۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
از جمله شاعرانی که اشعار وی در این مجموعه آمده است، شیخ [[برهان‌الدین ابراهیم قیراطی مصری]] (متوفی 781ق) می‌باشد که مجموع مدایح وی در ستایش پیامبر(ص)، 436 بیت است. همزیه او در مدح پیامبر(ص)، 255 بیت بوده که در اینجا، به ابیات پایانی این قصیده زیبا، اشاره می‌گردد: | از جمله شاعرانی که اشعار وی در این مجموعه آمده است، شیخ [[برهان‌الدین ابراهیم قیراطی مصری]] (متوفی 781ق) می‌باشد که مجموع مدایح وی در ستایش پیامبر(ص)، 436 بیت است. همزیه او در مدح پیامبر(ص)، 255 بیت بوده که در اینجا، به ابیات پایانی این قصیده زیبا، اشاره می‌گردد: | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' ثُمَّ زَوْجِ الْبَتُولِ ذَاک عَلِی''|2='' ذِی الْمَعَالِی وَ الْعِزَّةِ الْقَعْسَاءِ''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«سپس سلام و درود بر همسر زهرای بتول(س) علی(ع) که صاحب بزرگی‌ها، عزت پایدار و ارج استوار است». | «سپس سلام و درود بر همسر زهرای بتول(س) علی(ع) که صاحب بزرگی‌ها، عزت پایدار و ارج استوار است». | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' وَ الَّذِی یَوْمَ خَیْبَرٍ اُعْطِیَ الرَّا''|2='' یَۀَ وَ اخْتَصَّ وَحْدَهُ بِالْإخَاءِ''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«و آن‌کسی که در روز جنگ خیبر، پرچم به دست او داده شد و به‌تنهایی به برادری پیامبر(ص) برگزیده شد». | «و آن‌کسی که در روز جنگ خیبر، پرچم به دست او داده شد و به‌تنهایی به برادری پیامبر(ص) برگزیده شد». | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' ثُمَّ رَیْحَانَتَیْکَ سِبْطَیْکَ طَابَا''|2='' عِنْدَمَا أزْهَرَا مِنَ الزَّهْرَاءِ''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«سپس سلام و درود بر گل‌های خوشبویت، دو نوه‌ات، حسن(ع) و حسین(ع) که عطرآگین بودند آن هنگامی‌که از وجود زهرا(س) شکفتند». | «سپس سلام و درود بر گل‌های خوشبویت، دو نوه‌ات، حسن(ع) و حسین(ع) که عطرآگین بودند آن هنگامی‌که از وجود زهرا(س) شکفتند». | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' فَهُمَا سَیِّدَا شَبَابِ جِنَانِ الخُلْ''|2='' دِ حَقا بِلاَ مِرًا و امتِرَاءِ''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«این دو به حق و بدون شک و تردید، سرور جوانان بهشت جاوید هستند». | «این دو به حق و بدون شک و تردید، سرور جوانان بهشت جاوید هستند». | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' وَ عَلَی الصَّحبِ أجْمَعِینَ وَ بَاءَتْ''|2='' مُبْغِضُوهُمْ بِذِلَّۀٍ وَ شَقَاء''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«و سلام و درود بر تمام یاران و صحابه‌ای که کینه‌توزان آن‌ها با خواری و بدبختی برگشتند». | «و سلام و درود بر تمام یاران و صحابه‌ای که کینه‌توزان آن‌ها با خواری و بدبختی برگشتند». | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' وَ عَلَی التَّابِعِینَ لِلحَشْرِ بِالْإحْسَا''|2='' نِ لاَ زَالَ قَدْرُهُمْ فِی اعْتِلاَءِ''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«و سلام بر پیروانت در احسان و نیکی، تا روز قیامت پیوسته قدر و منزلتشان بلند باد». | «و سلام بر پیروانت در احسان و نیکی، تا روز قیامت پیوسته قدر و منزلتشان بلند باد». | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' مَا سَقَی الْغَیْثُ رَوْضَ أرْضٍ أرِیضًا''|2='' وَ هَمَی فِی نَادِیهِ بِال أنْدَاء''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«تا زمانی که باران، سبزه‌زار زمینی پاک و خوب را آبیاری می‌کند و باران‌های اندک در مجلسش جاری و روان است». | «تا زمانی که باران، سبزه‌زار زمینی پاک و خوب را آبیاری می‌کند و باران‌های اندک در مجلسش جاری و روان است». | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' وَ صَبَا فِی أصَائِلٍ قَلْبُ صَبٍّ''|2='' ذَکَرَ الْمُلْتَقَی عَلَی الصَّف راءِ''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«و تا زمانی که عاشقی در هنگام غروب، به یاد محل ملاقات محبوب در سرزمین صفراء شیفته و عاشق می‌شود»<ref>ر.ک: امیدی، مریم، ص3- 11 و متن کتاب، ج1، ص138- 139</ref>. | «و تا زمانی که عاشقی در هنگام غروب، به یاد محل ملاقات محبوب در سرزمین صفراء شیفته و عاشق می‌شود»<ref>ر.ک: امیدی، مریم، ص3- 11 و متن کتاب، ج1، ص138- 139</ref>. | ||
| خط ۸۶: | خط ۱۰۰: | ||
از دیگر شاعرانی که اشعار وی در این مجموعه موردتوجه قرار گرفته است، می‌توان از [[شمس‌الدین نواجی]] (متوفی 859ق) نام برد. از این شاعر، 19 قصیده در مدح پیامبر(ص) در کتاب حاضر چاپ شده است. در ادامه به ابیاتی از همزیه او که در 76 بیت در مدح پیامبر(ص) سروده شده، اشاره می‌گردد: | از دیگر شاعرانی که اشعار وی در این مجموعه موردتوجه قرار گرفته است، می‌توان از [[شمس‌الدین نواجی]] (متوفی 859ق) نام برد. از این شاعر، 19 قصیده در مدح پیامبر(ص) در کتاب حاضر چاپ شده است. در ادامه به ابیاتی از همزیه او که در 76 بیت در مدح پیامبر(ص) سروده شده، اشاره می‌گردد: | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' یَا رَعَی اَللهُ جِیرَةَ الْجَرْعَاءِ''|2='' وَ قِبَاباً عَهِدْتُهَا بِقُبَاءِ''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«خداوند، همسایگان منطقه جرعاء و بارگاه‌هایی را که در سرزمین قبا ملاقات کردم حفظ کند». | «خداوند، همسایگان منطقه جرعاء و بارگاه‌هایی را که در سرزمین قبا ملاقات کردم حفظ کند». | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' وَ سَقَی وادِی الْعَقِیقِ غَمَام''|2='' مِن دُمُوع تَربُو عَلَی الأنوَاءِ''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«و سرزمین عقیق را، ابری از اشک‌هایی که بر باران‌ها می‌افزاید، آبیاری کند». | «و سرزمین عقیق را، ابری از اشک‌هایی که بر باران‌ها می‌افزاید، آبیاری کند». | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' کَمْ قَطَعْنَا فِیها لَیَالِیَ وَصْلٍ''|2='' بِدَوَامِ الْهَنَا وَ طَیبِ اللِّقَاءِ''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«چه بسیار شب‌های وصالی را که در این وادی، با لذت و خوشی دیدار، گذراندیم». | «چه بسیار شب‌های وصالی را که در این وادی، با لذت و خوشی دیدار، گذراندیم». | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' حَیْثُ زَارَ الْحَبِیبُ بِالَّلیْلِ وَ هنًا''|2='' فَحَیِینَا بِسَاعَۀِ الزَّورَاءِ''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«جایی که محبوب در نیمه‌شب، سرزد و ما سرزمین زوراء را به چشم دیدیم». | «جایی که محبوب در نیمه‌شب، سرزد و ما سرزمین زوراء را به چشم دیدیم». | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' حَیْثُ أخْلَیْتُ دَارَ اُنْسِی لَمَّا''|2='' سَکَنَ الْقَلْبُ قَاعَۀَ الْوَعْساءِ''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«جایی که قرارگاه انس و الفتم را خالی یافتم آن هنگامی‌که قلبم در سرزمین وعساء ساکن گردید و تسکین یافت». | «جایی که قرارگاه انس و الفتم را خالی یافتم آن هنگامی‌که قلبم در سرزمین وعساء ساکن گردید و تسکین یافت». | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' وَ وَفَت بِالْوِصالِ هِنْدٌ وَ أسْمَا''|2='' ءُ فَیَا حَبَّذَا لَیَالِی الْوَفَاءِ''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«هند و اسماء به وعده وصال وفا کردند و چه نیکوست شب‌های وفای به عهد». | «هند و اسماء به وعده وصال وفا کردند و چه نیکوست شب‌های وفای به عهد». | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' وَ سَرَتْ نَسْمَۀُ الْغُوَیْرِ فَقُلْ مَا''|2='' شِئْتَ فِی فَضْلِ لَیْلَۀِ الْإسْرَاءِ''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
«نسیم سرزمین غویر شبانه رفت. پس هر آنچه می‌خواهی در بزرگی و برتری شب معراج بگو»<ref>ر.ک: امیدی، مریم، ص11- 14 و متن کتاب، ج1، ص139</ref>. | «نسیم سرزمین غویر شبانه رفت. پس هر آنچه می‌خواهی در بزرگی و برتری شب معراج بگو»<ref>ر.ک: امیدی، مریم، ص11- 14 و متن کتاب، ج1، ص139</ref>. | ||