بداؤنى، عبدالقادر بن ملوکشاه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Yqorbani@noornet.net صفحهٔ بدالقادر بن ملوك شاه بن حامد بداونى را به بدوانی، عبدالقادر بن ملوکشاه که تغییرمسیر بود منتقل کرد) |
جز (جایگزینی متن - 'هاي' به 'های') |
||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
مؤلف در ذكر تلمذش نزد حاتم سنبلى چنين ذكر مى‌كند: «فقير چون در سنه‌ى 960ق به سن دوازده سالگى در صحبت والد ماجد به ملازمت شيخ در سنبل رسيده قصيده‌ى برده را در خانقاه ايشان ياد گرفته، اجازت حاصل كرد و از كتاب كنز فقه حنفى نيز سبقى چند تيمنا و تبرکا خواند». | مؤلف در ذكر تلمذش نزد حاتم سنبلى چنين ذكر مى‌كند: «فقير چون در سنه‌ى 960ق به سن دوازده سالگى در صحبت والد ماجد به ملازمت شيخ در سنبل رسيده قصيده‌ى برده را در خانقاه ايشان ياد گرفته، اجازت حاصل كرد و از كتاب كنز فقه حنفى نيز سبقى چند تيمنا و تبرکا خواند». | ||
وى در دانش‌هاى رايج زمان خود از قبيل تاريخ، حديث فقه، تفسير، نجوم، موسيقى، منطق و شعر | وى در دانش‌هاى رايج زمان خود از قبيل تاريخ، حديث فقه، تفسير، نجوم، موسيقى، منطق و شعر مهارت‌هایى كسب كرد. در سال 982ق به دربار اكبر پيوست و مورد توجه پادشاه تيمورى هند قرار گرفت. منصب امامت دريافت كرد و در سال 987ق به سمت منشى تعيين شد و منصب هزارى يافت و مامور ترجمه كتاب‌هایى از زبان سنسكريت به فارسی و تألیف كتاب‌هاى ديگر شد. | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۴:۵۱
| نام | بدوانی، عبدالقادر بن ملوکشاه |
|---|---|
| نامهای دیگر | ب‍دی‍وان‍ی، عبدالقادر بن ملوکشاه
عبدالقادر ب‍داؤن‍ی |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 1004 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03862AUTHORCODE |
عبدالقادر بن ملوك شاه بن حامد بداؤنى، از دانشمندان و مورخان مشهور دوره‌ى اكبر شاه (963ق) پادشاه تيموريان يا گوركانيان هند بود. در سال 947ق در بداؤن، زادگاه نظام‌الدين اولياء به دنيا آمد. نزد استادانى؛ چون شيخ حاتم سنبهتى، سيدمحمد مكى، شيخ سعدالله نحوى، قاضى ابوالمعالى تحصيل كرد. در سال 969ق به طريقت شيخ مبار ناگورى، پدر ابوالفضل و فيضى فياضى درآمد.
مؤلف در ذكر تلمذش نزد حاتم سنبلى چنين ذكر مى‌كند: «فقير چون در سنه‌ى 960ق به سن دوازده سالگى در صحبت والد ماجد به ملازمت شيخ در سنبل رسيده قصيده‌ى برده را در خانقاه ايشان ياد گرفته، اجازت حاصل كرد و از كتاب كنز فقه حنفى نيز سبقى چند تيمنا و تبرکا خواند».
وى در دانش‌هاى رايج زمان خود از قبيل تاريخ، حديث فقه، تفسير، نجوم، موسيقى، منطق و شعر مهارت‌هایى كسب كرد. در سال 982ق به دربار اكبر پيوست و مورد توجه پادشاه تيمورى هند قرار گرفت. منصب امامت دريافت كرد و در سال 987ق به سمت منشى تعيين شد و منصب هزارى يافت و مامور ترجمه كتاب‌هایى از زبان سنسكريت به فارسی و تألیف كتاب‌هاى ديگر شد.
آثار
در سال 987ق كتاب الاحاديث را كه ترجمه‌ى احاديث نبوى است، به پايان رسانيد، سپس مامور اتمام تاريخ الفى شد. كتاب سنگ‌هاى سن بتسيى را از زبان سنسكريت به نام خوافزا به فارسی برگرداند. مهابهارات را به نام رزم‌نامه در 990ق به فارسی ترجمه كرد. راماين را در سال 992ق به دستور اكبر از سنسكريت به فارسی درآورد و سال 997ق به پايان رساند و تاريخ كشمير تألیف راجه ترنگينى را ترجمه كرد. معجم اليدان ياقوت حموى هم به قلم او به فارسی ترجمه شده است.