روزبهان ثانی، شرف‌الدین ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «<div class='wikiInfo'> بندانگشتی|روزبهان ثانی، شرف‌الدین ابراهیم {| cla...» ایجاد کرد) |
جز (جایگزینی متن - 'ف‌ا' به 'ف‌ا') |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class='wikiInfo'> | <div class='wikiInfo'> | ||
[[پرونده:NUR04866.jpg|بندانگشتی|روزبهان ثانی، | [[پرونده:NUR04866.jpg|بندانگشتی|روزبهان ثانی، شرف‌الدین ابراهیم]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
|- | |- | ||
! نام!! data-type='authorName'|روزبهان ثانی، | ! نام!! data-type='authorName'|روزبهان ثانی، شرف‌الدین ابراهیم | ||
|- | |- | ||
|نام‌های دیگر | |نام‌های دیگر | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
</div> | </div> | ||
'''شیخ | '''شیخ شرف‌الدین ابراهیم'''، از عالمان شیراز و نوادگان (نبیرههای) شیخ روزبهان بقلی بود که به خواهش جمعی از بزرگان شیراز، کتاب «تحفة أهل العرفان» را در احوال شیخ روزبهان بقلی، از اجدادش، حدود نودوچهار سال پس از وفات وی، نگاشت. او در شعر به «شرف» تخلص میکرد. | ||
==نسب وی تا شیخ روزبهان بقلی، در کلام دیگران == | ==نسب وی تا شیخ روزبهان بقلی، در کلام دیگران == | ||
شرف‌الدین ابراهیم، فرزند شیخ صدرالدین روزبهان ثانی، فرزند شیخ فخرالدین احمد، فرزند، شیخ روزبهان اول بوده است<ref>ر.ک: نوربخش، جواد، ص4</ref>. | |||
مؤلف شد الإزار گوید: او واعظ و عالمی فصیحزبان بود. در مواضع پدران خویش تذکیر داشت و اخبار میگفت و او را رسالههای ملیح و تراکیب فصیح است. هم اوست که سیرت شیخ روزبهان (بقلی) را نگاشته و آن را به عبارات رایق و اشارات لایق زینت داده و در آن شواهدی از آیات و نظایری از حکایات آورده و به نام «تحفة أهل العرفان في ذكر الشيخ روزبهان» نامیده و هر بابی از آن را به قصیدهای معروف به اسم شیخ ختم کرده<ref>ر.ک: همان، ص4-5</ref>. | مؤلف شد الإزار گوید: او واعظ و عالمی فصیحزبان بود. در مواضع پدران خویش تذکیر داشت و اخبار میگفت و او را رسالههای ملیح و تراکیب فصیح است. هم اوست که سیرت شیخ روزبهان (بقلی) را نگاشته و آن را به عبارات رایق و اشارات لایق زینت داده و در آن شواهدی از آیات و نظایری از حکایات آورده و به نام «تحفة أهل العرفان في ذكر الشيخ روزبهان» نامیده و هر بابی از آن را به قصیدهای معروف به اسم شیخ ختم کرده<ref>ر.ک: همان، ص4-5</ref>. | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
# الموهبة الربانية و المكرمة السبحانية؛ | # الموهبة الربانية و المكرمة السبحانية؛ | ||
# تحفة أهل العرفان<ref>ر.ک: همان</ref>. | # تحفة أهل العرفان<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
شیخ | شیخ شرف‌الدین ابراهیم، ذوق شعری داشت و در شعر به «شرف» تخلص میکرد<ref>ر.ک: همان، ص5</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
نوربخش، جواد، مقدمه «تحفة أهل العرفان»، اثر | نوربخش، جواد، مقدمه «تحفة أهل العرفان»، اثر شرف‌الدین ابراهیم بن صدرالدین روزبهان ثانی، تهران، انتشارات یلدا قلم، چاپ دوم، 1382ش. | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:قربانی-باقی زاده]] | [[رده:قربانی-باقی زاده]] | ||
[[رده:25 مرداد الی 24 شهریور (98)]] | [[رده:25 مرداد الی 24 شهریور (98)]] | ||
نسخهٔ ۲۸ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۲۳
| نام | روزبهان ثانی، شرف‌الدین ابراهیم |
|---|---|
| نام‌های دیگر | شرف الدین ابراهیم بن صدر الدین روزبهان ثانی بن فخر الدین احمد بن روزبهان اول |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | |
| اساتید | |
| برخی آثار |
|
| کد مؤلف | AUTHORCODE04866AUTHORCODE |
شیخ شرف‌الدین ابراهیم، از عالمان شیراز و نوادگان (نبیرههای) شیخ روزبهان بقلی بود که به خواهش جمعی از بزرگان شیراز، کتاب «تحفة أهل العرفان» را در احوال شیخ روزبهان بقلی، از اجدادش، حدود نودوچهار سال پس از وفات وی، نگاشت. او در شعر به «شرف» تخلص میکرد.
نسب وی تا شیخ روزبهان بقلی، در کلام دیگران
شرف‌الدین ابراهیم، فرزند شیخ صدرالدین روزبهان ثانی، فرزند شیخ فخرالدین احمد، فرزند، شیخ روزبهان اول بوده است[۱].
مؤلف شد الإزار گوید: او واعظ و عالمی فصیحزبان بود. در مواضع پدران خویش تذکیر داشت و اخبار میگفت و او را رسالههای ملیح و تراکیب فصیح است. هم اوست که سیرت شیخ روزبهان (بقلی) را نگاشته و آن را به عبارات رایق و اشارات لایق زینت داده و در آن شواهدی از آیات و نظایری از حکایات آورده و به نام «تحفة أهل العرفان في ذكر الشيخ روزبهان» نامیده و هر بابی از آن را به قصیدهای معروف به اسم شیخ ختم کرده[۲].
آثار، ذوق شعری
- الموهبة الربانية و المكرمة السبحانية؛
- تحفة أهل العرفان[۳].
شیخ شرف‌الدین ابراهیم، ذوق شعری داشت و در شعر به «شرف» تخلص میکرد[۴].
پانویس
منابع مقاله
نوربخش، جواد، مقدمه «تحفة أهل العرفان»، اثر شرف‌الدین ابراهیم بن صدرالدین روزبهان ثانی، تهران، انتشارات یلدا قلم، چاپ دوم، 1382ش.