازه نیست. اغلب آثار مهم او از بین رفته و یا تاکنون ناشناخته مانده است[۱]. از جمله آثار او «الأمد علی الأبد» است.
تحصیل
وی در نیشابور به دنیا آمد و در همان جا به تحصیل علوم دینی پرداخت و سپس در بلخ نزد ابوزید بلخی فلسفه آموخت. پس از مرگ استاد به چاچ رفت و نزد ابوبکر قفال، فقه و کلام را تحصیل نمود و سپس به بخارا بازگشت و کتاب معروف خود «السعادة والإسعاد» را نوشت. در فاصله سال‌های ۳۵۲-۳۴۲ق، در نیشابور ساکن بود و در حدود سال ۳۵۳ق، ۵ سال ساکن ری شد و به آموزش و نوشتن مشغول بود. ظاهراً در همین شهر ابوعلی مسکویه، مورخ نامدار در خدمت او بوده است. ابوالحسن در ری از حمایت ابوالفضل بن عمید وزیر آل بویه و فرزند و جانشین او ابوالفتح برخوردار بود[۲].
سفر به بغداد
دو گزارش از سفر او به بغداد در تذکره‌ها آمده است؛ در سفر نخست که پیش از ۳۳۵ق، بود، وی در بغداد با بی‌اعتنایی دانشمندان روبه‌رو شد و آزرده‌خاطر به زادگاهش بازگشت. در سفر دوم، در مصاحبت ابوالفتح بن عمید، مناظره‌ای میان ابوالحسن و ابوسعید سیرافی اتفاق افتاد. وی در مجلسی که علمای بسیاری حاضر بودند آغاز سخن کرد و از ابوسعید درباره «طبیعت باء بسم‌الله» پرسید و ابوسعید که در پاسخ فرومانده بود، سخت بر ابوالحسن تاخت[۳].
اساتید
- ابوزید بلخی؛
- ابوالفضل بن عمید.
شاگردان
- ابوعلی مسکویه؛
- ابوحیان توحیدی؛
- مانی مجوسی؛
- ابوالقاسم کاتب؛
- علی بن حسین هندو؛
مذهب
برخی ابوالحسن را به دلیل مشرب زیدی استادش - ابوزید بلخی - فیلسوف زیدی یاد می‌کنند که فلسفه و دیانت را ملازم و مساوق یکدیگر می‌دانست[۴].
وفات
وی در سال ۳۸۱ در نیشابور دارفانی را وداع گفت[۵].
آثار
- الإعلام بمناقب الإسلام؛
- الأمد علی الأبد؛
- التقرير لأوجه التقدير؛
- الفصول في المعالم الإلهية؛
- القول في الإبصار والمبصر؛
- الإتمام لفضائل الأنام؛
- الفصول الربانية في المباحث النفسانية؛
- النُّسك العقلي؛
- شروح علی كتب أرسطو؛
و...[۶].
لازم به یادآوری است که مرحوم مینوی در سفری که به آلمان می‌رود کتابی را به نام «السعادة والإسعاد» پیدا می‌کند که به نام فردی به نام ابوالحسن بن ابی‌ذر بوده است. مرحوم مینوی اولاً از روی این نسخه استنساخ می‌کند؛ یعنی با خط خودش از روی آن یک نسخه برمی‌دارد و آن را به ایران می‌آورد. یک مقدمه کوتاه و یک فهرست اعلامی بر آن افزوده است. ایشان در اسم این نویسنده یک تصرف می‌کند؛ چون این نویسنده ناشناخته و مجهول است. ایشان به‌نحو استحسانی و اجتهادی و به‌خاطر شباهت اسمی حدس می‌زند که این کتاب باید از آن ابوالحسن عامری باشد[۷].
پانویس
منابع مقاله
- شکوری، ابوالفضل، «اندیشه سیاسی ابوالحسن عامری»، پایگاه مجلات تخصصی نور، آیینه پژوهش، آذر و دی 1377، شماره 53، ص12-2، به آدرس اینترنتی:
- وب‌گاه زندگی‌نامه فلاسفه، به آدرس اینترنتی:
- حکمت، نصرالله، «تفاوت ماهوی فلسفه اسلامی و فلسفه یونانی»، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، به تاریخ 15 آبان 1399، به آدرس اینترنتی:
https://www.cgie.org.ir/popup/fa/system/contentprint/178278