نجفی اصفهانی، محمدباقر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'ف‌ا' به 'ف‌ا') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
</div> | </div> | ||
با [[نجفی، محمدباقر]] اشتباه نشود. | با [[نجفی، محمدباقر]] اشتباه نشود. | ||
'''آیت‌الله شيخ محمدباقرنجفى اصفهانى'''، فرزند محمدتقى نجفى | |||
'''آیت‌الله شيخ محمدباقرنجفى اصفهانى'''، فرزند [[ایوان کیفی، محمدتقی بن عبدالرحیم|محمدتقى نجفى اصفهانى]]، از علماى نام‌دار قرن سيزدهم هجرى، در اصفهان مى‌باشد كه به مبارزه با فرقه ضاله بابيه پرداخت. | |||
وى به سال 1234ق، در خانه شيخ محمدتقى، پدرى فاضل، متولد شد. او كه تا سن 13 سالگى از محضر درس پدر بهره‌ها برد، به نجف اشرف رفت و تحت تربيت استادانى مانند محمدحسن نجفى، کاشف‌الغطاء و [[شيخ انصارى]] قرار گرفت و با كوله‌بارى از علم و دانش، به اصفهان رفت و توشه سال‌هاى تحصيل در نجف را در كلاس درسش در اصفهان در اختيار طالبان علم قرار داد. | وى به سال 1234ق، در خانه شيخ محمدتقى، پدرى فاضل، متولد شد. او كه تا سن 13 سالگى از محضر درس پدر بهره‌ها برد، به نجف اشرف رفت و تحت تربيت استادانى مانند محمدحسن نجفى، کاشف‌الغطاء و [[شيخ انصارى]] قرار گرفت و با كوله‌بارى از علم و دانش، به اصفهان رفت و توشه سال‌هاى تحصيل در نجف را در كلاس درسش در اصفهان در اختيار طالبان علم قرار داد. | ||
نسخهٔ ۴ اکتبر ۲۰۱۹، ساعت ۲۱:۵۰
| نام | نجفی اصفهانی، محمدباقر |
|---|---|
| نام‌های دیگر | حجةالاسلام، محمدباقر بن محمدتقی
شیخ الکبیر، محمدباقر بن محمدتقی ایوان کیفی، محمدباقر بن محمدتقی |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 1301 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE02446AUTHORCODE |
با نجفی، محمدباقر اشتباه نشود.
آیت‌الله شيخ محمدباقرنجفى اصفهانى، فرزند محمدتقى نجفى اصفهانى، از علماى نام‌دار قرن سيزدهم هجرى، در اصفهان مى‌باشد كه به مبارزه با فرقه ضاله بابيه پرداخت.
وى به سال 1234ق، در خانه شيخ محمدتقى، پدرى فاضل، متولد شد. او كه تا سن 13 سالگى از محضر درس پدر بهره‌ها برد، به نجف اشرف رفت و تحت تربيت استادانى مانند محمدحسن نجفى، کاشف‌الغطاء و شيخ انصارى قرار گرفت و با كوله‌بارى از علم و دانش، به اصفهان رفت و توشه سال‌هاى تحصيل در نجف را در كلاس درسش در اصفهان در اختيار طالبان علم قرار داد.
وى، پس از بازگشت به اصفهان، در مسجد شاه(مسجد امام)، به تدريس علوم دينى پرداخت و شاگردانى چون سيد اسماعيل صدر، سيد محمد كاظم يزدى طباطبايى و شريعت اصفهانى را تربيت كرد.
وى فقط به تدريس اكتفا نكرد و رسيدگى به امور مردم و كمك به حل و فصل مشكل آنها را نيز سرلوحه كار خود قرار داد.
ايشان، در مقام قضاوت نيز بود و در دوران مشروطيت، در كنار ساير علماى روشن‌فكر، به مبارزه با مبلغان دروغين دينى مى‌پرداخت.
يكى از ويژگى‌هاى ايشان اين بود كه با انحرافات دينى، به‌ويژه بابيت كه در اصفهان در آن مقطع زمانى، تبليغات زيادى داشت، مبارزات شديدى كرد و بعضى از آنها را از صحنه خارج كرده است.
كتاب «هداية المسترشدين» كه شرح بر معالم مى‌باشد، تأليف وى است.
وى، در 23 صفر 1301ق، در نجف اشرف درگذشت و در همان‌جا به خاک سپرده شد.