موسوی خلخالی، سید مرتضی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
</div> | </div> | ||
'''آيت‌الله سيّد مرتضى خلخالى''' (1210-1278ش)، از علما و فقهاى عظام عصر خود، استاد حوزه، از شاگردان [[عراقی، ضیاءالدین|شيخ ضياءالدين عراقى]] و مقرر کتاب | {{کاربردهای دیگر|موسوی خلخالی (ابهام زدایی)}} | ||
'''آيت‌الله سيّد مرتضى خلخالى''' (1210-1278ش)، از علما و فقهاى عظام عصر خود، استاد حوزه، از شاگردان [[عراقی، ضیاءالدین|شيخ ضياءالدين عراقى]] و مقرر کتاب [[قاعدة لاضرر و لاضرار (عراقی، ضیاءالدین)|قاعدة لاضرر و لاضرار]] | |||
== ولادت == | == ولادت == | ||
نسخهٔ ۲۲ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۲۳:۵۰
| نام | موسوی خلخالی، مرتضی |
|---|---|
| نام‌های دیگر | آیت‌الله موسوی خلخالی
خلخالی، مرتضی |
| نام پدر | |
| متولد | ۱۲۱۰ش |
| محل تولد | کلور شهرستان خلخال |
| رحلت | ۱۲۷۸ش |
| اساتید | شيخ مرتضى انصارى
سيّد حسين كوه كمرى شيخ على خليلى طهرانى |
| برخی آثار | قاعدة لاضرر و لاضرار (عراقی، ضیاءالدین) |
| کد مؤلف | AUTHORCODE04633AUTHORCODE |
آيت‌الله سيّد مرتضى خلخالى (1210-1278ش)، از علما و فقهاى عظام عصر خود، استاد حوزه، از شاگردان شيخ ضياءالدين عراقى و مقرر کتاب قاعدة لاضرر و لاضرار
ولادت
او در دارالارشاد اردبيل، در سال ۱۲۴۷ق برابر با ۱۲۱۰ ش در کلور شهرستان خلخال متولد شد.
تحصیلات
وى مقدمات و بخشى از علوم حوزوى را از علما و روحانیون خلخال و حوزه علميه قزوين فرا گرفت. در سال 1276ق رهسپار حوزه علميه نجف اشرف گرديد و به تربيت از محضر بزرگان علمى ديار نور همچون آيات عظام شيخ مرتضى انصارى، سيّد حسين كوه كمرى، شيخ على خليلى طهرانى و ديگران بهره برد و به مقام اجتهاد نايل آمد.
ايشان درسال 1291 و 1292ق به زادگاه خود بازگشت و پس از اندك مدتى، با تقاضاى بزرگان علمى و انديشمندان منطقه، در اردبيل اقامت گزيد. با حضور ايشان در اردبيل، حوزه علميه رونق گرفت و دانشوران از مناطق مختلف قفقاز و آذربايجان به اردبيل سرازير شدند و محضر ايشان را مغتنم شمردند.
حوزه درسى آن بزرگوار، از گرمى خاصى برخوردار شد و شاگردانى كه بعدها خود از علما اعلام و مراجع به شمار آمدند، در محضرش تربيت يافتند. سيّد علاوه بر عظمت علمى، از مقام رفيع معنوى نيز برخوردار و به بروز كرامات، اشتهار داشت. در قداست، تقوى، زهد و پرهيز از زخارف دنيا، ضرب المثل و در درايت، حلم و بردبارى، سرآمد همگان بود.
از ايشان آثار علمى چندى مشتمل بر مباحث فقهى صلاة، غصب، رضا، نكاح و محرمات نكاح و مجموعه‌اى از مسائل متفرقه در فقه و همچنين يك دوره كامل مباحث علم اصول به سبک كتاب مشهور (قوانين) و نيز كتابى در علم رجال و حواشى و نظرات علمى بر كتاب (الفوائد الرجاليه) استاد خود شيخ على طهرانى بر جاى مانده است.
وفات
وفات آن بزرگوار در سال ۱۳۱۷ق برابر با ۱۲۷۸ش اتفاق افتاد و در كنار بناى قديمى مسجد جمعه اردبيل به خاک سپرده شد.
منابع مقاله
پايگاه اطلاع‌رسانى: http://www.persiacities.com، شنبه، 30 مهرماه 1390ش.