ابن غنام، حسین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'لالدين' به 'لالدين') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class= | <div class="wikiInfo"> | ||
[[پرونده:NUR06354.jpg|بندانگشتی|ابن غنام، حسین]] | [[پرونده:NUR06354.jpg|بندانگشتی|ابن غنام، حسین]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
|- | |- | ||
! نام!! data-type= | ! نام!! data-type="authorName" |ابن غنام، حسین | ||
|- | |- | ||
|نام‌های دیگر | |نام‌های دیگر | ||
|data-type= | | data-type="authorOtherNames" | | ||
|- | |- | ||
|نام پدر | |نام پدر | ||
|data-type= | | data-type="authorfatherName" |ابوبکر | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
|data-type= | | data-type="authorbirthDate" | | ||
|- | |- | ||
|محل تولد | |محل تولد | ||
|data-type= | | data-type="authorBirthPlace" |احساء | ||
|- | |- | ||
|رحلت | |رحلت | ||
|data-type= | | data-type="authorDeathDate" |1225 ق یا 1811 م | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
|data-type= | | data-type="authorTeachers" |محمد بن عبدالوهاب | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
|data-type= | | data-type="authorWritings" | | ||
|-class= | |- class="articleCode" | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
|data-type= | | data-type="authorCode" |AUTHORCODE06354AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''ابن غَنّام، حسین بن ابى‌بكر بن غنام''' | '''ابن غَنّام، حسین بن ابى‌بكر بن غنام''' (د ذیحجه ۱۲۲۵/ ژانویه ۱۸۱۱م)،، مورخ، فقيه، اديب و از مشايخ وهابى بود. | ||
وى در مبرّر از نواحى احساء متولد شد. دوران كودكى و نوجوانى را در آن‌جا سپرى كرد و مقدمات علوم را نزد علماى آن‌جا فراگرفت، | == ولادت == | ||
وى در مبرّر از نواحى احساء متولد شد. دوران كودكى و نوجوانى را در آن‌جا سپرى كرد و مقدمات علوم را نزد علماى آن‌جا فراگرفت، | |||
== تحصیلات == | |||
سپس برای ادامه تحصيل راهى دِرعيّه، نخستين پايتخت آل سعود شد و در زمره شاگردان و مريدان محمد بن عبدالوهاب، مؤسس وهابيت درآمد. پس از آن به تدريس زبان عربى و كلام پرداخت و كسانى چون سليمان و عبدالرحمان نوادگان محمد ابن عبدالوهاب و همچنين احمد بن ناصر بن معمر نزد او درس خواندند. | |||
== وفات == | |||
وى در درعيه درگذشت. | |||
== مروج وهابیت == | |||
ابن غنام در دانش‌هاى گوناگون و نيز در نظم و نثر دستى توانا داشت. او نخستين وقايع‌نگار وهابى و از مروجان و مدافعان عمده این فرقه در دوران نوپايى آن به شمار مى‌رود. آثار متعدد او در ترویج و توسعه افكار و تعليمات محمد بن عبدالوهاب نقش بسزايى داشت. او در نوشته‌هایش خود را یک وهابى مؤمن نشان داد و مخالفينش را كافر و دشمن خدا خواند. | ابن غنام در دانش‌هاى گوناگون و نيز در نظم و نثر دستى توانا داشت. او نخستين وقايع‌نگار وهابى و از مروجان و مدافعان عمده این فرقه در دوران نوپايى آن به شمار مى‌رود. آثار متعدد او در ترویج و توسعه افكار و تعليمات محمد بن عبدالوهاب نقش بسزايى داشت. او در نوشته‌هایش خود را یک وهابى مؤمن نشان داد و مخالفينش را كافر و دشمن خدا خواند. | ||
نسخهٔ ۴ مارس ۲۰۲۰، ساعت ۲۲:۵۸
| نام | ابن غنام، حسین |
|---|---|
| نام‌های دیگر | |
| نام پدر | ابوبکر |
| متولد | |
| محل تولد | احساء |
| رحلت | 1225 ق یا 1811 م |
| اساتید | محمد بن عبدالوهاب |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE06354AUTHORCODE |
ابن غَنّام، حسین بن ابى‌بكر بن غنام (د ذیحجه ۱۲۲۵/ ژانویه ۱۸۱۱م)،، مورخ، فقيه، اديب و از مشايخ وهابى بود.
ولادت
وى در مبرّر از نواحى احساء متولد شد. دوران كودكى و نوجوانى را در آن‌جا سپرى كرد و مقدمات علوم را نزد علماى آن‌جا فراگرفت،
تحصیلات
سپس برای ادامه تحصيل راهى دِرعيّه، نخستين پايتخت آل سعود شد و در زمره شاگردان و مريدان محمد بن عبدالوهاب، مؤسس وهابيت درآمد. پس از آن به تدريس زبان عربى و كلام پرداخت و كسانى چون سليمان و عبدالرحمان نوادگان محمد ابن عبدالوهاب و همچنين احمد بن ناصر بن معمر نزد او درس خواندند.
وفات
وى در درعيه درگذشت.
مروج وهابیت
ابن غنام در دانش‌هاى گوناگون و نيز در نظم و نثر دستى توانا داشت. او نخستين وقايع‌نگار وهابى و از مروجان و مدافعان عمده این فرقه در دوران نوپايى آن به شمار مى‌رود. آثار متعدد او در ترویج و توسعه افكار و تعليمات محمد بن عبدالوهاب نقش بسزايى داشت. او در نوشته‌هایش خود را یک وهابى مؤمن نشان داد و مخالفينش را كافر و دشمن خدا خواند.
آثار
1- تاريخ نجد
2- العقد الثمین في شرح احاديث اصول‌الدين
خود وى از کتاب ديگرش به نام «رفع الملام عن الائمة الاعلام» ياد كرده است كه اثرى از آن برجاى نيست.
منابع مقاله
دايرة المعارف اسلامى، ج4، ص366.