مصنفات افضل‌الدین محمد مرقی کاشانی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}  

==ساختار==

==گزارش محتوا==

در ادامه درباره رسائل مذکور در کتاب به اختصار مطالبی تقدیم می‌شود:

# «انجام نامه»: که رساله کوتاهی است شامل دیباچه‌ و گفتار و چهارده باب. در بحث وجود نفس و تعریف و فایده‌ می‌گوید: «...گروهی از یاران حقیقی و برادران دینی‌ از‌ من انشا‌ نامه‌ای‌ خواستند‌ که‌ از خواندنش و فهم‌ معانیش آگه شوند از سه چیز: از وجود خود و صفات وجود خود و آگه کردند از‌ حقیقت‌ آگهی و علم که چیست؛ و آگه شوند‌ از‌ فایده‌ و منفعت‌ آگهی‌‌ و علم و چون خود‌ را‌ از دانستن پاسخ این سه سؤال بی‌بهره ندیدم واجب شناختم‌ شکر این نعمت گزاردن...» <ref>ر.ک: یارشاطر، احسان، ص 125-124</ref>‏.

# «ساز و پیرایه‌ شاهان‌ پرمایه»:‌ شامل دیباچه، سه‌ گفتار‌ و یک‌ فصل در خاتمه، رساله‌ای است فلسفی در بیان مکارم‌ اخلاق‌‌ که‌ شاهان را‌ شایسته‌ است‌، چنانکه خود مؤلف در مقدمه می‌گوید: «خواستم یادگاری سازم از بهتر سخنی و گفتاری سودمند از برای بهتر صنفی از اصناف مردم که آن سرورانند و شاهان، این نامه‌ مختصر را نوشتن گرفتم‌ و دستوری ساختم سرجمله مکارم اخلاق را که شاهان را بکار است»<ref>ر.ک: همان، ص125</ref>‏.

# «عرض نامه»: شامل مقدمه، چهار عرض و یک فصل به‌عنوان ملحق. در این رساله از هستی‌های کلی سخن رفته است: «این نامه را که در وى حکایت و صفت انواع هستی‌هاى کلى رانده شد، بگفتارى رانده است که صدق و درستى آن بکذب و خلاف آلوده نگردد و اگر در سخنى از سخنانش شکى افتد نه از سستى بیان بود، بلکه از ناتوانى و نقصان قوت یابنده نادانسته و ناراست نماید»<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 148</ref>‏.

# «جاودان نامه»: شامل دیباچه و چهار باب و سی‌وپنج‌ فصل و ملحق فصل هشتم. مؤلف در آغاز آن‌ می‌گوید‌: «این نامه‌ای است از‌ مازی‌‌ برادرانی که اندرون ایشان انگیخته شود باز جستن و شناختن انجام و آغاز خود را...». فصول آن منقسم است برشمردن اقسام علوم به طریق کلی، شناختن خود و طریق آن، شناختن آغاز و شناختن‌ انجام‌. در این رساله مؤلف کلام خود را مکرر به آیات قرآنی‌ می‌آراید چنان‌که در فصل چهارم از باب چهارم می‌گوید: ما در پیش، علامات و آیات آفاق و انفس را پدید کرده‌ایم که کتاب خدایست که نفس به خواندن آن نامه برتواند خاست به نام خدا چنان‌که گفت: «اقرا باسم ربک الذی خلق»<ref>ر.ک: یارشاطر، احسان، ص 125؛ متن کتاب، ص311</ref>‏.

# «ينبوع الحياة»: در سیزده فصل، رساله‌ای است فلسفی به شیوه عرفا و به ادریس نبی‌ نسبت‌‌ داده شده‌ است. مطالب آن از اقوال نو افلاطونیان متأثر است و اجزا آن همه با عبارت «ای نفس!» آغاز می‌شود‌. این رساله از حیث لطافت بیان و شیوائی عبارات سرآمد رسالات‌ دیگر‌ است‌. سطور‌ ذیل نمونه‌ای از آن به دست می‌دهد: «ای نفس، اینست عالم طبیعت‌ که فرود آمدی و آزمودیش، هیچ یافتی ‌‌در‌ وی جز دیدنی‌های چند وحشت‌انگیز و شنیدنی‌های بیمناک غافل کننده و چشیدنی‌های دردناک ملالت‌افزای‌ و بوی‌های‌ چند‌ دروغ ناخوش و بسودنی‌های پلید شوخگن؟ و چون بدان فرود آمدی عشق آوردی‌ بدان و شگفت ماندی از وی‌ و بدان باز بسته شدی و فراموشت شد معانی ذاتی شریف‌ و چون نشناختی که خطا‌ بود از تو این‌ حال‌، خواستی که دیگری را با خود در این خطا انباز کنی و این گناه را بروی حوالت کنی. هیهات، هیهات، گناه نبود الا آن را که‌ کرد. پس دریاب خطای خود را‌ که تو افتادی در این ناخوشی‌ها به آرزوی خود، رهایی‌ از وی هم به آرزو و ارادت خودیابی»<ref>ر.ک: یارشاطر، احسان، ص 126-125؛ متن کتاب، ص370</ref>‏.

# «رساله نفس ارسطوطالس»: مشتمل بر سه مقاله. در ابتدای مقاله اول چنین می‌خوانیم: «چنین گوید داناى یونان که دانش از چیزهاى خوب و گرامى است و بعضى دانش‌ها شریف‌تر و گرامی‌تر از بعضى، چون دانستن صناعت طب که برتر و گرامى‏تر است از دانش دیگر صناعات، از آنکه موضوع او تن مردم است و تن مردم گرامی‌تر است از موضوع دیگر دانش‌ها»<ref>ر.ک: همان، ص393</ref>. او درباره علم نفس می‌گوید: علم نفس خوب‌تر و گرامی‌تر از جمله علوم است؛ اما خوبیش آنکه مردم را لباس وقار و آرام دهد و نیز خوبیش در آنکه به اقصای خود برسد و وصول و درستی؛ و اما گرامیتر، از آنکه مردم را بدانش خود برساند... و علم نفس برتر از همه علم‌های خوبست...‏؛ و از او به پایه علم حق بر توان رسید و دلیل بر آنکه هر که ذات خود را دانست هم چیزهای دیگر را دانست <ref>ر.ک: همان، ص393</ref>.

# «رساله در علم و نطق (منهاج مبین)»: در موضوع فلسفه و منطق، مشتمل بر دیباچه و دو گفتار و ملحق است که گفتار اول در هفده فصل و گفتار دوم در بیست‌وشش فصل و یک بخش الحاقی در پنج فصل است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص477</ref>.

# «مبادی موجودات نفسانی»: در پنج فصل مطرح شده است. وی فصل اول کتاب را با تقسیم موجودات به دو قسم نفسانی و طبیعی آغاز می‌کند: «بدان که هستی بر دو گونه است: یکی را نفسانی گویند و دیگری را طبیعی»<ref>ر.ک: متن کتاب، ص585</ref>‏.

==وضعیت کتاب==

فهرست اعلام (اشخاص، اقوام، مکان‌ها و کتاب‌ها)، آیات، اشعار، ترکیب‌ها و عبارت‌ها، لغات و اصطلاحات و فهرست مندرجات در انتهای کتاب ذکر شده است.

در پاورقی‌های کتاب اختلاف نسخ، معانی برخی الفاظ و توضیح بعضی عبارات ذکر شده است. مصحح در زمینه اختلاف نسخ می‌نویسد: اگر ما می‌خواستیم کلیه اختلافات جزئى نسخ را در هر عبارت و کلمه قید کنیم فرع زاید بر اصل می‌شد، بنابراین فقط اهم نسخه‌بدل‌ها را در موردى که تغییر اساسى در معنى می‌داد و غلط بودن آن مسلم نبود آوردیم و مابقی را ترک کردیم<ref>ر.ک: دیباچه، صفحه بیست‌وهفت</ref>‏. همچنین در زمینه تغییر رسم‌الخط به شیوه تحریری می‌نویسد: در چاپ این مصنفات رعایت رسم‌الخط نسخ قدیم را نکردیم و براى آنکه سهل التناول باشد به شیوه تحریر امروزى اکتفا کردیم، جز در بعضى موارد بسیار جزئى (مثل دؤم، سئوم)<ref>ر.ک: همان</ref>‏.