خسروشاهی، سید مرتضی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'پاك' به 'پاک') |
جز (جایگزینی متن - 'خسروشاهی، مرتضی' به 'خسروشاهی، سید مرتضی') |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class='wikiInfo'> | <div class='wikiInfo'> | ||
[[پرونده:NUR08891.jpg|بندانگشتی|خسروشاهی، مرتضی]] | [[پرونده:NUR08891.jpg|بندانگشتی|خسروشاهی، سید مرتضی]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
|- | |- | ||
! نام!! data-type='authorName'|خسروشاهی، مرتضی | ! نام!! data-type='authorName'|خسروشاهی، سید مرتضی | ||
|- | |- | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
نسخهٔ ۲۵ اوت ۲۰۲۰، ساعت ۲۰:۱۰
| نام | خسروشاهی، سید مرتضی |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | نجف اشرف |
| رحلت | 1332 ش یا 1372 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | معنی حدیث الغدیر |
| کد مؤلف | AUTHORCODE08891AUTHORCODE |
آيت‌الله سيد مرتضى حسينى خسروشاهى فرزند آيت‌الله سيد احمد در 14 شوال 1299ق، در نجف اشرف زاده شد و سپس به اتفاق خانواده‌اش به تبريز آمد.
ايشان پس از سپرى نمودن دوره كودكى در بيت سيادت و فقاهت، وارد حوزه علميه تبريز گرديد و علوم مقدماتى، فقه و اصول را در محضر پدرش به خوبى فراگرفت.
در سال 1310ق و در 20 سالگى، به نجف اشرف رفت و در محضر ميرزا ابوالقاسم جواهرى و ميرزا رضا بالا آقا به تحصيل پرداخت.
در 24 سالگى به حدّ استنباط و اجتهاد احكام اسلامى دست يافت و در تاريخ 24 رمضان 1323ق، اوّلين اجازه اجتهاد را از سيد محمّد كاظم يزدى طباطبايى دريافت نمود و در سال 1347ق از ديگر شخصيت‌ها مانند آيت‌الله ميرزا على اصغر تبريزى، ميرزا ابوالحسن حسينى انگجى تبريزى، حاج شيخ عبدالكريم حائرى تبريزى و ميرزا محمّد نجفى اجازه اجتهاد گرفت. در سال 1348ق نيز از ميرزا محمّد حسين نائينى اجازه اجتهاد و نقل حديث دريافت نمود.
وى پس از سال‌ها تحصيل در كشور عراق، به تبريز مراجعت نمود و بيش از نيم قرن در مسجد پدرش، در بازار تبريز، به خدمات علمى، دينى، تبليغ، اقامه جماعت، امر به معروف و نهى از منكر و پاسخ‌گويى به سؤالات شرعى پرداخت.
ايشان روزها در مسجد بزرگ خودشان در بازار، و شب‌ها در مسجد واقع در خيابان تربيت (مسجد مناره) اقامه نماز جماعت مى‌نمود. وى علاوه بر روزهاى جمعه، در ايام محرّم و رمضان نيز در مسجد خود به منبر مى‌رفت.
وى بعد از مراجعت از نجف، به تدريس سطوح و سپس درس خارج پرداخت. ميرزا ولى الله اشراقى سرابى؛ ميرزا على الهامى؛ شيخ عبدالحسين امينى؛ ميرزا كاظم تبريزى؛ شيخ رضا توحيدى و سيد محمّد حجّت كوه‌كمرى از شاگردان وى بوده‌اند. اين عالم بزرگوار، از هيچ نيرويى به جز خدا نمى‌ترسيد و با كمال شهامت و مردانگى، گفتنى‌ها را بى‌پرده براى مسلمانان بيان مى‌كرد و با اشخاصى كه زير نقاب مشروطه‌خواهى، اعمال ضدّ اسلامى انجام مى‌دادند، به شدّت مبارزه مى‌كرد. آن مرحوم داراى صفات برجسته انسانى بود و در ميان عام و خاص و دوست و دشمن، به تقوى و پرهيزكارى و زهد و ورع متّصف بود.
سرانجام اين عالم وارسته، شب يكشنبه، دوّم فروردين‌ماه 6/1332 رجب 1372ق دعوت حق را لبّيك گفت و پيكر پاکش در نجف اشرف، در جوار مرقد مطهر امیرالمؤمنین(ع) به خاک سپرده شد.
آثار
- معنى حديث غدير.
- نثارات الكواكب على خيارات المكاسب.
- هداية الامّة الى زيارت الائمة.
- اهداء الحقير الى اخيه البارع البصير.
- تعليقة استدلاليه.
- رسالة عملية.
- امطار الدرّ فى مقدار الكرّ.
- مختصر الكلام فى حكم السلام.
- قمع الشكوك عن لباس المشکوک.
- متنزّه الاخبار.
- تسهيل التناول.
- رسالة فى التّقية.
- حاشية عروة الوثقى.
- حاشية على القوانين.
- فى احكام الصّرفة المستحدثة.